ΕΡΩΤΑΣ ΑΓΑΠΗ

Ρολάν Μπαρτ - Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου

Σ' αγαπώ

Σ' αγαπώ. Το σχήμα δεν αναφέρεται στην ερωτική δήλωση, στην ομολογία, άλλα στην επαναλαμβανόμενη προφορά της ερωτικής κραυγής.

Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού; Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς! Έχουμε, λοιπόν, από τη μια μεριά το "εγώ", από την άλλη το "εσύ", και στη μέση ένα λογικό (εφόσον λεκτικό) δεσμό αγάπης; Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι μια τέτοια ανάλυση, πού συμφωνεί ωστόσο με τη γλωσσολογική θεωρία, θα παραμόρφωνε αυτό πού εκστομίζεται με μια και μόνη κίνηση; Το αγαπώ δεν απαρέμφατο (κι αν σχηματίζει τούτο οφείλεται μόνο μεταγλωσσικό τέχνημα): υποκείμενο και αντικείμενο συναρμόζονται μέσα στη λέξη τη στιγμή πού την προφέρουμε. Το σ' αγαπώ πρέπει να εννοηθεί (και εδώ: διαβαστεί) σαν να ήταν, π.χ., η ουγγαρέζικη έκφραση πού δηλώνει μονολεκτικά: szeretlek. Στην περίπτωση αυτή ή γαλλική γλώσσα, αποποιούμενη την ωραία της αρετή πού λέγεται αναλυτικότητα, θα γινόταν μια γλώσσα συγκολλητική (γιατί περί συγκολλήσεως, ακριβώς, πρόκειται). Το συγκρότημα αυτό καταρρέει με την παραμικρή συντακτική αλλοίωση. Κείται, σαν να λέμε, εκτός συντακτικού και δεν προσφέρεται σε κανένα δομικό μετασχηματισμό. Δεν ισοδυναμεί διόλου με τα υποκατάστατα του, πού ο συνδυασμός τους, ωστόσο, θα μπορούσε να παραγάγει το ίδιο νόημα. Είναι δυνατόν, μέρες ολόκληρες, να λέω σ' αγαπώ, χωρίς ποτέ ίσως να μπορώ να περάσω στο "τον αγαπώ": αρνούμαι να υποτάξω τον άλλον σε μια σύνταξη, σε μια κατηγορηματική διατύπωση, σε μια γλώσσα (μόνη προϋπόθεση του σ' αγαπώ είναι η απεύθυνσή του, ή επαύξησή του μ' ένα κύριο όνομα: Αριάδνη, σ' αγαπώ, λέει ο Διόνυσος).

2. Το σ' αγαπώ δεν έχει χρήσεις. Ή λέξη αυτή, όπως και οι λέξεις πού προφέρει το παιδί, δεν υπόκειται σε κανένα κοινωνικό καταναγκασμό. Μπορεί να είναι μια λέξη θεσπέσια, επίσημη, ανάλαφρη· μπορεί όμως να είναι και μια λέξη ερωτική, πορνογραφική. Από κοινωνική άποψη πρόκειται για μια λέξη-μπαλαντέρ.

Το σ' αγαπώ δεν έχει αποχρώσεις. Καταργεί τις εξηγήσεις, τις διευθετήσεις, τις βαθμίδες, τις λεπτολογίες. Κατά κάποιον τρόπο - άμετρο παράδοξο της γλώσσας -λέγοντας σ' αγαπώ είναι σαν να παραδέχομαι ότι δεν υπάρχει κανένα θέατρο της ομιλίας, και ότι η λέξη αυτή είναι πάντα αληθής (δεν έχει άλλο αναφερόμενο από την προφορά της: είναι ένας τελεστικός γλωσσότυπος).

Το σ' αγαπώ δεν έχει πέραν. Είναι ή λέξη της δυάδας (μητρικής, ερωτικής)· μέσα της, καμιά απόσταση, καμιά παραμόρφωση δεν έρχεται να χαράξει το σημείο- δεν είναι μεταφορά κανενός πράγματος.

Το σ' αγαπώ δεν είναι φράση: δε μεταβιβάζει ένα νόημα, αλλά αγκιστρώνεται σε μια οριακή κατάσταση: "αυτήν όπου το υποκείμενο αιωρείται σε μια σχέση αντικατοπτρισμού με τον άλλο". Είναι μια ολόφραση.

(Μόλο πού λέγεται δισεκατομμύρια φορές, το σ' αγαπώ κείται εκτός λεξικού· είναι ένα σχήμα λύγου πού ο ορισμός του δεν μπορεί να υπερβεί την απλή τιτλοφόρηση.)

Η λέξη (ή φράση-λέξη) έχει νόημα μονό τη στιγμή πού την ξεστομίζω. Δεν υπάρχει μέσα της άλλη πληροφορία πέρα απ' αυτά πού δηλώνει άμεσα: καμιά διαφύλαξη, καμιά αποθήκευση νοήματος. Τα πάντα περιέχονται στην εκστόμιση: πρόκειται για ένα "φραστικά τύπο", πού όμως δεν αντιστοιχεί σε κανένα τυπικό' οι συνθήκες υπό τις όποιες λέω σ' αγαπώ δεν μπορούν να ταξινομηθούν: το σ' αγαπώ είναι απερίσταλτο και απρόβλεπτο.

Σε ποια γλωσσική τάξη ανήκει, λοιπόν, αυτή ή αλλόκοτη οντότητα, αυτό το γλωσσικό τέχνημα, το υπερβολικά φρασεοποιημένο για να σχετίζεται με την ενόρμηση, το υπερβολικά κραυγαλέο για να σχετίζεται με τη φράσης Δεν πρόκειται ούτε για εκατό τοις εκατό εκφερόμενο (μέσα του δεν υπάρχει κανένα μήνυμα απολιθωμένα αποθηκευμένο, μουμιοποιημένο, έτοιμο να υποστεί ανατομία), ούτε για εκφορά (τα υποκείμενο δεν υποκύπτει στον εκβιασμό του παιχνιδιού της συνομιλίας). σχήμα αυτό θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε προφορά. Στην προφορά δεν υπάρχει επιστημονική διάσταση: το σ' αγαπώ δεν εξαρτάται ούτε από τη γλωσσολογία ούτε από τη σημειολογία. Διέπουσα αρχή του (δάση για να το εκφράσουμε) θα ήταν μάλλον ή Μουσική. "Όπως ακριβώς στο τραγούδι, έτσι και στην προφορά του σ' αγαπώ, ο πόθος ούτε απωθείται (όπως στο εκφερόμενο) ούτε αναγνωρίζεται (εκεί πού δεν το περιμένεις, όπως στην εκφορά), αλλά απλώς γίνεται αντικείμενο ηδονής. Ή ηδονή δε λέγεται, όμως ή ίδια μιλά και λέει: σ' αγαπώ.

4. Για τα σ' αγαπώ υπάρχουν πολλές απαντήσεις κοσμικού χαρακτήρα: "εγώ όχι", "δε σε πιστεύω", "γιατί μου το λες;", κτλ. Όμως ή πραγματική απόρριψη περιέχεται στην απόκριση: "δεν υπάρχει απάντηση". Καταργούμαι ανέκκλητα όταν απορρίπτομαι όχι μόνον ως αιτών αλλά και ως ομιλούν υποκείμενο (υπό την τελευταία ιδιότητα εξουσιάζω τουλάχιστον τους φραστικούς τύπους). Μου αρνούνται όχι την αίτηση μου, αλλά τη γλώσσα μου, τον έσχατο μυχό της ύπαρξής μου. Ως προς την αίτηση, μπορώ να περιμένω, να την επαναφέρω, να τη διατυπώσω εκ νέου. Άλλα όταν μου αποστερούν την εξουσία να ρωτώ, είμαι σαν πεθαμένος για πάντα. "Δεν υπάρχει απάντηση", διαμηνύει ή Μητέρα, μέσω της Φρανσουάζ, στο νεαρό προυστικό αφηγητή, ο όποιος ταυτίζει τότε τον εαυτό του με τη "δύστυχη κύρη" που την ξεφορτώνεται ο θυρωρός του εραστή της: η Μητέρα δεν είναι απαγορευμένη, είναι περίφρακτη, κι εγώ τρελαίνομαι.

5. Σ' αγαπώ. - Κι εγώ.

Το κι εγώ δεν είναι εντελής απάντηση, γιατί το εντελές δεν μπορεί παρά να είναι τυπικό, κι εδώ ο τύπος είναι λειψός, με την έννοια ότι δεν επαναλαμβάνει κατά γράμμα την προφορά - και είναι ίδιον της προφοράς να υπάρχει κατά γράμμα. 'Ωστόσο, ως φαντασίωση έστω, ή απάντηση αύτη αρκεί για να μπει σε κίνηση ένας ολόκληρος λόγος της αγαλλίασης: αγαλλίασης πολύ πιο έντονης αφού προκύπτει από μια μεταστροφή: ο Σαιντ-Πρε ανακαλύπτει ξαφνικά, ύστερα από κάποιες αφ' υψηλού αρνήσεις, ότι ή Ζυλί τον αγαπά. Είναι ή τρελή αλήθεια, πού δεν προκύπτει από συλλογισμό, αργή προετοιμασία, αλλά από έκπληξη, έγερση (σατόρι), μεταβολή. Το προυστικό παιδί - ζητώντας να 'ρθει ή μητέρα του να κοιμηθεί στο δωμάτιο του - θέλει ν' αποκτήσει αυτό το κι εγώ: το θέλει τρελά, με τον τρόπο ενός τρελού. Και το κερδίζει τελικά ένεκα μεταστροφής, συγκεκριμένα χάρη στην παράξενη απόφαση του Πατέρα, πού του παραχωρεί τη Μητέρα ("Πες, λοιπόν, στη Φρανσουάζ να σου ετοιμάσει το μεγάλο κρεβάτι και κοιμήσου απόψε μαζί του").

6. "Έχω τη φαντασίωση αυτού πού εμπειρικά είναι ανέφικτο: οι δύο προφορές μας ξεστομίζονται ταυτόχρονα: ή μια δεν έπεται της άλλης, για να πεις ότι εξαρτάται απ' αυτήν. Ή προφορά δε θα μπορούσε να είναι διπλή (υποδιπλασιασμένη): το μόνο πού της αρμόζει είναι η ενιαία αστραπή, όπου σμίγουν δύο δυνάμεις (αν παρέμεναν χωριστές, αφιστάμενες, δε θα ξεπερνούσαν το όριο μιας συνηθισμένης συμφωνίας). Γιατί ή ενιαία αστραπή, επιτυγχάνει αυτό το ανήκουστο: καταργεί κάθε έννοια λογιστικής. Ή ανταλλαγή, το δώρο, ή κλοπή (οι μόνες γνωστές μορφές της οικονομίας) προϋποθέτουν, καθεμιά με τον τρόπο της, ετερογενή αντικείμενα και μια χρονική απόσταση: ανταλλάσσω τον πόθο μου με κάποιο άλλο πράγμα - προς τούτο απαιτείται πάντα ο χρόνος της μεταβίβασης. Με την ταυτόχρονη προφορά θεμελιώνεται μια κίνηση πού το πρότυπο της είναι κοινωνικά άγνωστο, αδιανόητο: ούτε ανταλλαγή, ούτε δώρο, ούτε κλοπή, η προφορά μας, πού εκδηλώνεται με τη μορφή διασταυρούμενων πυρών, ορίζει μια δαπάνη πού δεν επιρρίπτεται πουθενά και πού ο συμμερισμός της αναιρεί οποιαδήποτε σκέψη περί σχηματισμού αποθεμάτων: ο ένας, μέσω του άλλου, εισδύουμε στην περιοχή του απόλυτου υλισμού.

7. Το κι εγώ εγκαινιάζει μια μετάλλαξη: οι παλαιοί κανόνες καταρρέουν, τα πάντα είναι δυνατά - ακόμη κι αυτό: να αρνηθώ να σε κατέχω.

Κοντολογίς, πρόκειται για μια επανάσταση - πού δεν απέχει, ίσως, από την πολιτική επανάσταση: γιατί, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, ή φαντασίωση μου έχει να κάνει με το απόλυτο Νέο: ο (ερωτικός) ρεφορμισμός δε με διεγείρει. και ή αποθέωση του παράδοξου είναι πώς αυτό το αμιγές Νέο βρίσκεται στην άκρη του πιο φθαρμένου στερεότυπου (μόλις χτες το βράδυ το άκουγα να προφέρεται και πάλι σ' ένα θεατρικό έργο της Σαγκάν: μια βραδιά στις δυο, ακούς στην τηλεόραση να λένε: σ' αγαπώ).

8. - Κι αν το σ' αγαπώ δεν το ερμήνευα; "Αν δεν έβλεπα την προφορά ως σύμπτωμα;

- Κακό δικό σας: δεν τονίσατε εκατό φορές το αφόρητο της ερωτικής δυστυχίας, την ανάγκη να ξεφύγεις απ' αυτήν; "Αν γυρεύετε τη "γιατρειά", πρέπει να πιστεύετε στα συμπτώματα και ως ένα απ' αυτά να θεωρήσετε και το σ' αγαπώ. Πρέπει να ερμηνεύετε, πάει να πει, στο τέλος-τέλος, να υποτιμάτε.

- Τι να σκεφτούμε, τελικά, για το βάσανο; Πώς να το συλλογιστούμε, να το αξιολογήσουμε; Το βάσανο ανήκει αναγκαστικά στην περιοχή του κακού; Το ερωτικό βάσανο δεν επιδέχεται, άραγε, παρά μόνο μια αντενεργό υποτιμητική (πρέπει να υποταχθώ στην απαγόρευση) αντιμετώπιση; Μπορούμε, αντιστρέφοντας την αξιολόγηση, να φανταστούμε μια τραγική αντίληψη του ερωτικού βασάνου, μια τραγική κατάφαση του σ' αγαπώ; Κι αν τοποθετούσαμε (επανατοποθετούσαμε) την (ερωτική) αγάπη στον αστερισμό του Δραστικού;

9. Έτσι, προκύπτει μια νέα άποψη για το σ' αγαπώ. Το σ' αγαπώ δεν είναι σύμπτωμα, είναι δράση. Προφέρω για να απαντήσεις - και η υπερακριβής μορφή (το γράμμα) της απάντησης θα αποκτήσει μια πρακτική αξία, σαν να πρόκειται για ένα φραστικό τύπο. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μου αποκριθεί ο άλλος με ένα απλό, έστω και θετικό ("κι εγώ") σημαινόμενο: το εγκαλούμενο υποκείμενο πρέπει να δεχτεί να διατυπώσει, να προφέρει το σ' αγαπώ πού του απευθύνω: Σ' αγαπώ, λέει ο Πελλέας. - Κι εγώ σ' αγαπώ, λέει η Μελισσάνθη. Ή επιτακτική παράκληση του Πελλέα (μπορούμε να υποθέσουμε ότι ή απάντηση της Μελισσάνθης υπήρξε ακριβώς αυτή πού περίμενε, πράγμα πιθανό γιατί αμέσως μετά πεθαίνει) εκκινεί από την ανάγκη πού νιώθει το ερωτευμένο υποκείμενο, όχι μόνο να το αγαπούν ανταποδοτικά, να το γνωρίζει, να είναι βέβαιο γι' αυτό, κτλ. (όλες αυτές οι λειτουργίες δεν υπερβαίνουν το επίπεδο του σημαινόμενου), αλλά και ν' ακούει να τον το λένε μ' έναν τρόπο εξίσου καταφατικό, πλήρη και αρθρωμένο με το δικό του: αυτό πού θέλω είναι να δεχτώ στα ίσια, ολοκληρωτικά, κατά γράμμα, χωρίς διαφυγές, το φραστικό τύπο, το αρχέτυπο του ερωτόλογου: δεν υπάρχει συντακτική διαφυγή, ούτε παραλλαγή - οι δύο λέξεις συνεκφέρονται, συμπίπτοντας σημαίνον προς σημαίνον (το κι εγώ θα ήταν ή τέλεια αντίθεση της ολόφρασης). Αυτό πού έχει σημασία είναι ή φυσική, σωματική, χειλική προφορά της λέξης: άνοιξε τα χείλη σου κι άσ' την να βγει (γίνου αισχρός). Αυτό πού τρελά επιζητώ είναι ν' αποκτήσω τη λέξη - τη μαγική, τη μυθική; Το Τέρας - μαγεμένο, πλην δέσμιο της ασχήμιας του -αγαπά την 'Ωραία. Ή Ωραία, προφανώς, δεν αγαπά το Τέρας, αλλά, τελικά, νικημένη (δεν έχει σημασία από τι· ς πούμε: από τις συνομιλίες πού έχει με το Τέρας), του απευθύνει τη μαγική λέξη: "Σας αγαπώ, Τέρας". Αμέσως, μέσα από την εξαίσια σχισμή ενός αρπισμού, εμφανίζεται ένα νέο υποκείμενο. Ή ιστορία αυτή, θα πείτε, είναι αρχαϊκή... Ορίστε, λοιπόν, μια άλλη: κάποιος υποφέρει επειδή τον παράτησε ή γυναίκα του. θέλει να τη δει να γυρίζει, θέλει - συγκεκριμένα -, να του πει σ' αγαπώ, τρέχει κυνηγώντας τη λέξη. Τελικά, εκείνη του το λέει κι αυτός πεθαίνει. Πρόκειται για μια κινηματογραφική ταινία του 1975. Και να πάλι ο μύθος: ο Ιπτάμενος Ολλανδός περιπλανιέται, αναζητώντας τη λέξη· αν την αποκτήσει (μέσω όρκου πίστεως), θα πάψει να τριγυρνά (αυτό πού ενδιαφέρει το μύθο δεν είναι η εμπειρία της πίστης, είναι η προφορά, το άσμα της).

10. Μοναδικό συναπάντημα (στο επίπεδο της γερμανικής γλώσσας): μέσα σε μια και την αυτή λέξη (Bejahung) δύο καταφάσεις: η μία, πού την επισημαίνει ή ψυχανάλυση, γίνεται αντικείμενο μείωσης (η πρώτη κατάφαση του παιδιού πρέπει να γίνει αντικείμενο άρνησης για να υπάρξει προσπέλαση του υποσυνειδήτου)· η άλλη, που τη διατύπωσε ο Νίτσε, είναι τρόπος της βούλησης για δύναμη (τίποτε το ψυχολογικό, κι ακόμα λιγότερο, το κοινωνικό), παραγωγή της διαφοράς· το ναι αυτής της κατάφασης αποβαίνει αθώο (προσαρτά το αντενεργό στοιχείο): είναι το αμήν.

Το σ' αγαπώ είναι ενεργητικό. Επιβεβαιώνεται ως δύναμη έναντι άλλων δυνάμεων. Ποιών δυνάμεων; Χίλιες δυο δυνάμεις υπάρχουν στον κόσμο πού είναι, όλες τους, δυνάμεις μειωτικές (ή επιστήμη, ή κοινή γνώμη [δόξα], ή πραγματικότητα, ή λογική, κλπ.). Ή ακόμη: έναντι του γλωσσικού οργάνου. Το αμήν κείται στο όριο του γλωσσικού οργάνου, δε μετέχει στο σύστημα του και του αφαιρεί τον "αντενεργό μανδύα" του. "Όμοια και ή ερωτική προφορά (σ' αγαπώ) στέκεται στο όριο της σύνταξης, προσδέχεται την ταυτολογία (σ' αγαπώ θα πει σ' αγαπώ), αποκλείει τη δουλικότητα της Φράσης (είναι απλά και μόνο μια ολόφραση). Ως προφορά, το σ' αγαπώ δεν είναι σημείο, αλλά λειτουργεί εναντίον των σημείων. Αυτός πού δε λέει σ' αγαπώ (πού μέσα από τα χείλη του το σ' αγαπώ δε θέλει να περάσει), είναι καταδικασμένος να εκπέμπει τα πολλαπλά, αβέβαια, αμφίβολα, φειδωλά σημεία του έρωτα, τους δείκτες του, τις "αποδείξεις" του: χειρονομίες, βλέμματα, αναστεναγμοί, υπαινιγμοί, ελλειπτικά σχήματα: πρέπει να παραδώσει τον εαυτό του στην ερμηνεία. Το υποκείμενο αυτό εξουσιάζεται από την αντενεργό διέπουσα αρχή των ερωτικών σημείων, είναι αλλοτριωμένο μέσα στο δουλικό κόσμο της γλώσσας με την έννοια ότι δεν τα λέει όλα (δούλος είναι αυτός που 'χει κομμένη γλώσσα και δεν μπορεί να μιλά παρά μόνο με νεύματα, εκφράσεις, μορφασμούς). Τα "σημεία" του έρωτα εκτρέφουν μια τεράστια αντενεργό φιλολογία: ο έρωτας αναπαριστάνεται, ανάγεται σε μιαν αισθητική των επιφάσεων (σε τελική ανάλυση, ο Απόλλων είναι αυτός πού συγγράφει τα ερωτικά μυθιστορήματα). Ως αντισημείο, το σ' αγαπώ ανήκει στην περιοχή του Διονύσου: το βάσανο δε γίνεται αντικείμενο άρνησης (το ίδιο ισχύει και για το παράπονο, την αηδία, τη μνησικακία), αλλά απλώς, δια της προφοράς, δεν εσωτερικεύεται: λέω σ' αγαπώ (και το επαναλαμβάνω), σημαίνει εξοβελίζω το αντενεργό στοιχείο, το παραπέμπω στον κουφό και θρηνώδη κόσμο των σημείων - των λεκτικών περιστροφών (κόσμο πού δεν παύω, ωστόσο, ποτέ να διασχίζω).

Ως προφορά, το σ' αγαπώ ανήκει στην περιοχή της δαπάνης. Όσοι αποζητούν την προφορά της λέξης (λυρικοί, ψεύτες, πλανήτες), είναι υποκείμενα της Δαπάνης: δαπανούν τη λέξη, σάμπως να ήταν ιταμό (ποταπό) πράγμα ή επανάκτηση της σε οποιοδήποτε χώρο. Βρίσκονται στο ακραίο όριο της γλώσσας, εκεί όπου ή ίδια ή γλώσσα (και ποιος άλλος θα το 'κάνε στη θέση της;) αναγνωρίζει πως είναι ανέγγυος, πώς δουλεύει χωρίς προστατευτικό δίχτυ.

Η ερωτική χαύνωση

Χαύνωση. Λεπτή κατάσταση του ερωτικού πόθου. Βιώνεται όταν έχουμε κενό πόθου, και είναι άσχετη με οποιαδήποτε επιθυμία κατοχής.

1. Ο Σάτυρος λέει: θέλω ο πόθος μου να ικανοποιηθεί αμέσως. Όταν βλέπω ένα πρόσωπο παραδομένο στον ύπνο, ένα στόμα μισάνοιχτο, ένα χέρι να κρέμεται, θα ήθελα να 'χω τη δύναμη να τον χιμήξω. ο Σάτυρος -σχήμα του
Άμεσου - είναι ακριβώς το αντίθετο του Χαυνωμένου. Στη χαύνωση απλώς περιμένω: "Δεν είχε σταματημό ο πόθος μου για σένα". (Ό πόθος βρίσκεται παντού. Άλλα, μέσα στην ερωτική κατάσταση, αποβαίνει κάτι το πολύ ειδικό: χαύνωση)

2. "κι εσύ πες μου λοιπόν έτερον μου θα μου αποκριθείς επιτέλους πλήττω εξαιτίας σου σε θέλω ονειρεύομαι εσένα για σένα εναντίον σου απάντησε μου το όνομα σου άρωμα διάχυτο το χρώμα σου λάμπει ανάμεσα στ' αγκάθια κάνε την καρδιά μου να συνέρθει με οίνο δροσερό φτιάξε μου μια πρωινή καλύπτρα πνίγομαι κάτω απ' αυτή τη μάσκα επιδερμίδα στεγνή ισοπεδωμένη τίποτε δεν υπάρχει εκτός από τον πόθο."

3. "...γιατί μόλις σε δω για μια στιγμή, δεν μπορώ πια να αρθρώσω λέξη: αλλά ή γλώσσα μου γίνεται κομμάτια και, κάτω από το δέρμα μου, γλιστράει απότομα μια λεπτή φωτιά: τα μάτια μου χάνουν το βλέμμα τους, τ' αυτιά μου βουίζουν, ο ιδρώτας αυλακώνει το κορμί μου, ένα ρίγος με κυριεύει σύγκορμη· γίνομαι πιο χλωμή κι από τη χλόη και, λίγο ακόμη, θα 'λεγα ότι πεθαίνω ."

4. "Ή ψυχή μου, όταν αγκάλιαζα τον Αγάθωνα, ανέβαινε στα χείλη μου, σάμπως ή δύστυχη να έμελλε να κάνει πανιά γι' άλλου". Στην ερωτική χαύνωση κάτι φεύγει, ατέρμονα, σάμπως ο πόθος να μην ήταν παρά μια αιμορραγία. Ιδού ή ερωτική κόπωση: μια πείνα ακόρεστη, ένας χαίνων έρωτας. Ή ακόμη: όλο μου το εγώ σύρεται, μεταβιβάζεται στο αγαπημένο αντικείμενο, πού παίρνει έτσι τη θέση του εγώ. Ή χαύνωση πρέπει να είναι αυτή ή εξουθενωτική μετάβαση από τη ναρκισσική στην άντικειμενοπαγή λίμπιντο. (Πόθος του απόντος, πόθος του παρόντος: ή χαύνωση προβάλλει σε διπλοτυπία τους δύο πόθους, φέρει την απουσία εντός της παρουσίας. Εξ ου μια αντιφατική κατάσταση: το "γλυκό κάψιμο".)

ΣΥΜΠΟΣΙΟ: Δίστιχο του Πλάτωνος στον Αγάθωνα, 21-22.
ΒΕΡΘΕΡΟΣ: "Του δύστυχου ή ζωή σβήνει λίγο-λίγο μέσα σε μια παθολογική χαύνωση πού τίποτε δεν μπορεί να την ανακόψει" (48). ΡΟΥΣΜΠΡΟΚ: "Όταν το ον διεγείρεται, προσφέροντας ό,τι μπορεί αλλά μην κατακτώντας αυτό πού θέλει, παράγεται ή πνευματική χαύνωση" (1β).
Φρόιντ: "Το μεγαλύτερο μέρος της λίμπιντο μεταβιβάζεται στο αντικείμενο το οποίο παίρνει έτσι, σ' ένα ποσοστό, τη θέση του εγώ. Τούτο συμβαίνει μόνο όταν έχουμε πληρότητα ερωτικών διαθέσεων" (Επίτομο εγχειρίδιο ψυχανάλυσης,

Η ερωτική επιστολή

ΕΠΙΣΤΟΛΗ. Το σχήμα αναφέρεται στην ιδιαίτερη διαλεκτική της ερωτικής επιστολής. Ή ερωτική επιστολή είναι κενή (κωδικοποιημένη) και ταυτόχρονα εκφραστική (φορτισμένη με την επιθυμία να σημάνει τον πόθο).

1. Όταν ο Βέρθερος (πού υπηρετεί "παρά τω Πρέσβει") γράφει στην Καρλότα, ή επιστολή του ακολουθεί το έξης πλάνο: 1. Τι χαρά να σε σκέφτομαι! 2. Βρίσκομαι εδώ σ' έναν κύκλο κοσμικό και, δίχως εσένα, νιώθω πολύ μόνος. 3. Συνάντησα κάποιαν (π.χ., τη δεσποινίδα Β...) πού σου μοιάζει, και με την όποια μπορώ να κουβεντιάζω για σένα. 4. Εκφράζω την ευχή να ξανανταμώσουμε. - Μια και μόνη πληροφορία παραλλάσσεται σαν θέμα μουσικό: σε σκέφτομαι.

Τι θα πει "σκέφτομαι κάποιον"; θα πει: τον λησμονώ (χωρίς λήθη είναι ανέφικτη ή ζωή) και αφυπνίζομαι συχνά από τούτη τη λησμονιά. Πολλά πράγματα, με τρόπο συνειρμικό, σε επαναφέρουν στο λόγο μου. "Σε σκέφτομαι" δε σημαίνει τίποτ' άλλο έξω απ' αύτη τη μετωνυμία. Γιατί, καθαυτή, τούτη ή σκέψη είναι κενή: δε σε σκέφτομαι· απλώς, φροντίζω να σε κάνω να επιστρέψεις (σε βαθμό ευθέως ανάλογο μάλιστα με το πόσο σε λησμονώ). Αύτη τη μορφή (αυτό το ρυθμό) ονομάζω "σκέψη": δεν έχω να σον πω τίποτε μόνο πού αυτό το τίποτε σε σένα είναι πού το λέω:

"Γιατί, ξανά, καταφεύγω στη γραφή; Αγαπημένη, μη με ρωτάς τόσο αδυσώπητα Γιατί ειν' αλήθεια πώς τίποτε δεν έχω να σου πω. Άλλα, τ' αγαπημένα χέρια σου, όπως και να 'ναι, θα δεχτούν το σημείωμα αυτό".

("Να σκεφτώ τον Ύμπέρ" γράφει, κωμικά, στο σημειωματάριο του ο αφηγητής των 'Ελών, πού είναι το βιβλίο του Τίποτε.)

"Καταλάβετε", γράφει ή μαρκησία ντε Μερτέιγ, "πώς όταν γράφετε σε κάποιον, το κάνετε γι? αυτόν κι όχι για σας. Έτσι, επιδίωξη σας δεν πρέπει να είναι να του πείτε αυτό πού σκέφτεστε εσείς, αλλά αυτό πού αρέσει περισσότερο σ' εκείνον. Ή μαρκησία δεν είναι ερωτευμένη, γι' αυτό υποστηρίζει την αλληλογραφία, δηλαδή μια τακτικού χαρακτήρα επιχείρηση, προορισμένη να προασπίζει θέσεις, να διασφαλίζει κατακτήσεις. Ή επιχείρηση αυτή οφείλει να αναγνωρίσει τους τόπους (τα υποσύνολα) του αντίπαλου συνόλου - πάει να πει, να κατακερματίσει την εικόνα του άλλου σε διάφορα σημεία πού θα επιχειρήσει να θίξει ή επιστολή (πρόκειται, λοιπόν, για μιαν αντιστοιχία, με τη μαθηματική, σχεδόν, έννοια του όρου). 'Όμως, για τον ερωτευμένο, ή επιστολή δεν έχει τακτική άξια: είναι καθαρά εκφραστική - για την ακρίβεια, κολακευτική (αλλά ή κολακεία

εδώ δεν είναι διόλου ιδιοτελής: είναι άπλα και μόνο ή λαλιά της αφοσίωσης). Εμπλέκομαι με τον άλλον σε μια σχέση όχι σε μιαν αλληλογραφία: ή σχέση διασυνδέει δυο εικόνες. Είσαι παντού, ή εικόνα σου είναι ολική, γράφει, με διάφορους τρόπους, ο Βέρθερος στην Καρλότα.

Ως πόθος, ή ερωτική επιστολή προσμένει την απάντηση. Επιβάλλει έμμεσα στον άλλον να αποκριθεί, διαφορετικά ή εικόνα του αλλοιώνεται, γίνεται άλλη. Αυτό το εξηγεί αυστηρά ο νεαρός Φρόιντ στη μνηστή του: "Δε θέλω, ωστόσο, να παραμένουν μονίμως αναπάντητα τα γράμματα μου. θα σταματήσω αμέσως να σου γράφω αν δε μου απαντήσεις. Συνεχείς μονόλογοι γύρω από ένα πλάσμα αγαπημένο, πού δεν τους διορθώνει ούτε τους τροφοδοτεί το πλάσμα αυτό, οδηγούν σε σφαλερές απόψεις ως προς τις αμοιβαίες σχέσεις. Έτσι, γινόμαστε πια ξένοι ο ένας για τον άλλον όταν ξαναβρισκόμαστε, κι ανακαλύπτουμε πώς τα πράγματα είναι διαφορετικά απ' ό,τι τα φανταζόμασταν μην έχοντας καμιά επιβεβαίωση".

(Αυτός πού θα αποδεχόταν τις "αδικίες" της επικοινωνίας, αυτός πού θα συνέχιζε να μιλά ανάλαφρα, τρυφερά, χωρίς να εισπράττει απάντηση, αυτός θα κατακτούσε μιαν υψηλή βαθμίδα κυριαρχίας: την κυριαρχία πού χαρακτηρίζει τη Μητέρα.)

Διαβάστε με προσοχή το κείμενο και θα καταλάβετε...
Σνφμύωα με μαι έυρενα σοτ Πμανιπσητεο τυο Κμτρπιαιζ, δνε πεαιζι ρλόο με τι σριεά ενίαι τοθοπεμητενα τα γταμαμρά μσέα σε μαί λξέη, αεκρί το πώτρο κια το ταυτελείτο γάμρμα να ενιαί σητ στωσή θσέη. Τα υλοπιόπα μροπούν να ενίαι σε τχίυεας θιέεσς κια να μροπετίε να τςι δαβαιάεστε χρωίς πλβημόρα. Ατυό γνίταει γαιτί ο απρώνθονις εκέγλφοας δνε δαεβζιάι γάμρμα γάμρμα κθαέ λξηέ αλλά τνη λξηέ σνα σνύλοο.

Η ασθένεια της επιτάχυνσης

Η ασθένεια της επιτάχυνσης
Του Νίκο Ζαχαριάδη

Ιδού ένα απλό παράδοξο: Πριν την διάδοση των φούρνων μικροκυμάτων, ένας μέσος κάτοικος του δυτικού κόσμου επέστρεφε σπίτι του, άναβε το φούρνο έβαζε μέσα το φαγητό του και στη μισή περίπου ώρα που μεσολαβούσε μέχρι να ετοιμαστεί, προλάβαινε να αλλάξει, να κάνει μπάνιο και να στρώσει το τραπέζι. Η ίδια διαδικασία πλέον, με τη χρήση του θαυματουργού επιταχυντή, διαρκεί μόλις τέσσερα λεπτά. Μόνο που αυτά τα τέσσερα λεπτά, ο ίδιος άν8ρωπος τα σπαταλάει κοιτάζοντας τον ψηφιακό χρονομετρητή να μετράει ανάποδα χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα!

Το ερώτημα που προκύπτει είναι προφανές: Η επιτάχυνση των πάντων στην πραγματικότητα εξοικονομεί χρόνο ή απλά τον συμπυκνώνει; Δηλαδή το σφηνάκι αντικαθιστά το long drink ή απλά δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ακόμα περισσότερα σφηνάκια; Και κυρίως, η απόλαυση που εισπράττεις πίνοντας είναι ίδια; Με άλλα λόγια, πού πηγαίνει ο χρόνος που κερδίζουμε; Και κυρίως με ποιο σκοπό τον κερδίζουμε, όταν δεν μπορούμε στ συνέχεια να τον σπαταλήσουμε;

Γιατί η αλήθεια είναι ότι κερδίζουμε χρόνο. Πολύ χρόνο. Αλλά αυτό δεν είναι καινούριο σύμπτωμα. Κατά κάποιο τρόπο η ανάγκη για επιτάχυνση είναι γραμμένη στο ανθρώπινο DNA. Όσο κι αν ο μύθος θέλει τον <<παλιό καλό καιρό>> (σε αντίθεση με τον φρενήρη σημερινό) να είναι βυθισμένος μέσα σε ένα παχύ στρώμα νωχέλειας. Σκεφτείτε απλώς ότι κάποτε ήμασταν ευτυχισμένοι με την χρήση του fax. Ενώ τώρα δυσανασχετούμε, χτυπώντας ανυπόμονα τα δάχτυλα, όταν ένα e-mail των 20 ΜΒ αργεί πάνω από μερικά δευτερόλεπτα να κατέβει στον υπολογιστή.

Απλούστατα, η έννοια της ταχύτητας είναι σχετική. Διότι, όταν το ταχύτερο μέσο που διαθέτεις είναι το άλογο, θα χρησιμοποιήσεις αυτό, όσο κι αν σήμερα φαίνεται αργό σε σχέση με το Concorde. Με την ίδια λογική άλλωστε, οι απόγονοί μας δεν θα ισχυρίζονται ότι ο σημερινός άνθρωπος ζούσε σε συνθήκες χρονικής μακαριότητας σε σχέση με τους ίδιους; Και όταν λέμε σύγχρονος άνθρωπος, εννοούμε αυτό το είδος ζωής που πατάει ανυπόμονα, ξανά και ξανά, το κουμπί του ασανσέρ, γιατί του φαίνεται αβάσταχτη η αναμονή των δέκα δευτερολέπτων. Που δεν έχει την υπομονή να διαβάσει ποτέ τις οδηγίες χρήσεως της καινούριας συσκευής. Που καταναλώνει ώρες για να προγραμματίσει το speed dial του τηλεφώνου, προκειμένου να γλιτώνει μερικά δευτερόλεπτα κάθε φορά που θέλει να σχηματίσει έναν αριθμό. Που θέλει να μαθαίνει το αποτέλεσμα ενός αγώνα ποδοσφαίρου αμέσως στο κινητό του τη στιγμή που διαμορφώνεται. Που αγοράζει καινούρια έπιπλα τεχνητά επεξεργασμένα ώστε να μοιάζουν με αντίκες (στην ουσία αγοράζοντας χρόνο). Και που πλέον μπορεί να αποκτήσει ένα καινοτόμο CD player, το οποίο έχει τη δυνατότητα να εξαφανίζει τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια ενός CD! Στο κάτω-κάτω, και παλιότερα, το πιο γρήγορο άλογο δεν ήταν το πιο ακριβό;

Το πρόβλημα, όμως, εντοπίζεται στο εξής: Όσο πιο γρήγορα καταναλώνονται οι πληροφορίες τόσο περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν. Όσο περισσότερα κανάλια βλέπεις ταυτόχρονα τόσο δεν βλέπεις κανένα. Και ακριβώς επειδή ο υπερθετικός της υπερπληροφόρησης είναι η πλήρης άγνοια, έτσι και οι υπερθετικός της επιτάχυνσης είναι η ακινησία. Με άλλα λόγια η πλήξη. Όχι ο ελεύθερος χρόνος. Όχι τα χόμπι, το σινεμά, το διάβασμα ή όλες οι νέες δραστηριότητες που έχουν εφευρεθεί με σκοπό να ξεγελάμε το χρόνο. Αλλά η αγνή και πεντακάθαρη πλήξη.

Και ίσως τελικά εκεί να καταλήγει όλος ο κερδισμένος χρόνος. Σε αυτές τις υπερπολύτιμες στιγμές της πλήρους απραξίας, όπου το μυαλό αποσυντονίζεται. Και ξαναβρίσκει την παιδική πολυτέλεια της πραγματικής τεμπελιάς. Δηλαδή της πραγματικής ιδιοφυΐας, που είναι απαλλαγμένη από τον ψυχαναγκασμό του χρόνου. ’λλωστε, όταν έχεις ένα ρολόι, γνωρίζεις τι ώρα είναι. Όταν έχεις δύο, δεν είσαι ποτέ σίγουρος.

Θεέ μου δώσε μου την υπομονή...
να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω, την δύναμη να αλλάζω αυτά που μπορώ και την σοφία να μπορώ να τα ξεχωρίζω...


Η Ευτυχία και η ελευθερία αρχίζουν με την κατανόηση μιας απλής αρχής:
Κάποια πράγματα τα ελέγχουμε εμείς και κάποια όχι. Μόνο όταν παραδεχτούμε και
καταλάβουμε αυτή τη θεμελιώδη αρχή και ξεχωρίσουμε τι μπορούμε να ελέγξουμε
και τι όχι τότε μόνο θα επιτύχουμε εσωτερική ηρεμία και εξωτερική αποτελεσματικότητα.
Τα πράγματα από μόνα τους δε μας βλάπτουν ούτε μας παρεμποδίζουν.
Το ίδιο και οι άνθρωποι. Το πως αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα είναι ένα άλλο θέμα. Είναι περίεργο αλλά αληθινό:Οι στάσεις μας και οι αντιδράσεις μας είναι αυτά που μας δημιουργούν προβλήματα.

Θυμηθείτε: Όταν δεν μπορούμε πάντα να διαλέξουμε τις εξωτερικές συνθήκες
έχουμε πάντα την ελευθερία να διαλέξουμε πως θα ανταποκριθούμε σε αυτές.
Είμαστε πλάσματα με συνήθειες. Αυτές μας βοηθούν να αντιδράσουμε και να
προσαρμοστούμε στον κόσμο. Γι αυτό και είναι σημαντικό ποιες είναι αυτές οι συνήθειες μας οι οποίες είναι κυρίως θέμα εξάσκησης. Όσο πιο συχνά κάνουμε κάτι τόσο πιο κοντά φτάνει στο να γίνει συνήθεια. Γι αυτό αν θέλετε να γίνει κάτι συνήθεια κάντε το. Για να μην γίνει κάτι συνήθεια, μην το κάνετε. Για να αλλάξετε μια συνήθεια αντικαταστήστε την μα μια άλλη.

Οι περιστάσεις δε μας αφήνουν να συναντήσουμε τις επιθυμίες και προσδοκίες μας.
Μην προσπαθείτε να φτιάξετε κανόνες που θα πρέπει η κοινωνία να ακολουθήσει.
Αυτή είναι μια συνταγή για απογοήτευση. Δεχτείτε τι πραγματικά συμβαίνει και
εξασκείστε τη δύναμη και επιρροή που έχετε όσο πιο πολύ μπορείτε.

Και κάτι που πρέπει καθημερινά να θυμόμαστε:
1. Θεέ μου όπλισε με με γαλήνη και ηρεμία να δέχομαι τα πράγματα που
δεν μπορώ να αλλάξω.
2. Το κουράγιο ν' αλλάξω τα πράγματα που μπορώ.
3. Και τη σοφία να τα ξεχωρίζω.

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός. Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ...από το ΤΩΡΑ ! Ζήστε και εκτιμήστε την τωρα

Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.

Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.

Αλλιώς πότε ;

Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε... Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.
Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.

Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.

Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.

Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ....από το ΤΩΡΑ !

Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.

Τώρα, σκέψου καλά και προσπάθησε να απαντήσεις σε αυτές τις 5 ερωτήσεις :
1 � Ονόμασε 5 άτομα από τα πλουσιότερα στη γη.
2 � Ονόμασε τις 5 τελευταίες νικήτριες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος.
3 � Ονόμασε τους 10 τελευταίους νικητές του Βραβείου Νόμπελ.
4 � Ονόμασε τους 10 τελευταίους νικητές του Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού.

Δεν τα καταφέρνεις ; Είναι δύσκολο, έτσι ;
Μην ανησυχείς, κανείς δεν θυμάται.
Τα χειροκροτήματα περνάνε !
Τα κύπελλα πιάνουν σκόνη !
Οι νικητές ξεχνιούνται !

Τώρα προσπάθησε να απαντήσεις σε αυτές τις 5 ερωτήσεις :
1 � Ονόμασε 3 καθηγητές που συνέβαλαν στην μόρφωσή σου.
2 � Ονόμασε 3 φίλους που σε βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές.
3 � Σκέψου κάποια άτομα που σε έχουν κάνει να νιώσεις ξεχωριστός /ή.
4 � Ονόμασε 5 άτομα με τα οποία σου αρέσει να περνάς τον χρόνο σου.

Τα καταφέρνεις ; Είναι πιο εύκολο, έτσι ;
Τα άτομα που έχουν μία ουσία στην ζωή σου δεν είναι αναγκαστικά οι πιο πλούσιοι ή οι πιο επιτυχημένοι ....
Είναι όμως εκείνοι που ανησυχούν για σένα, που φροντίζουν για σένα, που σε οποιεσδήποτε περιστάσεις είναι δίπλα σε σένα ....
Σκέψου λίγο. Η ζωή είναι πολύ σύντομη !

Είναι λίγος καιρός, στους Ολυμπιακούς του Σιάτλ, 9 αθλητές, όλοι ανάπηροι σωματικά ή πνευματικά, ήταν στην γραμμή εκκίνησης της κούρσας των 100 μέτρων.
Στο σύνθημα της εκκίνησης, η κούρσα ξεκίνησε. Δεν έτρεχαν όλοι αλλά όλοι είχαν την επιθυμία να συμμετέχουν και να κερδίσουν.
Έτρεχαν ανά 2, ένα αγόρι έπεσε στην πίστα, έκανε κάποιες τούμπες και άρχισε να κλαίει.
Οι άλλοι 8 τον άκουσαν να κλαίει.
Επιβράδυναν και κοίταξαν πίσω τους.
Σταμάτησαν και άρχισαν να επιστρέφουν πίσω .... ΟΛΟΙ...
Μία κοπέλα με το σύνδρομο Down καθισμένη δίπλα του, άρχισε να τον χαϊδεύει και να τον ρωτά : «Είσαι καλύτερα τώρα ;»
Τότε, και οι υπόλοιποι 9 τον πήραν από τους ώμους και ξεκίνησαν όλοι μαζί να περπατάνε προς την γραμμή του τερματισμού.
Ολόκληρο το στάδιο σηκώθηκε και άρχισε να χειροκροτεί. Και τα χειροκροτήματα διήρκησαν πάρα πολύ .....
Οι άνθρωποι που είδαν αυτό το γεγονός, μιλούν για αυτό ακόμη.

ΓΙΑΤΙ ;
Γιατί βαθιά μέσα μας, όλοι ξέρουμε ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή δεν είναι να κερδίσουμε για μας.
Το πιο σημαντικό πράγμα σε αυτή τη ζωή, είναι να βοηθάμε τους άλλους να κερδίσουν.
Ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα επιβραδύνουμε ή θα αλλάξουμε την δική μας πορεία.
�Ένα κερί δεν παθαίνει τίποτα αν βοηθήσει για να ανάψουμε και ένα ακόμη.�

Τι καταφέραμε,

-Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντα μας, και μειώσαμε τις αξίες μας.

-Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε πιο συχνά.

-Μάθαμε πώς να εξασφαλίζουμε τα προς τα ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε.

-Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.

-Φτάσαμε ως το φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο για να συναντήσουμε τον γείτονα μας.

-Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι και τις προκαταλήψεις μας.

-Έχουμε υψηλότερα κτίρια, αλλά και πολύ χαμηλότερες προδιαγραφές,

-Πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις.

-Ξοδεύουμε πολλά, και έχουμε λίγα.

-Αγοράζουμε πολύ, αλλά απολαμβάνουμε λίγο.

-Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες, περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.

-Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερους λογικούς ανθρώπους, περισσότερη γνώση, μα λιγότερη κρίση.

-Έχουμε πολλούς ειδήμονες, αλλά και περισσότερα προβλήματα.

-Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειμμα στην ποιότητα της ζωής μας.

-Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες.

-Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρώπινων σχέσεων.

-Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά και χειρότερη διατροφή.

-Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την ομογένεια.

-Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη, Η αποθήκη της όμως, είναι έρημη και άδεια.

Υστερόγραφο: Δεν γνωρίζω τον συγγραφέα αλλά πάντως σίγουρα είναι δυτικός και καλοβολεμένος... σαν κι εμάς δηλαδή� καθότι αναφέρεται στην κοινωνία της "ευμάρειας" του 1/3... Τα 2/3 της απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης εδώ δεν υφίστανται�

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου

Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι' αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ ταχτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Φυσικά την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, που πήγαινε, από που ερχόταν κ.τ.λ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.

Έδειχνε βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ'αυτά τα ρούχα. Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.

Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα της εξήγησα το πρόβλημα μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήρθε με τα κόκκινα μαγουλά της και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά. Με είχαν προσβάλλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλύτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι' αυτό το κορίτσι που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο αλλά ήταν τόσο κακοήθης. Παρ' όλα αυτά έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλύτερα. Η επόμενη προσβολή στ' αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλύτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμίσω. Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα.

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση Ο λύκος

Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που εστάλη από τον συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στους φίλους του

�Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι� αυτό που αξίζουν, αλλά γι� αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ� ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ� αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ� αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ� έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ� αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ� έβλεπα να βγαίνεις απ� την πόρτα, θα σ� αγκάλιαζα και θα σού �δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ� έβλεπα, θα έλεγα �σ�αγαπώ� και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ� αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι� αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν� το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις �συγνώμη�, �συγχώρεσέ με�, �σε παρακαλώ�, �ευχαριστώ� κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ� τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.�

13 Διαλογισμοί για μια καλύτερη ζωή...

Δεν σε θέλω γι' αυτό που είσαι, αλλά γι' αυτό που γίνομαι όταν είμαι μαζί σου.

Κανένα άτομο δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Εάν όμως υπάρχει κάποιο, αυτό ποτέ δεν θα σε έκανε να δακρύσεις.

Επειδή κάποιος δεν σ' αγαπάει όπως θα ήθελες εσύ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ' αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του!

Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που δίνοντας σου το χέρι, σου αγγίζει την καρδιά.

Ο χειρότερος τρόπος να αγαπάς κάποιον, είναι, να κάθεται δίπλα σου και να ξέρεις ότι δεν θα τον έχεις ποτέ!

Μη σταματάς να χαμογελάς έστω και αν είσαι θλιμμένος. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σ' αγαπήσει γι' αυτό σου το χαμόγελο.

Μπορεί για όλο τον κόσμο να είσαι ένα άτομο. Όμως για κάποιο άτομο, είσαι ολόκληρος ο κόσμος του!

Μη σπαταλάς τον χρόνο σου με κάποιον, που δεν είναι πρόθυμος να τον περάσει μαζί σου.

Ο Θεός θα θελήσει να γνωρίσεις πολλούς λανθασμένους ανθρώπους πριν γνωρίσεις το σωστό. Γιατί όταν το γνωρίσεις θα Τον ευγνωμονείς!

Μη κλαις για κάτι που τελείωσε. Χαμογέλα γιατί το έζησες!

Πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα σε απογοητεύουν. Εσύ, συνέχισε να εμπιστεύεσαι. Όμως, να είσαι επιφυλακτικός με τα άτομα που θα εμπιστευθείς για δεύτερη φορά!

Αν δεν σου αρέσει αυτό που είσαι, γίνε ένα καλύτερο άτομο. Ποτέ όμως μην επιτρέψεις στους άλλους, να δουν αυτό που ήσουν!

Μη απογοητεύεσαι επειδή κάποια προσπάθεια σου απέτυχε. Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις!

Έχε γεμάτη την καρδιά σου με χαρά και αισιοδοξία. Μη λυπάσαι για τίποτα. Γιατί το κάθε τι που συμβαίνει, πάντα συμβαίνει για κάποιο λόγο!!!


Gabriel Jose Garcia Markez

Top Ελληνικά ερωτικά τραγούδια

Θέση	Τίτλος τραγουδιού	Καλλιτέχνης
1	Δώδεκα	Άννα Βίσση
2	Να μ'αγαπάς	Παύλος Σιδηρόπουλος
3	Όλα σε θυμίζουν	Χάρις Αλεξίου
4	Θα κλείσω τα μάτια	Βίκυ Μοσχολιού
5	Να με προσέχεις	Νίκος Πορτοκάλογλου
6	Το καλοκαιράκι	Φατμέ
7	Το πάρτυ	Μιχάλης Χατζηγιάννης
8	Αν είσαι αγάπη	Γιάννης Πλουτάρχος
9	Πως να γίνουμε ξένοι	Γιάννης Πάριος
10	Τόσα Γράμματα	Γιάννης Πάριος
11	Το αγαλμα	Γιάννης Πουλόπουλος
12	Αν μου τηλεφωνούσες	Μιχάλης Χατζηγιάννης
13	Ο άγγελός μου	Άλκιστις Πρωτοψάλτη
14	Αγάπα με	Γιάννης Πουλόπουλος
15	Το κύμα	Χάρις Αλεξίου
16	Όλα τα αγαπώ	Νότης Σφακιανακης
17	Δεν ξέρω πόσο σ'αγαπώ	Βίκη Μοσχολιού
18	Έπαψες αγάπη να θυμίζεις	Πυξ Λαξ
19	Αν είναι η αγάπη αμαρτία	Τζένη Βάνου
20	Αχ κορίτσι μου	Γιάννης Πλούταρχος
21	Καρδιά μου μην ανησυχεις	Αντώνης Ρέμος
22	Ερωτά μου δυνατέ	Σταμάτης Γονίδης
23	Φως μου	Νότης Σφακιανακης
24	Θέλω να σε ξαναδώ	Νότης Σφακιανακης
25	Δεν είσαι έρωτας εσύ	2002GR
26	Και δεν μπορώ	Νότης Σφακιανάκης
27	Εγώ για σένα	Ραλλία
28	Θυσία	Άντζελα Δημητρίου
29	Θάλασσα μου σκοτεινή	Νίκος Πορτοκάλογλου
30	Παλιόκαιρος	Πασχάλης Τερζής
31	Εδώ να μείνεις	Ελευθερία Αρβανιτάκη
32	Το φιλαράκι	Σοφία Βόσσου
33	Που είναι η αγάπη	Μιχάλης Χατζηγιάννης
34	Μη με ονειρευτείς	Μιχάλης Χατζηγιάννης
35	Μόνο ποτέ δεν θα σ' αφήσω	Ευριδίκη-Ζιώγαλας
36	Ποιος να συγκριθεί μαζί σου	Γιάννης Πάριος
37	Τι ήμουνα για σένανε	Αντώνης Ρέμος
38	Ο τελευταίος χορός	Άννα Βίσση-Νίκος Καρβέλας
39	Θυμάμαι όσα είχες πει	Δέσποινα Ολυμπίου
40	Πανσέληνος	Χάρις Αλεξίου
41	Πόσο σε θέλω	Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
42	Σ' έχω ερωτευτεί	Σάκης Ρουβάς
43	Μη γυρίσεις	Αφοί Κατσιμίχα
44	Φωτοβολίδα	Ορφέας Περίδης
45	Αν μου τηλεφωνούσες	Μιχάλης Χατζηγιάννης
46	Το κοριτσάκι σου	Δέσπονα Βανδή
47	Το τσιγάρο	Γιάννης Κότσιρας
48	Απόψε	Γιάννης Πάριος
49	Πόσες φορές	Στέλιος Ρόκκος
50	Η πρώτη μας φορά	Γιάννης Κότσιρας

50 έντεχνα ερωτικά τραγούδια

Μια πολύ ωραία συλλογή από 50 έντεχνα ερωτικά τραγούδια που αξίζει να έχετε στη συλλογη σας! 1. Ανόητες αγάπες - Πυξ Λαξ 2. Θα 'μαι κοντά σου - Αλκίνοος Ιωαννίδης 3. Ακόμα σ' αγαπώ - Μιλτιάδης Πασχαλίδης 4. Κι είχα τόσα να σου πω - Αντώνης Ρέμος & Γιάννης Παριος 5. Αναθεμα σε - Παντελης Θαλασιννός 6. Με τόσα ψέματα - Αλκίνοος Ιωαννίδης 7. Γιατί πολύ σ' αγάπησα - Ορφέας Περίδης 8. Ζήτα μου ότι θες - Αλεξίου-Πάριος-Γαλάνη 9. Έφυγες νωρίς - Ελευθερία Αρβανιτάκη 10. Θα με θυμιθείς - Γιάννης Πάριος 11. Μεσα στη βουή του δρόμου - Domenica 12. Έλα και κόψε με στα δυο - Γιάννης Κότσιρας 13. Τσιγάρο Ατελείωτο - Σωκράτης Μάλαμας 14. Τα χίλια γράμματα - Κατσιμίχα 15. Αύγουστος - Νίκος Παπάζογλου 16. Κάνε κάτι για σένα - Πυξ Λαξ 17. Τι θέλεις να κάνω - Γιάννης Πάριος 18. Ψυχή μου καρδιά μου - Γιάννης Βαρδής 19. Όνειρο ήτανε - Αλκίνοος Ιωαννίδης 20. Αν είσουν άγγελος - Βασίλης Καζούλης 21. Σ' ακολουθώ - Βασίλης Παπακωνσταντίνου 22. Πανσέληνος - Χάρις Αλεξίου 23. Με το ίδιο μακό - Ελευθερία Αρβανιτάκη 24. Το τσιγάρο - Γιάννης Κότσιρας 25. Πόσο πολύ σ' αγάπησα - Χρήστος Θηβαίος 26. Λόγια της σιωπής - Ελένη Τσαλιγοπούλου 27. Πριγκηπέσα - Σωκράτης Μάλαμας 28. Εισιτήριο στη τσέπη σου - Παντελής Θαλασσινός 29. Όλο μ' αφίνεις να σ' αφήνω - Πυξ Λαξ 30. Φύσιξε Βαρδάρης - Νίκος Παπάζογλου 31. Ιστορία παλιά - Χρήστος Θηβαίος & Ελευθερία Αρβανιτάκη 32. Θέλω να σε ξαναδώ - Νότις Σφακιανάκης 33. Στα είπα όλα - Σωκράτης Μάλαμας 34. Στο μυαλό μου είσαι - Χρήστος Κυριαζής 35. Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο - Πυξ Λαξ 36. Δε μπορώ - Αλκίνοος Ιωαννίδης 37. Όλα σε θυμίζουν - Χάρις Αλεξίου 38. Κάτι να γυαλίζει - Βασίλης Καζούλης 39. Πάρε με αγκαλιά και πάμε - Ελευθερία Αρβανιτάκη 40. Να ρθεις όπως θα ρθουν τα χελιδόνια - Πυξ Λαξ 41. Βροχή μου - Χρήστος Θηβαίος & Ελένη Τσαλιγοπούλου 42. Απουσία - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Μιλτιάδης Πασχαλίδης 43. Κάτι μου κρύβεις - Ορφεας Περίδης 44. Να χαθώ στα βήματα σου - Πυξ Λαξ 45. Το μινόρε της αυγής - Χάρις Αλεξίου 46. Της καληνύχτας τα φιλιά - Ελευθερία Αρβανιτάκη 47. Πόσο σε θέλω - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Γιάννης Κότσιρας 48. Φύλακας άγγελος - Γιάννης Κότσιρας 49. Ελα... - Πυξ Λαξ 50. Να μ' αγαπάς - Παύλος Σιδηρόπουλος Ελπίζω να σας αρέσουν.. Περιμένω σχόλια...

Η αγάπη χαρίζεται όπως ακριβώς ένα δώρο: ελεύθερα, πρόθυμα και χωρίς καμία προσμονή. Δεν αγαπάμε για να αγαπηθούμε: Αγαπάμε για την ίδια την αγάπη

Η αληθινή αγάπη αρχίζει εκεί που τελειώνει η επιθυμία για ανταπόδοση.

Αγάπησε με χωρίς φόβο.
Δείξε μου εμπιστοσύνη χωρίς να ρωτάς.
Δείξε ότι με χρειάζεσαι χωρίς να το ζητήσεις.
Κυνήγησε την αγάπη μου χωρίς περιορισμούς.
Δέξου με έτσι όπως είμαι.
Απόλαυσε με χωρίς προκαταλήψεις.
Μία αγάπη τόσο ελεύθερη, ποτέ δεν θα πετάξει μακριά!

20 ξένα πιο ερωτικά τραγούδια…

Μετά από ψάξιμο και σκέψη αποφάσισα να δημοσιεύσω μια λίστα με τα πιο όμορφα ποπ και ροκ ερωτικά τραγούδια από το 80 και μετά…Η λίστα αλλάζει και συμπληρώνεται…

Every breath you take-Police

I don't wanna miss a thing-Aerosmith

It must have been love-Roxette

Listen to your heart-Roxette

Hello-Lionel Ritchie

I wanna know what love is-Foreigner

Un altra te-Eros Ramazzotti

Take my breath away-Berlin

You're so beautiful to me-Joe Cocker

Just walk away-Celine Dion

I always love you-Whitney Houston

All by myself-Celine Dion

Always somewhere-Scorpions

Against all odds-Phil Collins

I'll stand by you-Pretenders

I wish it would rain down-Phil Collins

The power of love-Celine Dion

Right here waiting-Richard Marx

Seeing you again-Dan Fogelberg

Everything I do-Bryan Adams

Here without you – 3 Doors down

Nothing compares to you – Sinead O’ Conor

She-Elvis Costello

Heart-Alone

Η σειρά είναι τελείως τυχαία.Αξίζει να πω ότι δεν βρήκα ένα πραγματικά υπέροχο τραγούδι,το Magic Love, την αγγλική διασκευή του “Πάρε με” της Ελένης Δήμου από τον Garry Christian.

Πηγή: dpeponis