Περί αγάπης...

ΖΩΗ ειναι η ύπαρξη της αγάπης

ΛΟΓΙΚΗ ειναι η αγάπη που υπολογίζει

ΜΕΛΕΤΗ ειναι η αγάπη που αναλύει

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ειναι η αγαπη που ερευνα

ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ειναι η αγαπη που σκέφτεται

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ειναι η αγαπη που αναζητά

ΑΛΗΘΕΙΑ ειναι η αγαπη που υπάρχει πάντα και παντού

ΙΔΑΝΙΚΟ ειναι η αγαπη που ανεβάζει

ΠΙΣΤΗ ειναι η αγαπη που μεταδίδεται

ΕΛΠΙΔΑ ειναι η αγαπη που ονειρευεται

ΚΑΛΟΣΥΝΗ ειναι η αγαπη που βοηθά

ΑΔΕΛΦΙΚΟΤΗΤΑ ειναι η αγαπη που αγκαλιάζει

ΠΑΘΟς ειναι η αγαπη που χανει την ισορροπια

ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ειναι η αγαπη που χάνει τον έλεγχο

ΖΗΛΙΑ ειναι η αγαπη που πληγώθηκε

ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ειναι η αγαπη που τραυματίζεται

ΠΡΟΚΛΗΣΗ ειναι η αγαπη που υποβαθμίστηκε

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ειναι η αγαπη που κρύβεται

ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ ειναι η αγαπη που χαμογελά

ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ

ΜΙΣΟΣ... δεν ειναι τιποτε άλλο απο την αγαπη που αρρωστησε βαριά


----


Έρευνα: Τι σημαίνει αγάπη;


Μία ομάδα επαγγελματιών ερεύνησε ένα δείγμα παιδιών 4-8 ετών ως προς την ερώτηση : «Τί σημαίνει αγάπη». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:

Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».

Ρεββέκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.

Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι after shave και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.

Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.

Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.

Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δει αν τον πέτυχε.

Δανιήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να
μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.

Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την
αγάπη.

Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.

Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.

Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.

Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.

Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος που το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.

Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιο πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.

Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.

Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.

Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.

Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι αν πρέπει να βγει έξω και να αγοράσει άλλα.

Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.

Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.

Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.

Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λες σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς. Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.

***

''Τα παιδιά μπορούν να διδάξουν τρία πράγματα στους μεγάλους: πρώτο, να χαιρονται χωρίς να υπάρχει λόγος, δεύτερο, να ασχολούνται πάντα με κάτι και, τρίτο, να απαιτούν με όλη τους τη δύναμη αυτό που επιθυμούν.''
PAOLO CHOELHO - Tο Πέμπτο Βουνό 

"στη ζωή σκεφτόμαστε τι να κάνουμε ώσπου να κάνουμε αυτό για το οποίο είμαστε προορισμένοι."

13. Αφήνοντας τις γνώσεις

Αφήνοντας τις γνώσεις

Το τρομερό όραμα τού Ναρόπα

Η αλήθεια αποτελεί τη δική σου εμπειρία, το δικό σου όραμα. Ακόμη κι αν έχω δει την αλήθεια και στην πω, μόλις στην πω, θα γίνει ψέμα για σένα, όχι αλήθεια. Για μένα επρόκειτο για αλήθεια, για μένα ήρθε μέσω των δικών μου ματιών. Ηταν το δικό μου όραμα. Για σένα, δεν θα είναι δικό σου το όραμα, θα είναι ένα πράγμα δανεισμένο. Θα είναι κάποιο πιστεύω, θα είναι γνώσεις, όχι γνώση. Κι αν αρχίσεις να το πιστεύεις, θα πιστεύεις ένα ψέμα.

Να το θυμάσαι τώρα. Ακόμη κι η αλήθεια γίνεται ψέμα αν μπει μέσα στην ύπαρξή σου από τη λάθος πόρτα. Η αλήθεια πρέπει να μπει από την εξώπορτα, από τα μάτια. Η αλήθεια αποτελεί όραμα. Πρέπει κανείς να το δει.

Ο Nαρόπα ήταν ένας σπουδαίος λόγιος, ένας σπουδαίος πουντίτ, με δέκα χιλιάδες δικούς του μαθητές. Μια μέρα καθόταν περιτριγυρισμένος από χιλιάδες ιερές γραφές, αρχαίες, πολύ αρχαίες, σπάνιες. Ξαφνικά αποκοιμήθηκε, θα πρέπει να ήταν κουρασμένος, και είδε ένα όραμα.

Είδε μια πάρα πολύ μεγάλη σε ηλικία, άσχημη, απαίσια γυναίκα, μια μέγαιρα. Η ασχήμια της ήταν τέτοια που άρχισε να τρέμει στον ύπνο του. Ηταν τόσο αηδιαστική που ήθελε να αποδράσει, αλλά πού να αποδράσει, πού να πάει;

Τον είχε πιάσει, σαν να τον είχε υπνωτίσει η γριά μέγαιρα. Τα μάτια της ήταν σαν μαγνήτες.

΄΄Τι μελετάς;΄΄ ρώτησε η γριά γυναίκα.

Είπε ΄΄ Φιλοσοφία, θρησκεία, επιστημολογία, γλώσσα, γραμματική, λογική΄΄.

Η γριά γυναίκα ρώτησε ξανά, ΄΄ Τα καταλαβαίνεις;΄΄

O Ναρόπα είπε ΄΄ Βέβαια… Ναι, τα καταλαβαίνω.΄΄

Η γυναίκα ρώτησε ξανά, ΄΄ Καταλαβαίνεις τη λέξη ή το νόημα;΄΄

Χιλιάδες ερωτήσεων είχαν γίνει στον Ναρόπα στη ζωή του, χιλιάδες μαθητών πάντα ρωτούσαν, αναζητούσαν, αλλά κανένας δεν είχε ρωτήσει αυτό: αν καταλαβαίνει τη λέξη ή το νόημα. Και της γυναίκας τα μάτια ήταν τόσο διαπεραστικά, εκείνα τα μάτια πήγαιναν στο βαθύτερο σημείο του είναι του, και ήταν αδύνατον να πει ψέμματα. Σε οποιονδήποτε άλλον θα έλεγε, ΄΄ Βέβαια και καταλαβαίνω το νόημα΄΄, αλλά σε αυτή τη γυναίκα, σε αυτή τη γυναίκα με την τρομερή εμφάνιση, έπρεπε να πει την αλήθεια. Είπε ΄΄ Καταλαβαίνω τις λέξεις΄΄.

Η γυναίκα ήταν πολύ χαρούμενη. Αρχισε να χορεύει και να γελά, και η ασχήμια της μεταμορφώθηκε΄ μια φίνα ομορφιά άρχισε να βγαίνει μέσα από το είναι της. Σκεφτόταν εκείνος, ΄΄ Την έκανα τόσο ευτυχισμένη. Γιατί να μην την κάνω λίγο περισσότερο ευτυχισμένη;΄΄ Ο Ναρόπα είπε τότε, ΄΄ Και ναι, καταλαβαίνω και το νόημα επίσης΄΄.

Η γυναίκα σταμάτησε να γελά, σταμάτησε να χορεύει. Αρχισε να κλαίει και να κλαίει με αναφιλητά και όλη η ασχήμια της επέστρεψε, χίλιες φορές περισσότερο. Ο Ναρόπα είπε, ΄΄ Γιατί σπαράζεις και κλαις; Και γιατί γελούσες και χόρευες πριν;΄΄

Η γυναίκα είπε, ΄΄ Ημουν χαρούμενη γιατί ένας σπουδαίος λόγιος όπως εσύ δεν είπε ψέματα. Αλλά τώρα κλαίω και σπαράζω γιατί μου είπες ψέματα. Ξέρω, και το ξέρεις κι εσύ, ότι δεν καταλαβαίνεις το νόημα΄΄.

Το όραμα εξαφανίστηκε και ο Ναρόπα μεταμορφώθηκε. Απέδρασε από το πανεπιστήμιο, δεν άγγιξε ποτέ ξανά ιερό κείμενο στη ζωή του. Εγινε τελείως αδαής, κατάλαβε΄ η γυναίκα δεν ήταν κανένας από έξω, ήταν απλώς μια προβολή. Ηταν το ίδιο το είναι του Ναρόπα, μέσα από τις γνώσεις, που είχε γίνει άσχημο. Μόνο τόση κατανόηση, ότι ΄΄Δεν καταλαβαίνω το νόημα,΄΄ και η ασχήμια μεταμορφώθηκε αμέσως σε ένα όμορφο φαινόμενο.

Αυτό το όραμα του Ναρόπα είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν νιώσεις ότι οι γνώσεις είναι άχρηστες, δεν θα αναζητήσεις ποτέ τη σοφία. Θα κουβαλάς το κάλπικο νόμισμα νομίζοντας ότι είναι ο αληθινός θησαυρός. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι οι γνώσεις είναι ένα κάλπικο νόμισμα, δεν αποτελούν γνώση, δεν αποτελούν κατανόηση. Είναι το πολύ-πολύ διανοητικές΄ η λέξη έχει κατανοηθεί αλλά το νόημα χάθηκε.

Νους, Φόβος και Καρδιά

...Ο μόνος τρόπος να αποβάλεις οποιονδήποτε φόβο είναι να κινηθείς προς το πράγμα ακριβώς που φοβάσαι. Όταν έρχεται κάποιος σ' εμένα και λέει: "Φοβάμαι το σκοτάδι," τότε πάντα του προτείνω: "Πήγαινε και κάθισε μόνος σου, μέσα στη σκοτεινή νύχτα, έξω από την πόλη, κάτω από ένα δέντρο. Τρέμε, ίδρωνε, νιώσε ανήσυχος, αλλά μείνε εκεί!"
Πόση ώρα μπορείς να τρέμεις; Σιγά-σιγά τα πράγματα θα ησυχάσουν. Η καρδιά θα αρχίσει να χτυπά κανονικά... και ξαφνικά θα δεις ότι ούτε το σκοτάδι είναι τόσο τρομακτικό. Και σιγά-σιγά, θα αποκτήσεις επίγνωση της ομορφιάς του σκοταδιού, που μόνο το σκοτάδι μπορεί να την έχει: το βάθος, τη σιωπή, τη βελούδινη αίσθηση, την ακινησία, τη μουσική της σκοτεινής νύχτας, τα έντομα, την αρμονία. Και σιγά-σιγά, καθώς εξαφανίζεται ο φόβος, θα σου κάνει εντύπωση που το σκοτάδι δεν είναι και τόσο σκοτεινό. Έχει τη δική του φωτεινότητα.

Ο νους χρειάζεται μέλλον — κάθε είδους μέλλον. Πρέπει να γίνεις πλούσιος, πρέπει να γίνεις δυνατός, πρέπει να γίνεις όμορφος, πρέπει να γίνεις σοφός, πρέπει να γίνεις φωτισμένος. Όσο υπάρχει το να γίνεις, τόσο επιμένει ο νους. Και η επιμονή του νου είναι όλη σου η δυστυχία. Σε κρατάει σε ένταση. Σε κρατάει σε ανησυχία, σε αγωνία, σε ένα διαρκή φόβο ότι θα χάσεις το στόχο. Σε κρατάει άπληστο — ένας διαρκής πόθος για να φτάσεις στο στόχο. Και δεν έχει καμιά σημασία ποιος είναι ο στόχος -χρήμα ή Θεός, επιτυχία ή σαμάντι- δεν έχει καμία σημασία.

Ο Λάο Τσε λέει: "Αναζήτησε και θα χάσεις." Γιατί; "Αναζήτησε και θα χάσεις." Επειδή αυτό που αναζητάς βρίσκεται μέσα σου. Μπορεί να βρεθεί μόνο όταν σταματήσει κάθε αναζήτηση.
...

"Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά. Αν, όμως, με πιέσεις να διαλέξω... ανάμεσα σ' εσένα και σ' εμένα... εμένα."

‎"Ξέρουμε πού βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποια θέση κατέχουμε εμείς στη δική μας τη ζωή."

"Ο δρόμος προς την αυτοπραγμάτωση είναι αδιάκοπος και δυσχερής"

Αισθήματα

Βλέποντας εμένα, μετά, ανακαλύπτω ότι, ο έρωτας με διαλύει, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο, δε μπορώ να εργαστώ, όλα πηγαίνουν πίσω, όλα σταμάτησαν ...

Με ανεβάζει ψηλά, όμως συγχρόνως μπορεί να με διαλύσει, να πιάσω πάτο.
Πολύ ευαίσθητος? ή πολύ αληθινός?
Ότι και εάν είμαι, είμαι! δεν παίζω με τις λέξεις, ούτε με τα αισθήματα.

Με άφησες. Δε σκέφτηκες πως θα αισθανθώ, τι θα νιώσω, μακριά σου, τον πόνο, πόσο πόνο! Αλήθεια μπορείς να πάρεις ένα μαχαίρι και να κόψεις το χέρι σου στα 2, μπορείς να αυτό τραυματιστείς? Γιατί αυτό κάνεις και δε το συνειδητοποιείς.
Είχες και έχεις ευκαιρία, όμως δε κάνεις τίποτε για αυτό. για λόγους σημαντικούς, έτσι λες. σημαντικούς, σημαντικός ο ένας λόγος, σημαντικός ο άλλος λόγος, αμέτρητοι λόγοι και όλοι πολύ σημαντικοί! Κάθομαι και σε ακούω, είμαι εδώ τώρα μπροστά σου, υπάρχω στην ζωή σου το έχεις συνειδητοποιήσει? Ξέρεις ποιος είμαι? Είμαι το άλλο σου μισό. Το ξέρεις, αφού το νιώθεις, είσαι ερωτευμένη. Και όμως κάθομαι δίπλα σου και σε καθοδηγώ σου δείχνω το δρόμο, για την ευτυχία, για την αγάπη. Εσύ όμως πρέπει να τον περπατήσεις.

Όμως ξεχνάς γιατί ήρθες σε αυτή τη γη!
Ξεχνάς τι αναζητάει όλο σου το είναι!
Ξεχνάς το πρωταρχικό λόγο ύπαρξης σου!
Ξεχνάς ότι με αναζητούσες, με αναζητάς και θα με αναζητάς για όλη σου τη ζωή.
Είμαι το άλλο σου μισό!

Και όμως με έχεις εδω, τώρα και δε κάνεις τίποτε, για λόγους σημαντικούς.
Αναποφασιστικότητα, ανασφάλεια, υποχρέωση, έλλειψη αυτοπεποίθησης δε ξέρω ποια είναι τα αίτια του λάθους σου να απομακρύνεσαι από μένα. Ακούς τους άλλους, τους σημαντικούς. Όμως ξεχνάς ότι το πιο σημαντικό στη γη είσαι Εσύ και τώρα που με βρήκες και Εγώ. Ναι όλοι αυτοί είναι σημαντικοί για σένα, ποτέ δεν είπα το αντίθετο. Εσύ και τα θέλω σου όμως είναι σημαντικότερα!

Ακούγοντας τους άλλους και όχι εσένα, απομακρύνεσαι από μένα. Όμως είναι λάθος σου και τα λάθη πληρώνονται. Πληρώνονται με μοναξιά, με λάθος επιλογές, με δυστυχία, με πόνο, με συμβιβασμούς, άσε μην πω άλλα. Όταν το μετανιώσεις, ίσως είναι αργά. Ξέρεις μεταξύ μας ποτέ δεν είναι αργά ακόμα και όταν είμαστε 89 χρονών! μπορούμε να είμαστε μαζί, αυτά πιστεύω. Εδώ ο κόσμος είναι γεμάτος άγνοια,, ανοησία, τα κολλήματα του είναι γελοία πολλές φορές, όμως υπάρχουν.

Μα δε καταλαβαίνεις ότι πάντα θα υπάρχουν ανόητοι με κολλήματα αγνοώντας και τα δικά τους θέλω, τον δικό τους στόχο, την δική τους ευτυχία. Όλοι αυτοί δεν είναι ευτυχισμένοι. Όμως έχουν άποψη για την ευτυχία. Ξέρουν για την ευτυχία. Ξέρουν το δρόμο πως να πάνε εκεί. Τι ηλίθιοι! αφού ξέρουν γιατί δεν πάνε οι ίδιοι?
Αφού ξέρουν γιατί είναι δυστυχισμένοι? Αφού ξέρουν γιατί σε απομακρύνουν από μένα με ανόητες προφάσεις και γενικεύσεις που καμία λογική δεν έχουν. Επειδή μια γυναίκα αποφάσισε ή η ζωή της την έκανε, να βγει στον δρόμο και να βγάζει χρήματα με το να πουλά τον ερώτα της, είστε όλες οι γυναίκες πουτάνες? Έλεος!
Αυτό δεν είναι λογικό. Κάτι μεμονωμένο δε είναι αυτόματα και γενικό. Το ποιο πιθανό είναι στο μάθημα στο σχολειό που αφορούσε την λογική, όλοι αυτοί να είχαν κάνει κοπανά. χαχαχαχα ναι γελώ γιατί είναι αστείο. είναι γελοίο! Ναι, είναι γελοίοι όλοι αυτοί που σκέφτονται έτσι!

Δε καταλαβαίνω, συγγνώμη όταν κάποιος δεν είναι ευτυχισμένος πως μπορεί να σου δείξει τον δρόμο προς την ευτυχία σου. Πως ένας τυφλός μπορεί να σου δείξει το δρόμο?

Εάν είσαι ευτυχισμένος, πραγματικά είσαι, τότε όλα αλλάζουν. Μπορείς να ζεις και να είσαι αλλιώς, να βλέπεις αλλιώς τη ζωή με άλλο μάτι, μόνο όταν είσαι ευτυχισμένος αληθινά, όταν φύγεις από το εγώ σου. Τότε μπορεί να καταλάβεις, πόσο σημαντικό είναι οι διπλά σου να είναι το ίδιο με εσένα και καλυτέρα, πραγματικά ευτυχισμένοι. αυτά είναι επόμενα σταδία εξέλιξης, κάποιοι από εμάς ίσως ποτέ δε τα κατακτήσουν. Όλοι όμως ξέρουν πως να πας στην ευτυχία σου!

Λυπάμαι, που θα σου τη χαλάσω, άλλα ο μόνος δρόμος για να βρεις την ευτυχία σου είναι ένας. Να ακούσεις την καρδία σου! Και ξέρεις, να είμαστε μαζί.

Στην αρχή υπάρχεις, συνειδητοποιείς την ύπαρξη σου, νιώθεις την έλλειψη μου, το άλλο σου μισό, ακριβώς όπως και εγώ, ακριβώς όπως και όλοι μας. Με αναζητάς για χρόνια. Αν έχεις την τύχη (έτσι το αποκαλούν κάποιοι), εάν έχεις τον στόχο σου πάντοτε μπροστά στα μάτια σου και συνεχίζεις ασταμάτητα να με αναζητάς, θα με βρεις. Με βρήκες, όμως δεν τελειώσαμε ακόμα. Τώρα χρειάζεσαι να ζήσεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν. τωρα ζούμε μαζί σαν ένα ολόκληρο και όχι 2 μισά. Τώρα ζούμε.

Αισθάνομαι πάλι μισός χωρίς εσένα.
Σε ευχαριστώ που σε γνώρισα, σε ευχαριστώ που υπάρχεις!
Όλοι εκείνοι που σε συμβούλεψαν, στο ποιο είναι το καλύτερο για σένα, τους εύχομαι από καρδίας να βρουν την ευτυχία κάποτε, εγώ την βρήκα, έστω για λίγο μαζί σου. Ελπίζω να αλλάξουν μυαλά για να το πετύχουν. διότι αλλιώς εκεί στα ιδία θα μείνουν δυστυχισμένοι αδαείς, να παίζουν με τις ζωές των άλλων. Και εσύ επιλέγοντας αυτό το δρόμο κάνεις το ίδιο.

Δεν πρόκειται να κάνω κάτι που δεν θέλεις και το ξέρεις καλά, είμαι το άλλο σου μισό.
Σε αγαπώ σημαίνει είσαι ελεύθερη να με επιλεγείς κάθε μέρα ή όχι.

Είναι εύκολο να λες όχι, γιατί στο ναι πρέπει να πολεμήσεις για τα πιστεύω σου.
Και δε σε βλέπω ορεξάτη για να πολεμήσεις για το άλλο σου μισό, μπορεί να πιστεύεις ότι ακόμα έχεις χρόνο και θα το κάνεις αργότερα. Να θυμάσαι πάντα ότι χρόνος μας σε αυτή τη γη είναι δανεικός, είναι λίγος, είναι ένα δώρο, ας μην τον σπαταλάμε έτσι.

Δεν είμαι εδω να προσβάλω κανένα και ας με προσβάλουν. Δεν είμαι εδω για να κρίνω κανένα και ας με κρίνουν. Δεν είμαι εδώ για να κάνω μαθήματα σε κανένα και ας μου κάνουν. Απλά σου δείχνω τι νιώθω, το ποιος είμαι και το τι πιστεύω, αυτή είναι η αλήθεια.
Αυτά πιστεύω, αυτά λέω, δεν τα επιβάλλω. Εσύ επιλεγείς. Κριτής μου είναι ο χρόνος και ο Δημιουργός μου. Με προκαλώ κάθε μέρα να είμαι και όχι να φαίνομαι. Κάθε μέρα αλλάζω είμαι καλύτερος.
Σου εύχομαι να βρεις, όταν θα αποφασίσεις να πολεμήσεις με όλους για τα θέλω σου, καλύτερο μου.

Το δίδαγμα μιας πεταλούδας

Μια ημέρα, ένα μικρό άνοιγμα εμφανίστηκε σε ένα κουκούλι. Ένας άντρας κάθισε και παρακολουθούσε την πεταλούδα για ώρες καθώς πάλευε για να περάσει το σώμα της μέσα από την μικρή οπή. Τότε, φάνηκε σαν να είχε σταματήσει κάθε προσπάθεια. Έμοιαζε σαν να είχε προχωρήσει όσο μπορούσε και να μην μπορούσε να πάει παραπέρα. Τότε ο άντρας αποφάσισε να βοηθήσει την πεταλούδα, πήρε ένα ψαλίδι και άνοιξε το κουκούλι. Η πεταλούδα τότε ξεπρόβαλε εύκολα. Αλλά είχε ένα μαραμένο σώμα και ζαρωμένα φτερά. Ο άντρας συνέχισε να παρακολουθεί γιατί περίμενε, από στιγμή σε στιγμή, ότι τα φτερά θα άνοιγαν, θα μεγάλωναν και θα επεκτείνονταν, ότι θα ήταν ικανά να στηρίξουν το σώμα της πεταλούδας και ότι θα γίνονταν γερά. Η πεταλούδα πέρασε την υπόλοιπη ζωή της περιφερόμενη αργά και δύσκολα με το σώμα της μαραμένο και τα φτερά της ζαρωμένα. Ποτέ δεν μπόρεσε να πετάξει. Αυτό που ο άντρας, με την ευγένεια και την καλή του θέληση δεν μπόρεσε να κατανοήσει ήταν ότι ο περιορισμός του κουκουλιού και ο αγώνας που απαιτήθηκε από την πεταλούδα ήταν ο μόνος τρόπος για να αναγκάσει τα υγρά να κινηθούν από το σώμα της πεταλούδας προς τα φτερά της, έτσι ώστε να είναι έτοιμη να πετάξει μόλις κατάφερνε να απελευθερωθεί από το κουκούλι. Μερικές φορές ο αγώνας είναι ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη η ζωή μας. Αν ο Θεός επιτρέψει να περάσουμε την ζωή μας χωρίς δυσκολίες, αυτό θα έχει παραλυτική επίδραση πάνω μας. Δεν θα γινόμασταν τόσο δυνατοί όσο θα μπορούσαμε να γίνουμε. Ποτέ δεν θα γινόμασταν ικανοί να “πετάξουμε”.

Ζήτησα δύναμη…

…Και ο Θεός μου έδωσε δυσκολίες για να με κάνει δυνατό.

Ζήτησα σοφία…

…Και ο Θεός μου έδωσε προβλήματα για να λύσω.

Ζήτησα ευημερία…

…Και ο Θεός μου έδωσε μυαλό και υγεία για να δουλέψω

Ζήτησα κουράγιο…

…Και ο Θεός μου έδωσε εμπόδια για να τα ξεπεράσω.

Ζήτησα αγάπη…

…Και ο Θεός μου έδωσε πονεμένους ανθρώπους για να τους βοηθήσω.

Ζήτησα χάρες…

…και ο Θεός μου έδωσε ευκαιρίες.

Δεν έλαβα τίποτε από ότι ζήτησα…

…Όμως έλαβα όλα όσα χρειαζόμουν.

ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ......

ΓΙΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ.....

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ,ΘΕΛΩ!

Με εκνευρίζει η στενομυαλία, οι παρωπίδες και τα «πρέπει»στη ζωή μου!Ειδικά αυτά τα πρέπει μου κάθονται στο στομάχι από μικρό παιδί και για αυτό όταν τα εντοπίζω,μου βγαίνει μια φυσική αντιδραστικότητα !Χωρίς δευτέρη σκέψη,σαν μια φυσική άμυνα του οργανισμού μου!Τα θέλω είχαν παντα για μένα πρωτεραιότητα!Και αυτό μου κάνε καλό,στο να έχω «ανοιχτό μυαλό» και να ζω τις στιγές και τις καταστάσεις,στη στιγμή που λαμβάνουν χώρα! Αυτόπου με εκνεύριζε τις περισσότερες φόρες, ήταν να μπαίνω στο τρυπάκι με τους γύρω μου,είτε να τους δώσω να καταλάβουν το σκεπτικό μου,είτε «να βρίσκομαι στο εκτελεστικό απόσπασμα και να απολογούμαι».Γιατί όλοι είμαστε καλοί στη θεωρία και μας αρέσει και λέμε με μαλακισμένο ενθουσιάσμό, «α,ναι συμφωνώ,εχείς ωραία σκέψη,μπράβο και τα γνωστά».Αλλά όταν έρχεται η ώρα να τα κάνεις πράξη, κρύβεσαι πίσω από την ασπίδα της λογικής,των πρέπει και το τι θα πουν οι άλλοι!Γιατί δε το κατάλαβα??Και ούτε πιστεύω πως θα είμαι σε θέση ποτέ να το καταλάβω και ούτε και θέλω να το καταλάβω στη τελική ρε αδερφέ! Ζόντας με τα πρέπει,χάνεις την ουσία του πράγματος!Φυλακίζεις τη διάθεση και εμποδίζεις τον εαυτό σου να απολαύσει την ηδονή της στιγμής,την εμπειρία που σου προσφέρει το κάθε τι! Ποιά η λογική του όλου πράγματος?Γιατί να μπαίνεις στη διαδικασία να κάθεσαι να σκέφτεσαι αν πρέπει να το ζήσεις ή όχι?Ενώ όλο σου το είναι,λαχταράει να το ζήσει? Το μότο μου εδώ και πολλά χρόνια είναι «καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δε μπόρεσες να κάνεις».Και προσπαθώ να το τηρώ όσο περισσότερο στη ζωή μου με όλες τις συνέπειες που επακολουθούν! Όταν ρισκάρεις κάτι και το ζεις και έχεις την αγωνία που θα σε βγάλει,δεν νιώθεις πιο ζωντανός? Πως γίνεται να προδικάζουμε μια κατάσταση πριν καλά καλά αρχίσει?Και να είμαστε σίγουροι πςς θα καταλήξει? Μάλλον, σκέφτομαι,οτι μπορεί μερικοί να είναι περισσότερο προικισμένοι ως προς τις μαντικές ικανότητες ή του ενστίκτου! Πάλι, με θεωρώ πρακτικό άνθρωπο και αν δε ζω την καταστάση από μέσα,να την βιώνω δεν γίνεται. Εκνευρίζομαι να μπαίνω στη διαδικασία να απολογούμαι για τις πράξεις μου και τις επιλογες μου,από την στιγμή που δεν βάζω τον άλλο σε αυτό το τρυπάκι. Δε με νοιάζει αν έρθει να μου πει κάποιος,π.χ «έκανασεξ με έναν άγνωστο, πήγα με το φίλο της φίλης μου, έκανα λεσβειακό,κεράτωσα το αγόρι μου κτλ. (μιλάμε για ακραία παραδείγματα)».Έιλικρινά, εκεινή την ώρα δε θα περάσει καν από το μυαλό μου να κριτικάρω.Θα ακούσω με απόλυτη ηρεμία τι έχει να μου πει και θα γυρίσω να του πω πολύ απλά «το ευχαριστηθήκες?πέρασες καλά?»Τέλος.Ούτε θα κάτσω να σκεφτώ πώς,γιατί και άμα!Και μένα ο παππούς μου αν είχε ρόδες θα ήταν αμάξι,αυτοκίνητο η ποδήλατο,ανάλογα με την επιλογή του. Πιστεύω, οτι κάνοντας τα πρέπει, είναι σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας!Αποκλειέται να μην έχει τύχει σε κάποιον έστω 1 φορά, που να ακολουθει τα πρέπει, να μαζεύει να μαζεύει και μέτα να κάνει 1 ΜΠΑΜ,και στις επόμενες αντιδράσεις του να μην αναγνώριζει καν τον εαυτό του! Λογικό και αναμενόμενο!Έτσι δεν συμβαίνει και με την ντουλάπα!Χώνεις ρούχα,χώνεις ,σπρώχνεις και με δύναμη να κλείσει η πόρτα κια τα σφηνώνεις!Και τι γίνεται την επόμενη φορά που πας να την ανοίξεις?Ανοίγει απότομα, κάνει 1 μπραφ και όλα όσα στρίμωχνες και και μάζευες, πέφτουν και σκορπίζονται παντού.Και δυσανασχετούμε από που να αρχίσουμε το μάζεμα και πως να τα βάλουμε σε τάξη, και συχτηρίζουμε γαι αυτή την ανατροπή. Έτσι γίνεται και με το συνοθύλευμα των επιθυμιών και των θέλω μας! Κάποια στιγμή βγαίνουν.Και μπορεί να βγουν πολύ χειρότερα, αν βγαίναν στην ώρα τους! Και γαι να μην σας ζαλίζω άλλο με τις ασυναρτησίες μου θα κλείσω με την ατάκα που είπε ένας μουσικός,ένα βράδυ που ήμουν σε 1 μαγαζί,θέλοντας να κάνει το κοινό να το βουλώσει και να ακούσει κανα τραγούδι, με έξυπνο τρόπο,και λέει: “¨Οταν η κόρη μου ήταν μικρή τη πήγαινα να κάνει αλογάκια.Και ενώ ήταν πάνω σε 1 από αυτά,κοίταζε να δει σε ποιό άλλο θα μπεί μετά ή πιο πού χαιρέτανε βλέποντας να κάνουν τα άλλα παιδιά,και δε το ζούσε εκείνη την στιγμή,μπορεί και να χαιρότανε όταν θα πήγαινε σπίτι.Και απευθυνόμενος στο κοινό « που θέλω να καταλήξω,ότι ακούστε και κανά τραγούδι.Γιατί τώρα το παίζουμε και όχι αύριο» Από αυτό βγάλτε τα συμπερασματα σας!

posted by morfi

Τα “θέλω”, τα “πρέπει” και η Λογική

Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο είχα αναρτήσει «Τα “θέλω” και τα “πρέπει” στη ζωή μας σήμερα» (βλ. εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/11/blog-post_12.html)

Επανέρχομαι….

Τα “θέλω”, τα “πρέπει” και η Λογική

20.3.2009

“Εν αρχή ήν ο Λόγος. Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος”

[Κατά Ιωάννην Α’1]

Εν αρχή ήν το Εγώ. Το “Εγώ” και το “Θέλω”… Και το Θέλω ήν προς το Εγώ και Θεός ήν το Θέλω. Και Θεός ήν και το Εγώ!...

“Μαμά θέλω αυτό. Κι αυτό. Κι αυτό!... Μπαμπά θέλω να κάνω εκείνο. Κι εκείνο. Κι εκείνο!...”. Και ο μπαμπάς και η μαμά τα έδιναν όλα στον κανακάρη τους, στο βλαστάρι τους. Χωρίς “όχι” και χωρίς “μη”… Χωρίς όρια! Διότι, σκέφτονταν (σκέφτονταν;) και έλεγαν, “έχει όρια η αγάπη”;…

Και το “εγώ” τρεφόταν… Κι έγινε ένα τεράστιο «ΕΓΩ»!... Ένα “εγώ” χωρίς όρια!... Ένα “εγώ” καλοθρεμμένο… (ή, αναλόγως με την οπτική, “κακο-ανα-θρεμμένο”…). Με πολλά, πολλά, ανεξάντλητα “θέλω”… Και χωρίς “πρέπει”… Διότι έτσι (“πρέπει να”) ανατρέφεται, λένε, ο σύγχρονος ελεύθερος άνθρωπος…

Ο άνθρωπος, όμως, είναι, λένε, ον κοινωνικό…

Σκεφθείτε, λοιπόν, φανταστείτε αυτή την κοινωνία… ή/και την κοινωνικοποίηση αυτών των καλοαναθρεμμένων “εγώ”, των χωρίς όρια ελεύθερων κακοαναθρεμμένων παιδιών!... Σε πολλά επίπεδα και εκφάνσεις…

[Σκηνή πρώτη]

-Τιμώρησες το παιδί μου, δασκαλάκο; Το παιδί ΜΟΥ; (ή/και) Τόλμησες να τους βάλεις μικρότερο βαθμό από τους άλλους; Νομίζεις πως έχεις το δικαίωμα να του δημιουργήσεις εσύ ψυχολογικά προβλήματα;…

[Μετά από χρόνια…]:

-Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;!...

[Σκηνή εκατοστή… χιλιοστή… εκατομμυριοστή…]

(αχ, αυτή η τελευταία φράση, πόσο συχνά έχει ακουστεί…)

-Ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ρε;!...

(Γιατί; Ξέρεις, άραγε, εσύ ο ίδιος; Ένα “εγώ” παραφουσκωμένο είσαι, αν το καλοσκεφτείς, σαν φουσκωμένος λουκουμάς σε σχήμα μηδενικού…)

[Σκηνή δεύτερη]

-Ελευθερία! Ελευθερία!... Όχι στα “όχι” που σκοτώνουν τις ζωές και τα όνειρά μας!... Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις!...

[Μετά από χρόνια…]:

-Εμπρός στον… “έτσι” που χάραξε ο… “τέτοιος”

-Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Μάης του’68 εννοείς;

-Ναι, γειά σου! Αυτόν!...

-Ναι, αλλά εκείνος ζητούσε, μεταξύ άλλων, και Παιδεία, κι εσύ ελάχιστα μορφωμένο (πόσο δε μάλλον πεπαιδευμένο – καλλιεργημένο) σε βρίσκω, για να το γνωρίζεις αυτό…

-Βρε άντε να χαθείς, παλιοσυντηρητικέ!... Εμείς θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα!...

[Σκηνή εκατοστή πρώτη… χιλιοστή πρώτη… εκατομμυριοστή πρώτη…]

-Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα!...

(Ναι, αλλά ο κόσμος και ο χρόνος έχουν ένα ρυθμό, μια πορεία φυσιολογική, αν αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ!... Όσο κι αν θέλεις, για παράδειγμα, να ήταν πάντοτε άνοιξη ή, ακόμα καλύτερα, καλοκαίρι, είναι φυσιολογικό να περνάμε κι απ’ το φθινόπωρο και τον χειμώνα… Όσο κι αν θέλεις να’ταν η ζωή μόνο καλοκαιρινές διακοπές, “πρέπει” να συνειδητοποιήσεις πως υπάρχουν και οι περίοδοι για εργασία και προσπάθεια…)

[Σκηνή τρίτη]

-Θέλω “να κάνω τη ζωή μου”!... Θέλω να ζήσω κι εγώ, επιτέλους, τη ζωή μου! Τη ζωή που δεν έζησα!...

-Μα, κόρη μου, έχεις ήδη ένα παιδί να αναθρέψεις…

-Δεν μπορώ να γίνω σκλάβα του δα… Θα βρει κι αυτό τον δρόμο του… Κανείς δεν χάνεται!... (Εμένα μου λές;… Τόσο ανθρώπινα ναυάγια… Τόσα ανθρώπινα ράκη!...)

-Μα…

-Δεν έχει “μα”. Θέλω να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα!...

[Πριν από χρόνια: Η ζωή που δεν έζησε. Κι αυτή που έζησε… Διάλογος με τους ίδιους πρωταγωνιστές]

-Πατέρα θέλω να βγω να διασκεδάσω!

-Ν’ αφήσεις τα “θέλω” και να σκέφτεσαι μόνο πως “πρέπει” να διαβάσεις, για να γίνεις καλή μαθήτρια, πως “πρέπει” να περάσεις στο Πανεπιστήμιο, πως “πρέπει” να αποκτήσεις εφόδια για τη ζωή σου!

-Πατέρα, μην με καταπιέζεις, έχω ανάγκη και θέλω λίγη περισσότερη ελευθερία.

-Είσαι πολύ μικρή! Για ο,τιδήποτε.

-Μα…

-Δεν έχει “μα”… Τώρα δεν υπάρχουν “θέλω”, παρά μόνο “πρέπει”… Όταν θα μεγαλώσεις και θα παντρευτείς και δεν θα έχω την ευθύνη σου, τότε κάνε ό,τι θέλεις!

(Ψιθυριστά ή από μέσα της, στο μυαλό της) –Τότε θα κοιτάξω μόλις ενηλικιωθώ, να παντρευτώ αμέσως, για να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα…

[Σκηνή εκατοστή δεύτερη… Χιλιοστή δεύτερη… Εκατομμυριοστή δεύτερη…]

-Η ζωή που δεν έζησα!...

Ποια είναι η ζωή που δεν ζήσαμε;…

Σκεφθήκαμε, άραγε, ποτέ, όμως, γι’ αυτούς… για τα εκατομμύρια που έχασαν τη ζωή τους… διαχρονικά… γι’ αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στους πολέμους… για τα παιδιά που δεν έζησαν καν;…

Σκεφθήκαμε και για τα εκατομμύρια παιδιά ή μεγάλους, της εποχής μας, που ζουν λιμοκτονώντας, δηλαδή αργοπεθαίνοντας;… Θαρρούμε, άραγε, πως κι αυτοί δεν έχουν “θέλω”; Πως δεν θα ήθελαν κι αυτοί να ζήσουν; Όχι “να ζήσουν τη ζωή τους”. Μα να ζήσουν απλά. Απλά να ζήσουν!...

Γιατί; Γιατί όχι, λοιπόν;…

Να σας δώσω μιαν απάντηση, κι αν θέλετε την αποδέχεστε:

Διότι είναι πολύ μεγάλα… διότι είναι τεράστια τα “θέλω” των “πολιτισιμένων” λαών, όλων ημών των “καλοαναθρεμμένων” και “καλοζωισμένων”…

Διότι θέλουμε “το καλύτερο”!... Το περισσότερο!... Διότι θέλουμε τα πάντα!... Τα θέλουμε όλα!... Και όλο θέλουμε… Μόνο θέλουμε!...

Γιατί, άραγε, γίνονται οι πόλεμοι;

Διότι συγκρούονται τα “θέλω”!...

Για τα μεγάλα γαιοπολιτικά συμφέροντα…

Γιατί, άραγε, γίνονται οι κοινωνικές συγκρούσεις;

Διότι συγκρούονται τα “θέλω” των κοινωνικών ομάδων και τάξεων…

Τα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, μεταξύ τους…

Γιατί, άραγε, προκύπτουν οι προσωπικές έριδες;

Διότι συγκρούονται τα “θέλω” των ανθρώπων…

Διότι δεν διδαχθήκαμε από μικροί ή δεν συνειδητοποιήσαμε, μεγάλοι και ώριμοι (τάχα) πως εκτός από τα “θέλω” υπάρχουν και τα “πρέπει”…

(…τα οποία “πρέπει”, σημειωτέον, θα μπορούσαμε να τα εκφράσουμε και να τα δούμε ως “θέλω” και αυτά, εάν έτσι τα δεχόμαστε καλύτερα κι είναι πιο εύπεπτα για τον ψυχισμό μας: “Θέλω να ζω… θέλουμε να ζούμε, όλοι, σ’ έναν κόσμο πιο αρμονικό, πιο ειρηνικό, χωρίς συγκρούσεις και πολέμους”…)

Διότι εκτός απ’ το “Εγώ” υπάρχει και το “Εσύ”, υπάρχει και “ο άλλος” και “οι άλλοι”. Υπάρχει και το “Εμείς”… [και μάλιστα ΟΧΙ εμείς της οικογένειας, ΟΧΙ εμείς οι φίλοι και γνωστοί, ΟΧΙ εμείς οι γείτονες, ΟΧΙ εμείς οι Αθηναίοι, ΟΧΙ εμείς οι Έλληνες, ΟΧΙ εμείς οι “λευκοί”, ΑΛΛΑ εμείς οι Άνθρωποι όλου του κόσμου!...]

Και όλοι, μα όλοι, θα μπορούσαμε, νομίζω, να ζήσουμε ειρηνικά και με αρμονία, εάν… το θέλαμε πραγματικά, ουσιαστικά, συνειδητά…

…Διότι δικό μας δημιούργημα, ανθρώπινο, δεν είναι, άραγε, αυτός ο κόσμος [“κόσμος’;… κόσμημά μας, άραγε, μπορεί να θεωρηθεί αυτό;…] που ζούμε, ο κόσμος του “ο θάνατός σου η ζωή μου”;!... Δικό μας δημιούργημα δεν είναι αυτή η κοινωνία της μόνιμης και διαρκούς σύγκρουσης και πάλης και αντιπαράθεσης σε κάθε επίπεδο;

Τι προτείνω;…

Το είπα ήδη! Ευθύς εξαρχής!

Πριν πω, πριν γράψω “Εν αρχή ήν το Εγώ. Το “Εγώ” και το “Θέλω”… Και το Θέλω ήν προς το Εγώ και Θεός ήν το Θέλω. Και Θεός ήν και το Εγώ!”

Το είπα ήδη και το πρότεινα όταν έγραφα με αυτά που είδες ή σου φάνηκαν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά…) “ψιλά γράμματα”. Θα το επαναλάβω:

“Εν αρχή ήν ο Λόγος. Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος”.

Ό,τι νόημα κι αν δώσεις, αναγνώστη, σ’ αυτό το αγιογραφικό απόσπασμα. Είτε θεολογικό, αν ερμηνεύσεις δηλαδή τον “Λόγο” ως Χριστό, Υιό του Θεού, είτε φιλολογικό – φιλοσοφικό, αν ερμηνεύσεις δηλαδή τον “Λόγο” ως “λογική”, ως λογική που έχουμε απεμπολήσει απ’ τη ζωή και την κοινωνίας μας, ως λογική που θα μπορούσε να ισορροπήσει αρμονικά τα “θέλω” και τα “πρέπει” μας…

[Διότι, αν το σκεφθείς καλά, φίλε αναγνώστη, είτε θεολογών και θρησκευόμενος είσαι, είτε φιλολογών – φιλόσοφος, ο Λόγος – λογική απ’ τον Θεό προέρχεται, Παιδί του είναι, και θα’πρεπε να είναι ο Θεός μας!... Λόγος – Λογική, που θα “υποτάσσεται”, βεβαίως, στο θέλημα του Θεού – Πατέρα, την Αγάπη, έτσι όπως μπορεί να μας διδάξει ή να μας αποκαλύψει η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος!...]

Υ.Γ. Επισημαίνω ότι οι παραπάνω σκέψεις δεν γνωρίζω αν είναι, βέβαια, “ορθόδοξες” ή αν, υπό αυστηρή Ορθόδοξη Χριστιανική θεώρηση, θα κατατάσσονταν ίσως στις αιρετικές. Είναι απλώς η δική μου “αλήθεια”, αυτής της συγκεκριμένης στιγμής και των προσωπικών μου πνευματικών και διανοητικών δυνατοτήτων ή αδυναμιών…