Αισθήματα

Βλέποντας εμένα, μετά, ανακαλύπτω ότι, ο έρωτας με διαλύει, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο, δε μπορώ να εργαστώ, όλα πηγαίνουν πίσω, όλα σταμάτησαν ...

Με ανεβάζει ψηλά, όμως συγχρόνως μπορεί να με διαλύσει, να πιάσω πάτο.
Πολύ ευαίσθητος? ή πολύ αληθινός?
Ότι και εάν είμαι, είμαι! δεν παίζω με τις λέξεις, ούτε με τα αισθήματα.

Με άφησες. Δε σκέφτηκες πως θα αισθανθώ, τι θα νιώσω, μακριά σου, τον πόνο, πόσο πόνο! Αλήθεια μπορείς να πάρεις ένα μαχαίρι και να κόψεις το χέρι σου στα 2, μπορείς να αυτό τραυματιστείς? Γιατί αυτό κάνεις και δε το συνειδητοποιείς.
Είχες και έχεις ευκαιρία, όμως δε κάνεις τίποτε για αυτό. για λόγους σημαντικούς, έτσι λες. σημαντικούς, σημαντικός ο ένας λόγος, σημαντικός ο άλλος λόγος, αμέτρητοι λόγοι και όλοι πολύ σημαντικοί! Κάθομαι και σε ακούω, είμαι εδώ τώρα μπροστά σου, υπάρχω στην ζωή σου το έχεις συνειδητοποιήσει? Ξέρεις ποιος είμαι? Είμαι το άλλο σου μισό. Το ξέρεις, αφού το νιώθεις, είσαι ερωτευμένη. Και όμως κάθομαι δίπλα σου και σε καθοδηγώ σου δείχνω το δρόμο, για την ευτυχία, για την αγάπη. Εσύ όμως πρέπει να τον περπατήσεις.

Όμως ξεχνάς γιατί ήρθες σε αυτή τη γη!
Ξεχνάς τι αναζητάει όλο σου το είναι!
Ξεχνάς το πρωταρχικό λόγο ύπαρξης σου!
Ξεχνάς ότι με αναζητούσες, με αναζητάς και θα με αναζητάς για όλη σου τη ζωή.
Είμαι το άλλο σου μισό!

Και όμως με έχεις εδω, τώρα και δε κάνεις τίποτε, για λόγους σημαντικούς.
Αναποφασιστικότητα, ανασφάλεια, υποχρέωση, έλλειψη αυτοπεποίθησης δε ξέρω ποια είναι τα αίτια του λάθους σου να απομακρύνεσαι από μένα. Ακούς τους άλλους, τους σημαντικούς. Όμως ξεχνάς ότι το πιο σημαντικό στη γη είσαι Εσύ και τώρα που με βρήκες και Εγώ. Ναι όλοι αυτοί είναι σημαντικοί για σένα, ποτέ δεν είπα το αντίθετο. Εσύ και τα θέλω σου όμως είναι σημαντικότερα!

Ακούγοντας τους άλλους και όχι εσένα, απομακρύνεσαι από μένα. Όμως είναι λάθος σου και τα λάθη πληρώνονται. Πληρώνονται με μοναξιά, με λάθος επιλογές, με δυστυχία, με πόνο, με συμβιβασμούς, άσε μην πω άλλα. Όταν το μετανιώσεις, ίσως είναι αργά. Ξέρεις μεταξύ μας ποτέ δεν είναι αργά ακόμα και όταν είμαστε 89 χρονών! μπορούμε να είμαστε μαζί, αυτά πιστεύω. Εδώ ο κόσμος είναι γεμάτος άγνοια,, ανοησία, τα κολλήματα του είναι γελοία πολλές φορές, όμως υπάρχουν.

Μα δε καταλαβαίνεις ότι πάντα θα υπάρχουν ανόητοι με κολλήματα αγνοώντας και τα δικά τους θέλω, τον δικό τους στόχο, την δική τους ευτυχία. Όλοι αυτοί δεν είναι ευτυχισμένοι. Όμως έχουν άποψη για την ευτυχία. Ξέρουν για την ευτυχία. Ξέρουν το δρόμο πως να πάνε εκεί. Τι ηλίθιοι! αφού ξέρουν γιατί δεν πάνε οι ίδιοι?
Αφού ξέρουν γιατί είναι δυστυχισμένοι? Αφού ξέρουν γιατί σε απομακρύνουν από μένα με ανόητες προφάσεις και γενικεύσεις που καμία λογική δεν έχουν. Επειδή μια γυναίκα αποφάσισε ή η ζωή της την έκανε, να βγει στον δρόμο και να βγάζει χρήματα με το να πουλά τον ερώτα της, είστε όλες οι γυναίκες πουτάνες? Έλεος!
Αυτό δεν είναι λογικό. Κάτι μεμονωμένο δε είναι αυτόματα και γενικό. Το ποιο πιθανό είναι στο μάθημα στο σχολειό που αφορούσε την λογική, όλοι αυτοί να είχαν κάνει κοπανά. χαχαχαχα ναι γελώ γιατί είναι αστείο. είναι γελοίο! Ναι, είναι γελοίοι όλοι αυτοί που σκέφτονται έτσι!

Δε καταλαβαίνω, συγγνώμη όταν κάποιος δεν είναι ευτυχισμένος πως μπορεί να σου δείξει τον δρόμο προς την ευτυχία σου. Πως ένας τυφλός μπορεί να σου δείξει το δρόμο?

Εάν είσαι ευτυχισμένος, πραγματικά είσαι, τότε όλα αλλάζουν. Μπορείς να ζεις και να είσαι αλλιώς, να βλέπεις αλλιώς τη ζωή με άλλο μάτι, μόνο όταν είσαι ευτυχισμένος αληθινά, όταν φύγεις από το εγώ σου. Τότε μπορεί να καταλάβεις, πόσο σημαντικό είναι οι διπλά σου να είναι το ίδιο με εσένα και καλυτέρα, πραγματικά ευτυχισμένοι. αυτά είναι επόμενα σταδία εξέλιξης, κάποιοι από εμάς ίσως ποτέ δε τα κατακτήσουν. Όλοι όμως ξέρουν πως να πας στην ευτυχία σου!

Λυπάμαι, που θα σου τη χαλάσω, άλλα ο μόνος δρόμος για να βρεις την ευτυχία σου είναι ένας. Να ακούσεις την καρδία σου! Και ξέρεις, να είμαστε μαζί.

Στην αρχή υπάρχεις, συνειδητοποιείς την ύπαρξη σου, νιώθεις την έλλειψη μου, το άλλο σου μισό, ακριβώς όπως και εγώ, ακριβώς όπως και όλοι μας. Με αναζητάς για χρόνια. Αν έχεις την τύχη (έτσι το αποκαλούν κάποιοι), εάν έχεις τον στόχο σου πάντοτε μπροστά στα μάτια σου και συνεχίζεις ασταμάτητα να με αναζητάς, θα με βρεις. Με βρήκες, όμως δεν τελειώσαμε ακόμα. Τώρα χρειάζεσαι να ζήσεις αυτό που πάντα ονειρευόσουν. τωρα ζούμε μαζί σαν ένα ολόκληρο και όχι 2 μισά. Τώρα ζούμε.

Αισθάνομαι πάλι μισός χωρίς εσένα.
Σε ευχαριστώ που σε γνώρισα, σε ευχαριστώ που υπάρχεις!
Όλοι εκείνοι που σε συμβούλεψαν, στο ποιο είναι το καλύτερο για σένα, τους εύχομαι από καρδίας να βρουν την ευτυχία κάποτε, εγώ την βρήκα, έστω για λίγο μαζί σου. Ελπίζω να αλλάξουν μυαλά για να το πετύχουν. διότι αλλιώς εκεί στα ιδία θα μείνουν δυστυχισμένοι αδαείς, να παίζουν με τις ζωές των άλλων. Και εσύ επιλέγοντας αυτό το δρόμο κάνεις το ίδιο.

Δεν πρόκειται να κάνω κάτι που δεν θέλεις και το ξέρεις καλά, είμαι το άλλο σου μισό.
Σε αγαπώ σημαίνει είσαι ελεύθερη να με επιλεγείς κάθε μέρα ή όχι.

Είναι εύκολο να λες όχι, γιατί στο ναι πρέπει να πολεμήσεις για τα πιστεύω σου.
Και δε σε βλέπω ορεξάτη για να πολεμήσεις για το άλλο σου μισό, μπορεί να πιστεύεις ότι ακόμα έχεις χρόνο και θα το κάνεις αργότερα. Να θυμάσαι πάντα ότι χρόνος μας σε αυτή τη γη είναι δανεικός, είναι λίγος, είναι ένα δώρο, ας μην τον σπαταλάμε έτσι.

Δεν είμαι εδω να προσβάλω κανένα και ας με προσβάλουν. Δεν είμαι εδω για να κρίνω κανένα και ας με κρίνουν. Δεν είμαι εδώ για να κάνω μαθήματα σε κανένα και ας μου κάνουν. Απλά σου δείχνω τι νιώθω, το ποιος είμαι και το τι πιστεύω, αυτή είναι η αλήθεια.
Αυτά πιστεύω, αυτά λέω, δεν τα επιβάλλω. Εσύ επιλεγείς. Κριτής μου είναι ο χρόνος και ο Δημιουργός μου. Με προκαλώ κάθε μέρα να είμαι και όχι να φαίνομαι. Κάθε μέρα αλλάζω είμαι καλύτερος.
Σου εύχομαι να βρεις, όταν θα αποφασίσεις να πολεμήσεις με όλους για τα θέλω σου, καλύτερο μου.

ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ......

ΓΙΑ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ.....

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ,ΘΕΛΩ!

Με εκνευρίζει η στενομυαλία, οι παρωπίδες και τα «πρέπει»στη ζωή μου!Ειδικά αυτά τα πρέπει μου κάθονται στο στομάχι από μικρό παιδί και για αυτό όταν τα εντοπίζω,μου βγαίνει μια φυσική αντιδραστικότητα !Χωρίς δευτέρη σκέψη,σαν μια φυσική άμυνα του οργανισμού μου!Τα θέλω είχαν παντα για μένα πρωτεραιότητα!Και αυτό μου κάνε καλό,στο να έχω «ανοιχτό μυαλό» και να ζω τις στιγές και τις καταστάσεις,στη στιγμή που λαμβάνουν χώρα! Αυτόπου με εκνεύριζε τις περισσότερες φόρες, ήταν να μπαίνω στο τρυπάκι με τους γύρω μου,είτε να τους δώσω να καταλάβουν το σκεπτικό μου,είτε «να βρίσκομαι στο εκτελεστικό απόσπασμα και να απολογούμαι».Γιατί όλοι είμαστε καλοί στη θεωρία και μας αρέσει και λέμε με μαλακισμένο ενθουσιάσμό, «α,ναι συμφωνώ,εχείς ωραία σκέψη,μπράβο και τα γνωστά».Αλλά όταν έρχεται η ώρα να τα κάνεις πράξη, κρύβεσαι πίσω από την ασπίδα της λογικής,των πρέπει και το τι θα πουν οι άλλοι!Γιατί δε το κατάλαβα??Και ούτε πιστεύω πως θα είμαι σε θέση ποτέ να το καταλάβω και ούτε και θέλω να το καταλάβω στη τελική ρε αδερφέ! Ζόντας με τα πρέπει,χάνεις την ουσία του πράγματος!Φυλακίζεις τη διάθεση και εμποδίζεις τον εαυτό σου να απολαύσει την ηδονή της στιγμής,την εμπειρία που σου προσφέρει το κάθε τι! Ποιά η λογική του όλου πράγματος?Γιατί να μπαίνεις στη διαδικασία να κάθεσαι να σκέφτεσαι αν πρέπει να το ζήσεις ή όχι?Ενώ όλο σου το είναι,λαχταράει να το ζήσει? Το μότο μου εδώ και πολλά χρόνια είναι «καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δε μπόρεσες να κάνεις».Και προσπαθώ να το τηρώ όσο περισσότερο στη ζωή μου με όλες τις συνέπειες που επακολουθούν! Όταν ρισκάρεις κάτι και το ζεις και έχεις την αγωνία που θα σε βγάλει,δεν νιώθεις πιο ζωντανός? Πως γίνεται να προδικάζουμε μια κατάσταση πριν καλά καλά αρχίσει?Και να είμαστε σίγουροι πςς θα καταλήξει? Μάλλον, σκέφτομαι,οτι μπορεί μερικοί να είναι περισσότερο προικισμένοι ως προς τις μαντικές ικανότητες ή του ενστίκτου! Πάλι, με θεωρώ πρακτικό άνθρωπο και αν δε ζω την καταστάση από μέσα,να την βιώνω δεν γίνεται. Εκνευρίζομαι να μπαίνω στη διαδικασία να απολογούμαι για τις πράξεις μου και τις επιλογες μου,από την στιγμή που δεν βάζω τον άλλο σε αυτό το τρυπάκι. Δε με νοιάζει αν έρθει να μου πει κάποιος,π.χ «έκανασεξ με έναν άγνωστο, πήγα με το φίλο της φίλης μου, έκανα λεσβειακό,κεράτωσα το αγόρι μου κτλ. (μιλάμε για ακραία παραδείγματα)».Έιλικρινά, εκεινή την ώρα δε θα περάσει καν από το μυαλό μου να κριτικάρω.Θα ακούσω με απόλυτη ηρεμία τι έχει να μου πει και θα γυρίσω να του πω πολύ απλά «το ευχαριστηθήκες?πέρασες καλά?»Τέλος.Ούτε θα κάτσω να σκεφτώ πώς,γιατί και άμα!Και μένα ο παππούς μου αν είχε ρόδες θα ήταν αμάξι,αυτοκίνητο η ποδήλατο,ανάλογα με την επιλογή του. Πιστεύω, οτι κάνοντας τα πρέπει, είναι σαν να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας!Αποκλειέται να μην έχει τύχει σε κάποιον έστω 1 φορά, που να ακολουθει τα πρέπει, να μαζεύει να μαζεύει και μέτα να κάνει 1 ΜΠΑΜ,και στις επόμενες αντιδράσεις του να μην αναγνώριζει καν τον εαυτό του! Λογικό και αναμενόμενο!Έτσι δεν συμβαίνει και με την ντουλάπα!Χώνεις ρούχα,χώνεις ,σπρώχνεις και με δύναμη να κλείσει η πόρτα κια τα σφηνώνεις!Και τι γίνεται την επόμενη φορά που πας να την ανοίξεις?Ανοίγει απότομα, κάνει 1 μπραφ και όλα όσα στρίμωχνες και και μάζευες, πέφτουν και σκορπίζονται παντού.Και δυσανασχετούμε από που να αρχίσουμε το μάζεμα και πως να τα βάλουμε σε τάξη, και συχτηρίζουμε γαι αυτή την ανατροπή. Έτσι γίνεται και με το συνοθύλευμα των επιθυμιών και των θέλω μας! Κάποια στιγμή βγαίνουν.Και μπορεί να βγουν πολύ χειρότερα, αν βγαίναν στην ώρα τους! Και γαι να μην σας ζαλίζω άλλο με τις ασυναρτησίες μου θα κλείσω με την ατάκα που είπε ένας μουσικός,ένα βράδυ που ήμουν σε 1 μαγαζί,θέλοντας να κάνει το κοινό να το βουλώσει και να ακούσει κανα τραγούδι, με έξυπνο τρόπο,και λέει: “¨Οταν η κόρη μου ήταν μικρή τη πήγαινα να κάνει αλογάκια.Και ενώ ήταν πάνω σε 1 από αυτά,κοίταζε να δει σε ποιό άλλο θα μπεί μετά ή πιο πού χαιρέτανε βλέποντας να κάνουν τα άλλα παιδιά,και δε το ζούσε εκείνη την στιγμή,μπορεί και να χαιρότανε όταν θα πήγαινε σπίτι.Και απευθυνόμενος στο κοινό « που θέλω να καταλήξω,ότι ακούστε και κανά τραγούδι.Γιατί τώρα το παίζουμε και όχι αύριο» Από αυτό βγάλτε τα συμπερασματα σας!

posted by morfi

Τα “θέλω”, τα “πρέπει” και η Λογική

Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο είχα αναρτήσει «Τα “θέλω” και τα “πρέπει” στη ζωή μας σήμερα» (βλ. εδώ: http://seagullstefanos.blogspot.com/2007/11/blog-post_12.html)

Επανέρχομαι….

Τα “θέλω”, τα “πρέπει” και η Λογική

20.3.2009

“Εν αρχή ήν ο Λόγος. Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος”

[Κατά Ιωάννην Α’1]

Εν αρχή ήν το Εγώ. Το “Εγώ” και το “Θέλω”… Και το Θέλω ήν προς το Εγώ και Θεός ήν το Θέλω. Και Θεός ήν και το Εγώ!...

“Μαμά θέλω αυτό. Κι αυτό. Κι αυτό!... Μπαμπά θέλω να κάνω εκείνο. Κι εκείνο. Κι εκείνο!...”. Και ο μπαμπάς και η μαμά τα έδιναν όλα στον κανακάρη τους, στο βλαστάρι τους. Χωρίς “όχι” και χωρίς “μη”… Χωρίς όρια! Διότι, σκέφτονταν (σκέφτονταν;) και έλεγαν, “έχει όρια η αγάπη”;…

Και το “εγώ” τρεφόταν… Κι έγινε ένα τεράστιο «ΕΓΩ»!... Ένα “εγώ” χωρίς όρια!... Ένα “εγώ” καλοθρεμμένο… (ή, αναλόγως με την οπτική, “κακο-ανα-θρεμμένο”…). Με πολλά, πολλά, ανεξάντλητα “θέλω”… Και χωρίς “πρέπει”… Διότι έτσι (“πρέπει να”) ανατρέφεται, λένε, ο σύγχρονος ελεύθερος άνθρωπος…

Ο άνθρωπος, όμως, είναι, λένε, ον κοινωνικό…

Σκεφθείτε, λοιπόν, φανταστείτε αυτή την κοινωνία… ή/και την κοινωνικοποίηση αυτών των καλοαναθρεμμένων “εγώ”, των χωρίς όρια ελεύθερων κακοαναθρεμμένων παιδιών!... Σε πολλά επίπεδα και εκφάνσεις…

[Σκηνή πρώτη]

-Τιμώρησες το παιδί μου, δασκαλάκο; Το παιδί ΜΟΥ; (ή/και) Τόλμησες να τους βάλεις μικρότερο βαθμό από τους άλλους; Νομίζεις πως έχεις το δικαίωμα να του δημιουργήσεις εσύ ψυχολογικά προβλήματα;…

[Μετά από χρόνια…]:

-Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;!...

[Σκηνή εκατοστή… χιλιοστή… εκατομμυριοστή…]

(αχ, αυτή η τελευταία φράση, πόσο συχνά έχει ακουστεί…)

-Ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ ρε;!...

(Γιατί; Ξέρεις, άραγε, εσύ ο ίδιος; Ένα “εγώ” παραφουσκωμένο είσαι, αν το καλοσκεφτείς, σαν φουσκωμένος λουκουμάς σε σχήμα μηδενικού…)

[Σκηνή δεύτερη]

-Ελευθερία! Ελευθερία!... Όχι στα “όχι” που σκοτώνουν τις ζωές και τα όνειρά μας!... Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις!...

[Μετά από χρόνια…]:

-Εμπρός στον… “έτσι” που χάραξε ο… “τέτοιος”

-Εμπρός στον δρόμο που χάραξε ο Μάης του’68 εννοείς;

-Ναι, γειά σου! Αυτόν!...

-Ναι, αλλά εκείνος ζητούσε, μεταξύ άλλων, και Παιδεία, κι εσύ ελάχιστα μορφωμένο (πόσο δε μάλλον πεπαιδευμένο – καλλιεργημένο) σε βρίσκω, για να το γνωρίζεις αυτό…

-Βρε άντε να χαθείς, παλιοσυντηρητικέ!... Εμείς θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα!...

[Σκηνή εκατοστή πρώτη… χιλιοστή πρώτη… εκατομμυριοστή πρώτη…]

-Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα!...

(Ναι, αλλά ο κόσμος και ο χρόνος έχουν ένα ρυθμό, μια πορεία φυσιολογική, αν αντιλαμβάνεσαι τι εννοώ!... Όσο κι αν θέλεις, για παράδειγμα, να ήταν πάντοτε άνοιξη ή, ακόμα καλύτερα, καλοκαίρι, είναι φυσιολογικό να περνάμε κι απ’ το φθινόπωρο και τον χειμώνα… Όσο κι αν θέλεις να’ταν η ζωή μόνο καλοκαιρινές διακοπές, “πρέπει” να συνειδητοποιήσεις πως υπάρχουν και οι περίοδοι για εργασία και προσπάθεια…)

[Σκηνή τρίτη]

-Θέλω “να κάνω τη ζωή μου”!... Θέλω να ζήσω κι εγώ, επιτέλους, τη ζωή μου! Τη ζωή που δεν έζησα!...

-Μα, κόρη μου, έχεις ήδη ένα παιδί να αναθρέψεις…

-Δεν μπορώ να γίνω σκλάβα του δα… Θα βρει κι αυτό τον δρόμο του… Κανείς δεν χάνεται!... (Εμένα μου λές;… Τόσο ανθρώπινα ναυάγια… Τόσα ανθρώπινα ράκη!...)

-Μα…

-Δεν έχει “μα”. Θέλω να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα!...

[Πριν από χρόνια: Η ζωή που δεν έζησε. Κι αυτή που έζησε… Διάλογος με τους ίδιους πρωταγωνιστές]

-Πατέρα θέλω να βγω να διασκεδάσω!

-Ν’ αφήσεις τα “θέλω” και να σκέφτεσαι μόνο πως “πρέπει” να διαβάσεις, για να γίνεις καλή μαθήτρια, πως “πρέπει” να περάσεις στο Πανεπιστήμιο, πως “πρέπει” να αποκτήσεις εφόδια για τη ζωή σου!

-Πατέρα, μην με καταπιέζεις, έχω ανάγκη και θέλω λίγη περισσότερη ελευθερία.

-Είσαι πολύ μικρή! Για ο,τιδήποτε.

-Μα…

-Δεν έχει “μα”… Τώρα δεν υπάρχουν “θέλω”, παρά μόνο “πρέπει”… Όταν θα μεγαλώσεις και θα παντρευτείς και δεν θα έχω την ευθύνη σου, τότε κάνε ό,τι θέλεις!

(Ψιθυριστά ή από μέσα της, στο μυαλό της) –Τότε θα κοιτάξω μόλις ενηλικιωθώ, να παντρευτώ αμέσως, για να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα…

[Σκηνή εκατοστή δεύτερη… Χιλιοστή δεύτερη… Εκατομμυριοστή δεύτερη…]

-Η ζωή που δεν έζησα!...

Ποια είναι η ζωή που δεν ζήσαμε;…

Σκεφθήκαμε, άραγε, ποτέ, όμως, γι’ αυτούς… για τα εκατομμύρια που έχασαν τη ζωή τους… διαχρονικά… γι’ αυτούς που έχασαν τη ζωή τους στους πολέμους… για τα παιδιά που δεν έζησαν καν;…

Σκεφθήκαμε και για τα εκατομμύρια παιδιά ή μεγάλους, της εποχής μας, που ζουν λιμοκτονώντας, δηλαδή αργοπεθαίνοντας;… Θαρρούμε, άραγε, πως κι αυτοί δεν έχουν “θέλω”; Πως δεν θα ήθελαν κι αυτοί να ζήσουν; Όχι “να ζήσουν τη ζωή τους”. Μα να ζήσουν απλά. Απλά να ζήσουν!...

Γιατί; Γιατί όχι, λοιπόν;…

Να σας δώσω μιαν απάντηση, κι αν θέλετε την αποδέχεστε:

Διότι είναι πολύ μεγάλα… διότι είναι τεράστια τα “θέλω” των “πολιτισιμένων” λαών, όλων ημών των “καλοαναθρεμμένων” και “καλοζωισμένων”…

Διότι θέλουμε “το καλύτερο”!... Το περισσότερο!... Διότι θέλουμε τα πάντα!... Τα θέλουμε όλα!... Και όλο θέλουμε… Μόνο θέλουμε!...

Γιατί, άραγε, γίνονται οι πόλεμοι;

Διότι συγκρούονται τα “θέλω”!...

Για τα μεγάλα γαιοπολιτικά συμφέροντα…

Γιατί, άραγε, γίνονται οι κοινωνικές συγκρούσεις;

Διότι συγκρούονται τα “θέλω” των κοινωνικών ομάδων και τάξεων…

Τα συμφέροντα, μικρά ή μεγάλα, μεταξύ τους…

Γιατί, άραγε, προκύπτουν οι προσωπικές έριδες;

Διότι συγκρούονται τα “θέλω” των ανθρώπων…

Διότι δεν διδαχθήκαμε από μικροί ή δεν συνειδητοποιήσαμε, μεγάλοι και ώριμοι (τάχα) πως εκτός από τα “θέλω” υπάρχουν και τα “πρέπει”…

(…τα οποία “πρέπει”, σημειωτέον, θα μπορούσαμε να τα εκφράσουμε και να τα δούμε ως “θέλω” και αυτά, εάν έτσι τα δεχόμαστε καλύτερα κι είναι πιο εύπεπτα για τον ψυχισμό μας: “Θέλω να ζω… θέλουμε να ζούμε, όλοι, σ’ έναν κόσμο πιο αρμονικό, πιο ειρηνικό, χωρίς συγκρούσεις και πολέμους”…)

Διότι εκτός απ’ το “Εγώ” υπάρχει και το “Εσύ”, υπάρχει και “ο άλλος” και “οι άλλοι”. Υπάρχει και το “Εμείς”… [και μάλιστα ΟΧΙ εμείς της οικογένειας, ΟΧΙ εμείς οι φίλοι και γνωστοί, ΟΧΙ εμείς οι γείτονες, ΟΧΙ εμείς οι Αθηναίοι, ΟΧΙ εμείς οι Έλληνες, ΟΧΙ εμείς οι “λευκοί”, ΑΛΛΑ εμείς οι Άνθρωποι όλου του κόσμου!...]

Και όλοι, μα όλοι, θα μπορούσαμε, νομίζω, να ζήσουμε ειρηνικά και με αρμονία, εάν… το θέλαμε πραγματικά, ουσιαστικά, συνειδητά…

…Διότι δικό μας δημιούργημα, ανθρώπινο, δεν είναι, άραγε, αυτός ο κόσμος [“κόσμος’;… κόσμημά μας, άραγε, μπορεί να θεωρηθεί αυτό;…] που ζούμε, ο κόσμος του “ο θάνατός σου η ζωή μου”;!... Δικό μας δημιούργημα δεν είναι αυτή η κοινωνία της μόνιμης και διαρκούς σύγκρουσης και πάλης και αντιπαράθεσης σε κάθε επίπεδο;

Τι προτείνω;…

Το είπα ήδη! Ευθύς εξαρχής!

Πριν πω, πριν γράψω “Εν αρχή ήν το Εγώ. Το “Εγώ” και το “Θέλω”… Και το Θέλω ήν προς το Εγώ και Θεός ήν το Θέλω. Και Θεός ήν και το Εγώ!”

Το είπα ήδη και το πρότεινα όταν έγραφα με αυτά που είδες ή σου φάνηκαν (κυριολεκτικά ή μεταφορικά…) “ψιλά γράμματα”. Θα το επαναλάβω:

“Εν αρχή ήν ο Λόγος. Και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν και Θεός ήν ο Λόγος”.

Ό,τι νόημα κι αν δώσεις, αναγνώστη, σ’ αυτό το αγιογραφικό απόσπασμα. Είτε θεολογικό, αν ερμηνεύσεις δηλαδή τον “Λόγο” ως Χριστό, Υιό του Θεού, είτε φιλολογικό – φιλοσοφικό, αν ερμηνεύσεις δηλαδή τον “Λόγο” ως “λογική”, ως λογική που έχουμε απεμπολήσει απ’ τη ζωή και την κοινωνίας μας, ως λογική που θα μπορούσε να ισορροπήσει αρμονικά τα “θέλω” και τα “πρέπει” μας…

[Διότι, αν το σκεφθείς καλά, φίλε αναγνώστη, είτε θεολογών και θρησκευόμενος είσαι, είτε φιλολογών – φιλόσοφος, ο Λόγος – λογική απ’ τον Θεό προέρχεται, Παιδί του είναι, και θα’πρεπε να είναι ο Θεός μας!... Λόγος – Λογική, που θα “υποτάσσεται”, βεβαίως, στο θέλημα του Θεού – Πατέρα, την Αγάπη, έτσι όπως μπορεί να μας διδάξει ή να μας αποκαλύψει η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος!...]

Υ.Γ. Επισημαίνω ότι οι παραπάνω σκέψεις δεν γνωρίζω αν είναι, βέβαια, “ορθόδοξες” ή αν, υπό αυστηρή Ορθόδοξη Χριστιανική θεώρηση, θα κατατάσσονταν ίσως στις αιρετικές. Είναι απλώς η δική μου “αλήθεια”, αυτής της συγκεκριμένης στιγμής και των προσωπικών μου πνευματικών και διανοητικών δυνατοτήτων ή αδυναμιών…

Τα «θέλω» και τα «πρέπει» στη ζωή μας σήμερα

Σήμερα θέλω να γράψω για τα «θέλω» της ζωής μας.
Για τα πολλά «θέλω» και τα καθόλου «πρέπει»…
Δείγμα των καιρών μας αυτό…
Που μάλιστα νομίζω πως συνεχώς επιδεινώνεται.
Διότι πλέον οι νεώτεροι και τα παιδιά μεγαλώνουν και ανατρέφονται και γαλουχούνται έτσι…

«Θέλω αυτό, θέλω εκείνο, θέλω το άλλο»…
Αυτό, λίγο – πολύ, δεν συνέβαινε πάντοτε με τα παιδιά; Πάντοτε δεν ζητούσαν (πάντοτε δεν ζητούσαμε κι εμείς, όταν ήμασταν παιδιά…) όσο το δυνατόν περισσότερα, πάντοτε δεν ζητούσαν (:δεν ζητούσαμε…) τα πάντα;

Κάποιος παιδαγωγός και ψυχολόγος θα μας έλεγε, ίσως, πως έτσι τα παιδιά διερευνούν τα όρια…
...και πως γι’ αυτό είναι σωστό ν’ ακούν και «όχι» στη ζωή τους, ώστε να αντιλαμβάνονται πως υπάρχουν τέτοια όρια, πως δεν μπορούν να τους χαρίζονται τα πάντα, πως δεν μπορεί να τους επιτρέπονται τα πάντα…

Μα στις ημέρες μας (ή και νωρίτερα;...) αυτό έχει αλλάξει κατά πολύ…
Πόσο εύκολο είναι, πλέον, στους γονείς, να πουν το «όχι», να αρνηθούν κάτι στα βλαστάρια τους;
Οι γονείς, πλέον, λες πως νομίζουν πως θα κερδίσουν την αγάπη των παιδιών τους δίνοντας δώρα κι όχι ασχολούμενοι με τα παιδιά τους…
Ουσιαστικά είναι το «άλλοθι» των γονέων στο ότι εργαζόμενοι και απασχολημένοι συνεχώς με άλλα, δεν έχουν πλέον (παρά ελάχιστο) χρόνο να αφιερώσουν στα παιδιά τους.
Κι έτσι τους στερούν, αστόχαστα, ένα από τα κυριότερα στοιχεία της ανατροφής και της παιδείας, τον προσδιορισμό και την κατανόηση (της έννοιας) των ορίων.
Διότι, βλέπεις, ένα «όχι» θέλει, ως συνοδευτικό, να αφιερώσεις χρόνο στο παιδί, να του εξηγήσεις… (Μα πού να βρεις χρόνο;…)
Και δείχνοντας – προσδιορίζοντας τα όρια που συγκροτούν τα «μη» και τα «όχι», να τους μιλήσεις, περαιτέρω, και για την υπέρβαση κάποιων ορίων με τον αγώνα, με την προσωπική προσπάθεια για υπερβάσεις…
Μα τώρα χάθηκε, κατά πως φαίνεται [είναι «εκτός διδακτέας ύλης»…], κι αυτό το μάθημα για τις παιδικές ψυχές…
…που, φυσικά, πιο ύστερα, σαν γίνουν έφηβοι, δεν έχουν πια ούτε τις βάσεις (και είναι, πια, πολύ αργά για λόγια και για συμβουλές…) να πάρουν το μάθημα του αγώνα στη ζωή τους, να δώσουν και να προσδιορίσουν ένα σκοπό για τη ζωή τους…

Όταν τα παιδιά τα έχουν όλα, τότε τι έχουν να προσδοκούν; Για τι να αγωνίζονται;
Πόσοι και πόσοι γόνοι πλούσιων οικογενειών δεν καταλήγουν στα ναρκωτικά ή στο χωρίς τέλος κυνηγητό των ηδονών και των απολαύσεων;…

«Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα», ήταν το επαναστατικό σύνθημα μιας γενιάς.
[Πόσα θα μπορούσε να γράψει κάποιος σχετικά. Όχι, βεβαίως, μόνο θετικά ή μόνο αρνητικά. Δεν είναι του παρόντος να το κάνω. Μόνο δυό –τρεις, ελάχιστες, σκέψεις:]

Αν θέλεις, φίλε μου, τον κόσμο και τον θέλεις τώρα… πές μου, τότε, «πώς το προτιμάς»; Να στον χαρίσουμε «στο πιάτο» ή ν’ αγωνιστείς και να τον κατακτήσεις;…
Κι αν προτιμάς το δεύτερο (οπότε θα σου πω και «μπράβο», γιατί οι περισσότεροι θαρρώ πως προτιμούν το πρώτο…), να σε ρωτήσω κάτι ακόμα;
Θεωρείς και νιώθεις πως μπορείς να τον κερδίσεις «με την μία», αμέσως, χωρίς επιμονή και υπομονή;
[Μα τότε θα’ναι σαν να υποχωρεί, σαν να παραδίδεται, οπότε αντιλαμβάνεσαι πως δεν ήταν δα σπουδαίος αντίπαλος, πως δεν ήταν αντάξιός σου…]
Και… πές πως τον κατάκτησες! «Τον κόσμο όλο», σκέψου!...
Σκέφθηκες ποτέ πως έτσι δεν θα έχεις τι να κυνηγάς αργότερα, για τι να αγωνίζεσαι και τι σκοπό θα έχεις, πλέον, στη ζωή σου;…

[Και μια παρένθεση. Ολίγον άσχετη (ή μήπως όχι;): Θυμάσαι, άραγε (αν σου το δίδαξε ποτέ κανείς…) τι γράφει κάπου το Ευαγγέλιο; «Τι ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίσει τον κόσμο όλο και (εδώ είναι η ουσία και το νόημα:) ζημιωθεί την ψυχή αυτού;»…
Κλείνω την παρένθεση (;) και επανέρχομαι, διότι πόσοι ν’ ασχολούνται και να ενδιαφέρονται στις μέρες μας για της ψυχής της καλλιέργεια…]

Στις μέρες μας οι αξίες θαρρώ πως συμπυκνώνονται σ’ αυτό που κάποια εταιρεία έθεσε ως “motto” της διαφημιστικής της εκστρατείας: «Θέλω»!
Ένα «θέλω» που δυστυχώς επικεντρώνεται και εστιάζεται και αφορά μόνο σε ένα τομέα της ζωής, που πλέον, όμως, έχει αναχθεί στα πάντα: Στον καταναλωτισμό. Στο άμεσο ξεδίψασμα της καταναλωτικής επιθυμίας της στιγμής…
Θέλω κάτι και το θέλω τώρα!
Νιώθω πως δεν υπάρχει τραγικότερο, πως το σύνθημα μιας επαναστατημένης γενιάς, που άλλα ήθελαν και άλλα επεδίωκαν, το πήραν οι αντίπαλοί της, το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές, και το’καν δικό τους τραγούδι, διαφημιστική καμπάνια!...
«Θέλω τα πάντα και τα θέλω τώρα! Όλα! Αμέσως! Εδώ και τώρα!»
Ζούμε για να αγοράζουμε! Να καταναλώνουμε!
Χωρίς να «πρέπει» να κάνουμε «κράτει» στις επιθυμίες μας…
Επιθυμίες και όνειρα έγιναν εννοιολογικά ταυτόσημα, ένας «αχταρμάς»…
Κι όσο για τα «πρέπει», εμπόδια ασυγχώρητα στο πνεύμα της εποχής, φωνές σειρηνικές κατακριτέες…
Όλα τα «πρέπει» θεωρούνται, πλέον, πως εμποδίζουν, τάχα, το… «προσωπικό τραγούδι» και την αυτοπραγμάτωση…
Και καταγγέλλονται πως θίγουν την προσωπική ελευθερία…

«Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις…»

Πηγή

Τα πρέπει επιβάλλονται τα θέλω λευτερώνουν

Γράφει η Μάρθα Τομπουλίδου
Θυμάμαι το μπαμπά μου να με βάζει να αθλούμαι στις αλάνες πηδώντας ντενεκέδες, ήταν το άλμα μας εις ύψος, εγώ να κλαίω με παράπονο κάθε που ανέβαινε ο –πήχης -,
«Δεν μπορώ σου λέω»,
και ο μπαμπάς μου να επιμένει,
«Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω».

Κι έτσι τους πήδαγα τους ντενεκέδες της αυλής μου, κι ύστερα κι άλλα ντενεκεδοεμπόδια της καθημερινότητάς μου, αφού έμαθα πως το θέλω σού δίνει τη δύναμη και την ελευθερία να πράττεις.

Όταν, χρόνια αργότερα διάβασα τη φράση,

«Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το Σύμπαν συνωμοτεί για να το αποχτήσεις», πολύ το χάρηκα που ο συγγραφέας Πάολο Κοέλο συμφωνούσε με το μπαμπά μου.

Ένα βραδάκι, η μαμά μου μου σερβίρισε κουκιά.

Στράβωσα το μουράκι μου,έσπρωξα το πιάτο κι είπα,

«Δε θέλω».

Μα η απάντηση ήρθε απρόβλεπτη:

«Πρέπει να τα φας, έχουν σίδηρο».

Τί μ’ ένοιαζε εμένα το σιδηρο των κουκιών;

Εμένα μ’ ένοιαζε η λαμαρίνα που μου ήρθε στο κεφάλι, έτσι όπως απέρριψαν το θέλω μου. Έτσι όπως «καταπατούσαν» την ελευθερία μου να επιλέξω πατάτες τηγανιτές για βραδινό, για να’μαι χαρούμενη.

Τα ξίνισα τα μούτρα μου και τα’φαγα.

Κι έτσι κατάλαβα πως με ξινισμένα μούτρα, πολλές φορές προκύπτουν κάποια έξωθεν «αποφασσίσομεν και διατάσσομεν»που εμείς, ως πιο αδύναμοι απο θέση ισχύος ακολουθούμε, άλλοτε γιατί κάνουν καλό σε μας, άλλοτε γιατί κάνουν καλό σε άλλους, κι άλλοτε γιατί έτσι κρίνει η ηθική των καιρών...Αλλά ποτέ,μα ποτέ δεν μας κάνουν χαρούμενους...

Θυμήθηκα την εποχή που οι γυναίκες κάλυπταν ακόμη και αστράγαλο για να μη χαρακτηριστούν ανήθικες, ενώ σήμερα, με το ύψος της φούστας στο αφαλοκοίλι, δεν νομίζω να πετροβολάμε τα κοριτσάκια ως αμαρτήσασες σύγχρονες Μαγδαληνές...

Τι είδους ισχύ έχουν λοιπόν όλα τα «πρέπει» που ξεγράφονται και αναιρούνται με το πέρασμα του χρόνου και με την αλλαγή των ιδεών;

Τα «πρέπει» της γερμανικής κατοχικής μπότας στην Ελλάδα, επέβαλλαν απαγόρευση της κυκλοφορίας μετά την έκτη εσπερινή, την αφισοκόληση, την αντίσταση.

Εκείνα τα «πρέπει» επιβλήθηκαν με τη βία.

Κι οι ανυπόταχτοι Έλληνες παραβάτες, θέλησαν πολύ την ελευθερία τους, κι όλο το Σύμπαν συνωμότησε να τους τη δώσει.

Το «πρέπει» του Χίτλερ για την επικράτηση της καθαρόαιμης, ανώτερης, Αρείας φυλής εξολόθρευσε εκατομμύρια Εβραίων,Αρμενίων και λοιπών «κατώτερων» φυλών.

Για ποια ελευθερία, για ποια ηθική μιλάμε πίσω απ’ τα «πρέπει» αυτά που σήμερα, μόνο ντροπή και απέχθεια μπορούν να ξεσηκώσουν;

Κι ας μη βιαστούμε να υπερασπίσουμε τα άγραφα «πρέπει» της ανθρώπινης συμπεριφοράς, γιατί καλά το ξέρουμε όλοι μας, οι νόμοι του σεβασμού της ζωής και της ελευθερίας των άλλλων είναι γνωστοί, δεν απαιτούν την υποταγή μας σε «πρέπει» δια της βίας, αλλά στο δικαίωμα που έχουμε όλοι να ζούμε όλοι αρμονικά και φιλήσυχα.

Σήμερα, λίγοι είναι οι άνθρωποι που έμαθαν να καλλιεργούν την ελευθερία τους να απαντούν στην ερώτηση:

«Τί θέλεις να κάνεις;»

Συνήθως είναι η απάντηση είναι:

«Δεν ξέρω»

Έτσι μάθαμε. Πάντα κάτι μας υπαγορεύονταν απ’έξω , ή μας επιβάλλονταν κι έτσι η φωνούλα μας φιμώθηκε.

«Δεν κάνω αυτό που θέλω,κάνω αυτό που αντέχω», μού έλεγε ένας φίλος.

Θέλει αντοχή λοιπόν και κουράγιο ν’ ακολουθήσει κανείς τα θέλω του;

Θέλει αντοχή και κουράγιο να τιμάς το δικαίωμά σου να ζεις με τη χαρά σου, ακόμα κι αν αυτό δε συμφωνεί με τη χαρά κι όλου του κόσμου;

Ωστόσο, ένας δρόμος μας δόθηκε να περπατήσουμε ο καθένας, και δεν γίνεται να προσφερθεί θυσία στα «κάνει», τα «δεν κάνει», τα «πρέπει», τα «δεν πρέπει» των ανθρώπων και των εποχών.

Ιδιαίτερα όταν αυτά έρχονται κάθε φορά σε διαφορετική συσκευασία, από άλλες φωνές, ενώ το «θέλω» της καρδούλας μας, μία φωνή και μόνη αναγνωρίζει...

Τη δική μας!

* Η κ. Μάρθα Τομπουλίδου είναι ηθοποιός/φιλόλογος

Τι καταφέραμε,

-Πολλαπλασιάσαμε τα υπάρχοντα μας, και μειώσαμε τις αξίες μας.

-Μιλάμε πολύ, αγαπάμε σπάνια και μισούμε πιο συχνά.

-Μάθαμε πώς να εξασφαλίζουμε τα προς τα ζην, αλλά δεν μάθαμε να ζούμε.

-Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή μας, αλλά όχι ζωή στα χρόνια μας.

-Φτάσαμε ως το φεγγάρι, αλλά δυσκολευόμαστε να διασχίσουμε ένα δρόμο για να συναντήσουμε τον γείτονα μας.

-Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι και τις προκαταλήψεις μας.

-Έχουμε υψηλότερα κτίρια, αλλά και πολύ χαμηλότερες προδιαγραφές,

-Πλατύτερους δρόμους, αλλά στενότερες αντιλήψεις.

-Ξοδεύουμε πολλά, και έχουμε λίγα.

-Αγοράζουμε πολύ, αλλά απολαμβάνουμε λίγο.

-Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και μικρότερες οικογένειες, περισσότερες ανέσεις, αλλά λιγότερο χρόνο.

-Έχουμε περισσότερα πτυχία, αλλά λιγότερους λογικούς ανθρώπους, περισσότερη γνώση, μα λιγότερη κρίση.

-Έχουμε πολλούς ειδήμονες, αλλά και περισσότερα προβλήματα.

-Έχουμε πλεόνασμα φαρμάκων, αλλά έλλειμμα στην ποιότητα της ζωής μας.

-Έχουμε υψηλότερα εισοδήματα, αλλά χαμηλότερες ηθικές αξίες.

-Ζούμε στην εποχή των υψηλών κερδών και των ρηχών ανθρώπινων σχέσεων.

-Υπάρχουν περισσότερα τρόφιμα, αλλά και χειρότερη διατροφή.

-Κτίζουμε πολυτελή σπίτια, αλλά διαλύουμε την ομογένεια.

-Η βιτρίνα της ζωής μας φαίνεται πλούσια και γεμάτη, Η αποθήκη της όμως, είναι έρημη και άδεια.

Υστερόγραφο: Δεν γνωρίζω τον συγγραφέα αλλά πάντως σίγουρα είναι δυτικός και καλοβολεμένος... σαν κι εμάς δηλαδή� καθότι αναφέρεται στην κοινωνία της "ευμάρειας" του 1/3... Τα 2/3 της απόλυτης φτώχειας και εξαθλίωσης εδώ δεν υφίστανται�

Πρέπει ή Θέλω?

Ακουσε όλα τα "Δεν πρέπει"
ακουσε τα "Μη"
Άκουσε τα "δεν θα έπρεπε"
Τα "αδύνατον", τα "δεν θα"
Άκουσε τα "ποτέ δεν θα"
Ύστερα άκουσε με πολύ προσεκτικά:
Τα πάντα μπορεί να συμβούν
Οτιδήποτε μπορεί να γίνει.