Ταρώ τής Μεταμόρφωσης 48. Πρόκληση

Πρόκληση

H παραβολή για τον αγρότη και το σιτάρι

Δυστυχία σημαίνει απλώς ότι τα πράγματα δεν ταιριάζουν με τις επιθυμίες σου΄ και τα πράγματα δεν ταιριάζουν ποτέ με τις επιθυμίες σου, δεν γίνεται. Τα πράγματα ακολουθούν απλώς την δική τους φύση. Ο Λάο Τσου ονομάζει τη φύση αυτή Ταό. Ο Βούδας ονομάζει τη φύση αυτή Ντάμμα. Ο Μαχαβίρ έδωσε στην θρησκεία τον ορισμό ΄΄η φύση των πραγμάτων΄΄. Δεν μπορεί να γίνει τίποτε. Η φωτιά είναι καυτή και το νερό είναι δροσερό.

Σοφός άνθρωπος είναι εκείνος που μένει ήσυχος με τη φύση των πραγμάτων, που ακολουθεί τη φύση των πραγμάτων. Και όταν ακολουθείς τη φύση των πραγμάτων, δεν πέφτει κανείς ίσκιος. Δεν υπάρχει καμιά δυστυχία. Ακόμη και η λύπη είναι τότε φωτεινή, ακόμη και η λύπη έχει τότε κάποια ομορφιά. Οχι πως δεν θα έρθει η λύπη΄ θα έρθει, αλλά δεν θα είναι εχθρός σου. Θα γίνεις φίλος της, γιατί θα δεις την αναγκαιότητά της. Θα μπορείς να δεις τη χάρη της και θα μπορείς να δεις γιατί υπάρχει και γιατί είναι αναγκαία.

Εχω ακούσει μια αρχαία παραβολή΄ πρέπει να είναι πολύ αρχαία, γιατί ο Θεός ζούσε πάνω στη γη την εποχή εκείνη. Κάποια μέρα ήρθε να τον βρει ένας άνθρωπος, ένας γέρος αγρότης, και του είπε, ΄΄Κοίτα να δεις, μπορεί να είσαι ο Θεός και μπορεί να έχεις δημιουργήσει τον κόσμο, αλλά ένα πράγμα πρέπει να σου πω: δεν είσαι αγρότης. Δεν ξέρεις τίποτε από γεωργία. Πρέπει να μάθεις κάτι.΄΄

Ο Θεός είπε, ΄΄Τι συμβουλή μου δίνεις;΄΄

Ο αγρότης είπε, ΄΄Δώσε μου διάστημα ενός έτους και άφησε να γίνονται τα πράγματα σύμφωνα με μένα και θα δεις τι θα συμβεί. Δεν θα απομείνει φτώχια καθόλου!΄΄

Δέχτηκε ο Θεός και έδωσε ένα έτος στον αγρότη. Φυσικά εκείνος ζήτησε ό,τι το καλύτερο, σκεφτόταν μόνο το καλύτερο΄ καμιά βροντή, κανείς δυνατός άνεμος, κανείς κίνδυνος για τα σπαρτά. Τα πάντα ήταν βολικά, άνετα, κι ήταν πολύ ευχαριστημένος. Το σιτάρι έγινε πάρα πολύ ψηλό: Οποτε ήθελε ήλιο, έβγαινε ήλιος΄ όποτε ήθελε βροχή, έπεφτε βροχή και όση ήθελε εκείνος. Εκείνη τη χρονιά όλα ήταν σωστά, μαθηματικά σωστά. Οταν όμως έγινε η συγκομιδή, δεν υπήρχε καθόλου σιτάρι μέσα στη σοδιά.

Ο αγρότης ήταν έκπληκτος. Ρώτησε το Θεό, ΄΄Τι συνέβη; Τι πήγε λάθος;΄΄

Ο Θεός είπε, ΄΄Επειδή δεν υπήρχε καμιά πρόκληση, επειδή δεν υπήρχε καμιά σύγκρουση, καμιά τριβή, επειδή απέφυγες ό,τι ήταν κακό, το σιτάρι έμεινε ανίκανο. Λίγος αγώνας είναι απαραίτητος. Χρειάζονται οι θύελλες, χρειάζονται οι βροντές, οι αστραπές. Τραντάζουν την ψυχή που υπάρχει μέσα στο σιτάρι.΄΄

Η παραβολή αυτή έχει τεράστια αξία. Αν είσαι συνεχώς ευτυχισμένος κι ευτυχισμένος, η ευτυχία θα χάσει κάθε νόημα. Θα είναι σαν να γράφει κάποιος με λευκή κιμωλία πάνω σε ένα λευκό τοίχο. Κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να το διαβάσει. Χρειάζεται να γράψεις πάνω σε μαυροπίνακα, τότε θα φαίνεται καθαρά.

Η νύχτα χρειάζεται τόσο όσο και η ημέρα. Και οι μέρες της λύπης είναι το ίδιο ουσιαστικές όσο και οι ημέρες της ευτυχίας. Αυτό είναι που ονομάζω κατανόηση. Οταν το καταλάβεις αυτό, χαλαρώνεις΄ με την χαλάρωση εκείνη έρχεται η παράδοση. Λες, ΄΄Γεννηθήτω το θέλημά σου.΄΄ Λες, ΄΄Κάνε ό,τι αισθάνεσαι πως είναι σωστό. Αν χρειάζονται σήμερα σύννεφα, δώσε μου σύννεφα. Μην ακούς εμένα, η κατανόησή μου είναι μικροσκοπική. Τι ξέρω εγώ από τη ζωή και τα μυστικά της; Μην με ακούς! Συνέχισε να κάνεις το θέλημά σου.΄΄ Και σιγά-σιγά, όσο πιο πολύ βλέπεις τον ρυθμό της ζωής, το ρυθμό της δυϊκότητας, το ρυθμό των αντιθέτων, παύεις να ρωτάς, παύεις να διαλέγεις.

Αυτό είναι το μυστικό. Ζήσε με αυτό το μυστικό και δες την ομορφιά. Ζήσε με αυτό το μυστικό και ξαφνικά θα εκπλαγείς: Πόσο μεγάλη είναι η ευλογία της ζωής! Πόσα πολλά πέφτουν πάνω σου βροχή την κάθε μια στιγμή!

28. Αυτο-αποδοχή

Αυτο-αποδοχή

Ηρεμία της καρδιάς μέσα στον κήπο τού βασιλιά

Δεν μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Και δεν εννοώ ότι δεν συμβαίνει η βελτίωση, να το θυμάσαι΄ όμως δεν μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου. Οταν πάψεις να βελτιώνεις τον εαυτό σου, σε βελτιώνει η ζωή. Μέσα στη χαλάρωση εκείνη, μέσα στην αποδοχή εκείνη, η ζωή αρχίζει να σε χαϊδεύει, η ζωή αρχίζει να κυλά μέσα σου. Κανείς άλλος δεν υπήρξε ποτέ ακριβώς σαν κι εσένα και κανείς άλλος δεν θα είναι ποτέ σαν κι εσένα΄ είσαι απλούστατα μοναδικός, ασύγκριτος.

Αποδέξου το αυτό, αγάπησέ το αυτό, γιόρτασέ το΄ και με τον γιορτασμό εκείνο, θα αρχίσεις να βλέπεις την μοναδικότητα των άλλων, την ασύγκριτη ομορφιά των άλλων.

Η αγάπη μπορεί να υπάρξει μόνον όταν υπάρχει βαθιά αποδοχή τού εαυτού σου, του άλλου, του κόσμου. Η αποδοχή δημιουργεί την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία μεγαλώνει η αγάπη, το έδαφος στο οποίο ανθίζει η αγάπη.

Εχω ακούσει:
Ενας βασιλιάς πήγε στον κήπο του και βρήκε μαραμένα και μισοπεθαμένα τα δέντρα, τους θάμνους και τα λουλούδια. Η βελανιδιά είπε ότι πεθαίνει επειδή δεν μπορεί να έχει το ίδιο ύψος με το πεύκο. Στράφηκε προς το πεύκο και είδε ότι ήταν γύρει, επειδή δεν μπορούσε να κάνει σταφύλια όπως η κληματαριά. Και η κληματαριά πέθαινε επειδή δεν μπορούσε να ανθίσει σαν την τριανταφυλλιά. Είδε ότι το δέντρο της Ηρεμης Καρδιάς ήταν ανθισμένο και όλο δροσιά. Οταν το ρώτησε, έλαβε την εξής απάντηση:

΄΄Το πήρα ως δεδομένο ότι όταν με φύτεψες ήθελες να είμαι μια Ηρεμη Καρδιά. Αν ήθελες βελανιδιά, κληματαριά ή τριαντάφυλλα, θα τα είχες φυτέψει. Σκέφτηκα λοιπόν ότι, εφόσον με έβαλες εδώ, θα έπρεπε να κάνω ό,τι μπορώ ώστε να είμαι αυτό που θέλεις. Δεν μπορώ να είμαι τίποτε άλλο εκτός από αυτό που είμαι, και προσπαθώ να είμαι έτσι όσο πιο καλά μπορώ.΄΄

Βρίσκεσαι εδώ επειδή η ύπαρξη σε χρειάζεται έτσι όπως είσαι. Διαφορετικά, θα βρισκόταν εδώ κάποιος άλλος! Η ύπαρξη δεν θα σε είχε βοηθήσει να είσαι εδώ, δεν θα σε είχε δημιουργήσει. Εκπληρώνεις κάτι πολύ ουσιώδες, κάτι πολύ θεμελιώδες, έτσι όπως είσαι. Αν ήθελε ο Θεός έναν Βούδδα, θα μπορούσε να δημιουργήσει όσους Βούδδες ήθελε. Δημιούργησε έναν μόνο Βούδδα΄ ήταν αρκετός αυτός, και έμεινε απόλυτα ικανοποιημένος, εντελώς ευχαριστημένος. Από τότε και μετά, δεν έχει δημιουργήσει άλλον Βούδδα ή άλλον Χριστό.

Δημιούργησε αντί γι΄αυτούς εσένα. Σκέψου τι σεβασμό σού έχει δείξει το σύμπαν! Διάλεξε εσένα, όχι τον Βούδδα, όχι τον Χριστό, όχι τον Κρίσνα. Θα είσαι περισσότερο αναγκαίος, αυτός είναι ο λόγος. Ταιριάζεις περισσότερο τώρα. Η δική τους δουλειά ολοκληρώθηκε, συνεισέφεραν το άρωμά τους στην ύπαρξη. Τώρα πρέπει να συνεισφέρεις εσύ το δικό σου άρωμα.

Αλλά οι ηθικολόγοι, οι πουριτανοί, οι ιερείς, σε διδάσκουν συνεχώς, σε τρελαίνουν συνεχώς. Λένε στο τριαντάφυλλο, ΄΄Γίνε λωτός.΄΄ Και λένε στον λωτό, ΄΄Τι κάνεις εδώ πέρα; Πρέπει να γίνεις κάτι άλλο.΄΄ Τρελαίνουν ολόκληρο τον κήπο, αρχίζουν να πεθαίνουν τα πάντα, επειδή κανένας δεν μπορεί να είναι κάποιος άλλος, αυτό δεν είναι δυνατόν.

Αυτό έχει συμβεί στην ανθρωπότητα. Οι πάντες υποκρίνονται. Εχει χαθεί η αυθεντικότητα, έχει χαθεί η αλήθεια, οι πάντες προσπαθούν να δείξουν ότι είναι κάποιος άλλος. Κοίτα τον εαυτό σου: υποκρίνεσαι ότι είσαι κάποιος άλλος. Και μπορείς να είσαι μόνο ο εαυτός σου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος, δεν έχει υπάρξει ποτέ, δεν υπάρχει καμιά δυνατότητα να γίνεις κάποιος άλλος. Θα παραμείνεις ο εαυτός σου. Μπορείς να το απολαμβάνεις και να ανθίζεις, ή μπορείς να μαραθείς αν το καταδικάζεις.

13. Αφήνοντας τις γνώσεις

Αφήνοντας τις γνώσεις

Το τρομερό όραμα τού Ναρόπα

Η αλήθεια αποτελεί τη δική σου εμπειρία, το δικό σου όραμα. Ακόμη κι αν έχω δει την αλήθεια και στην πω, μόλις στην πω, θα γίνει ψέμα για σένα, όχι αλήθεια. Για μένα επρόκειτο για αλήθεια, για μένα ήρθε μέσω των δικών μου ματιών. Ηταν το δικό μου όραμα. Για σένα, δεν θα είναι δικό σου το όραμα, θα είναι ένα πράγμα δανεισμένο. Θα είναι κάποιο πιστεύω, θα είναι γνώσεις, όχι γνώση. Κι αν αρχίσεις να το πιστεύεις, θα πιστεύεις ένα ψέμα.

Να το θυμάσαι τώρα. Ακόμη κι η αλήθεια γίνεται ψέμα αν μπει μέσα στην ύπαρξή σου από τη λάθος πόρτα. Η αλήθεια πρέπει να μπει από την εξώπορτα, από τα μάτια. Η αλήθεια αποτελεί όραμα. Πρέπει κανείς να το δει.

Ο Nαρόπα ήταν ένας σπουδαίος λόγιος, ένας σπουδαίος πουντίτ, με δέκα χιλιάδες δικούς του μαθητές. Μια μέρα καθόταν περιτριγυρισμένος από χιλιάδες ιερές γραφές, αρχαίες, πολύ αρχαίες, σπάνιες. Ξαφνικά αποκοιμήθηκε, θα πρέπει να ήταν κουρασμένος, και είδε ένα όραμα.

Είδε μια πάρα πολύ μεγάλη σε ηλικία, άσχημη, απαίσια γυναίκα, μια μέγαιρα. Η ασχήμια της ήταν τέτοια που άρχισε να τρέμει στον ύπνο του. Ηταν τόσο αηδιαστική που ήθελε να αποδράσει, αλλά πού να αποδράσει, πού να πάει;

Τον είχε πιάσει, σαν να τον είχε υπνωτίσει η γριά μέγαιρα. Τα μάτια της ήταν σαν μαγνήτες.

΄΄Τι μελετάς;΄΄ ρώτησε η γριά γυναίκα.

Είπε ΄΄ Φιλοσοφία, θρησκεία, επιστημολογία, γλώσσα, γραμματική, λογική΄΄.

Η γριά γυναίκα ρώτησε ξανά, ΄΄ Τα καταλαβαίνεις;΄΄

O Ναρόπα είπε ΄΄ Βέβαια… Ναι, τα καταλαβαίνω.΄΄

Η γυναίκα ρώτησε ξανά, ΄΄ Καταλαβαίνεις τη λέξη ή το νόημα;΄΄

Χιλιάδες ερωτήσεων είχαν γίνει στον Ναρόπα στη ζωή του, χιλιάδες μαθητών πάντα ρωτούσαν, αναζητούσαν, αλλά κανένας δεν είχε ρωτήσει αυτό: αν καταλαβαίνει τη λέξη ή το νόημα. Και της γυναίκας τα μάτια ήταν τόσο διαπεραστικά, εκείνα τα μάτια πήγαιναν στο βαθύτερο σημείο του είναι του, και ήταν αδύνατον να πει ψέμματα. Σε οποιονδήποτε άλλον θα έλεγε, ΄΄ Βέβαια και καταλαβαίνω το νόημα΄΄, αλλά σε αυτή τη γυναίκα, σε αυτή τη γυναίκα με την τρομερή εμφάνιση, έπρεπε να πει την αλήθεια. Είπε ΄΄ Καταλαβαίνω τις λέξεις΄΄.

Η γυναίκα ήταν πολύ χαρούμενη. Αρχισε να χορεύει και να γελά, και η ασχήμια της μεταμορφώθηκε΄ μια φίνα ομορφιά άρχισε να βγαίνει μέσα από το είναι της. Σκεφτόταν εκείνος, ΄΄ Την έκανα τόσο ευτυχισμένη. Γιατί να μην την κάνω λίγο περισσότερο ευτυχισμένη;΄΄ Ο Ναρόπα είπε τότε, ΄΄ Και ναι, καταλαβαίνω και το νόημα επίσης΄΄.

Η γυναίκα σταμάτησε να γελά, σταμάτησε να χορεύει. Αρχισε να κλαίει και να κλαίει με αναφιλητά και όλη η ασχήμια της επέστρεψε, χίλιες φορές περισσότερο. Ο Ναρόπα είπε, ΄΄ Γιατί σπαράζεις και κλαις; Και γιατί γελούσες και χόρευες πριν;΄΄

Η γυναίκα είπε, ΄΄ Ημουν χαρούμενη γιατί ένας σπουδαίος λόγιος όπως εσύ δεν είπε ψέματα. Αλλά τώρα κλαίω και σπαράζω γιατί μου είπες ψέματα. Ξέρω, και το ξέρεις κι εσύ, ότι δεν καταλαβαίνεις το νόημα΄΄.

Το όραμα εξαφανίστηκε και ο Ναρόπα μεταμορφώθηκε. Απέδρασε από το πανεπιστήμιο, δεν άγγιξε ποτέ ξανά ιερό κείμενο στη ζωή του. Εγινε τελείως αδαής, κατάλαβε΄ η γυναίκα δεν ήταν κανένας από έξω, ήταν απλώς μια προβολή. Ηταν το ίδιο το είναι του Ναρόπα, μέσα από τις γνώσεις, που είχε γίνει άσχημο. Μόνο τόση κατανόηση, ότι ΄΄Δεν καταλαβαίνω το νόημα,΄΄ και η ασχήμια μεταμορφώθηκε αμέσως σε ένα όμορφο φαινόμενο.

Αυτό το όραμα του Ναρόπα είναι πολύ σημαντικό. Αν δεν νιώσεις ότι οι γνώσεις είναι άχρηστες, δεν θα αναζητήσεις ποτέ τη σοφία. Θα κουβαλάς το κάλπικο νόμισμα νομίζοντας ότι είναι ο αληθινός θησαυρός. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσεις ότι οι γνώσεις είναι ένα κάλπικο νόμισμα, δεν αποτελούν γνώση, δεν αποτελούν κατανόηση. Είναι το πολύ-πολύ διανοητικές΄ η λέξη έχει κατανοηθεί αλλά το νόημα χάθηκε.

44. Άγχος

Άγχος

Ολοι οι προσωπικοί στόχοι είναι νευρωτικοί. Ο άνθρωπος της ουσίας καταλήγει να γνωρίσει, να αισθάνεται, ΄΄Δεν είμαι χωριστός από το σύνολο και δεν υπάρχει λόγος να αναζητώ και να ψάχνω μόνος μου ένα προορισμό. Τα πράγματα συμβαίνουν, ο κόσμος κινείται, πες το Θεό... εκείνος κάνει διάφορα πράγματα. Συμβαίνουν από μόνα τους. Δεν χρειάζεται να κάνω κάποιο αγώνα, κάποια προσπάθεια΄ δεν χρειάζεται να παλέψω για τίποτα. Μπορώ να χαλαρώσω και να υπάρχω.΄΄ Ο άνθρωπος της ουσίας δεν πράττει. Ο τυχαίος άνθρωπος πράττει. Και ο τυχαίος άνθρωπος έχει, φυσικά, τότε άγχος, ένταση, στρες, αγωνία, κάθεται διαρκώς πάνω σε ένα ηφαίστειο. Μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, επειδή ζει σε έναν κόσμο αβεβαιότητας και πιστεύει σαν να είναι βέβαιος ο κόσμος. Αυτό δημιουργεί ένταση στην ύπαρξή του: βαθιά μέσα του ξέρει πως τίποτα δεν είναι βέβαιο.

Osho A Sudden Clash of Thunder Κεφάλαιο 3

Σχόλιο:

Πόσους ανθρώπους ξέρεις οι οποίοι ακριβώς τη στιγμή που είναι παραφορτωμένοι με πάρα πολλά σχέδια, πολλές υποθέσεις ΄΄στον αέρα΄΄, ξαφνικά τους πιάνει γρίππη, ή πέφτουν κάτω και καταλήγουν με πατερίτσες; Αυτήν ακριβώς την ΄΄κακιά στιγμή΄΄ ετοιμάζεται να επιβάλει η μαϊμουδίτσα, με την καρφίτσα στο χέρι, στη ΄΄μονομελή ορχήστρα΄΄ που απεικονίζεται εδώ! Η ιδιότητα της υπερέντασης που παρουσιάζεται με αυτό το χαρτί μάς επισκέπτεται όλους κατά καιρούς, οι τελειομανείς όμως είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι σε αυτήν. Τη δημιουργούμε οι ίδιοι, με την ιδέα ότι χωρίς εμάς δεν μπορεί να γίνει τίποτα, ιδιαίτερα κατά τον τρόπο που θέλουμε εμείς! Τί σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι τόσο ξεχωριστός; Νομίζεις ότι ο ήλιος δεν θα ανατείλει το πρωί, αν δεν βάλεις προσωπικά ο ίδιος το ξυπνητήρι; Πήγαινε ένα περίπατο, αγόρασε λουλούδια, και φτιάξε για τον εαυτό σου μια μακαρονάδα. Οτιδήποτε ΄ασήμαντο΄ αρκεί. Φτάνει να απομακρυνθείς από τα χέρια αυτής της μαϊμούς!

45. Ταξιδεύοντας

Προβολές

Σε μια αίθουσα κινηματογράφου, κοιτάζεις την οθόνη, ποτέ δεν κοιτάζεις πίσω. Η μηχανή προβολής είναι πίσω. Η ταινία δεν βρίσκεται πραγματικά πάνω στην οθόνη. Δεν είναι παρά μια προβολή σκιάς και φωτός. Η ταινία υπάρχει ακριβώς από πίσω, ποτέ όμως δεν κοιτάζεις εκεί. Και η μηχανή προβολής βρίσκεται εκεί. Ο νους σου είναι στο πίσω μέρος τής όλης ιστορίας και ο νους είναι η μηχανή προβολής. Πάντοτε όμως κοιτάζεις τον άλλο, γιατί ο άλλος είναι η οθόνη. Όταν είσαι ερωτευμένος, ο άλλος μοιάζει όμορφος, ασύγκριτος. Όταν μισείς, το ίδιο πρόσωπο δείχνει σαν το ασχημότερο, και ποτέ δεν έχεις επίγνωση πώς γίνεται το ίδιο πρόσωπο να είναι το ασχημότερο και το ίδιο πρόσωπο να είναι το ομορφότερο... Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να φτάσεις στην αλήθεια, είναι να μάθεις πώς να είσαι άμεσος στην όρασή σου, πώς να αφήσεις τη βοήθεια του νου. Αυτός ο παράγοντας του νου είναι το πρόβλημα, γιατί ο νους μπορεί να δημιουργεί μονάχα όνειρα... Μέσα στον ενθουσιασμό σου, το όνειρο αρχίζει να μοιάζει με πραγματικότητα. Αν είσαι υπερβολικά ενθουσιασμένος, τότε είσαι μεθυσμένος, τότε δεν έχεις τα λογικά σου. Τότε ό,τι βλέπεις δεν είναι παρά μια δική σου προβολή. Και υπάρχει ένας κόσμος για κάθε νου, επειδή κάθε νους ζει στον δικό του κόσμο.

Osho Hsin Hsin Ming: The Book of Nothing Κεφάλαιο 7

Σχόλιο:

Ο άντρας και η γυναίκα σ' αυτό το χαρτί είναι στραμμένοι ο ένας προς τον άλλο, μα δεν μπορούν να δουν ο ένας τον άλλον καθαρά. Καθένας προβάλλει μια εικόνα που έχει κατασκευάσει μέσα στο μυαλό του, καλύπτοντας το πραγματικό πρόσωπο τού ανθρώπου τον οποίο κοιτάζει. Όλοι μας μπορούμε να παγιδευτούμε προβάλλοντας ταινίες δικής μας κατασκευής πάνω στις καταστάσεις και τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Συμβαίνει όταν δεν έχουμε πλήρη επίγνωση των προσδοκιών μας, των επιθυμιών και της κριτικής μας, αντί να πάρουμε την ευθύνη γι' αυτά και να τα δεχτούμε ως δικά μας, προσπαθούμε να τα αποδώσουμε στους άλλους. Μια προβολή μπορεί να είναι διαβολική ή θεϊκή, ενοχλητική ή καθησυχαστική, αλλά δεν παύει να είναι προβολή, ένα σύννεφο που μας εμποδίζει να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις είναι να αναγνωρίσεις το παιχνίδι. Όταν διαπιστώσεις ότι γεννιέται μέσα σου κριτική για κάποιον άλλο, γύρνα την αντίστροφα. Μήπως αυτό που βλέπεις στους άλλους ανήκει πραγματικά σε σένα; Είναι καθαρή η όρασή σου ή θολωμένη από αυτό που θέλεις να δεις;

7. Πέρα από την απληστία

Πέρα από την απληστία

Μια παραβολή για τη φιλοδοξία και τη βιασύνη (2)

Οποτε γίνονται οι άνθρωποι πολύ άπληστοι, γίνονται πολύ βιαστικοί, και βρίσκουν συνεχώς τρόπο για να ανεβάσουν κι άλλο την ταχύτητα. Βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο τρέχοντας, γιατί νομίζουν ότι η ζωή τελειώνει. Αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι λένε, ΄΄Ο χρόνος είναι χρήμα.΄΄

Ο χρόνος είναι χρήμα; Το χρήμα είναι πολύ περιορισμένο πράγμα΄ ο χρόνος είναι απεριόριστος. Ο χρόνος δεν είναι χρήμα, ο χρόνος είναι αιωνιότητα΄ υπήρχε πάντοτε και θα υπάρχει πάντοτε. Κι εσύ ήσουν πάντοτε εδώ και θα είσαι πάντοτε εδώ.
Αφησε λοιπόν την απληστία, και μην σε απασχολεί το αποτέλεσμα. Συμβαίνει καμιά φορά, εξαιτίας της ανυπομονησίας σου, να χάνεις πολλά πράγματα.

Ο άνθρωπος είναι πλήρης αν βρίσκεται συντονισμένος με το σύμπαν΄ αν δεν είναι συντονισμένος με το σύμπαν, τότε είναι άδειος, εντελώς άδειος. Και από την άδεια εκείνη κατάσταση προέρχεται η απληστία. Η απληστία υπάρχει για να την γεμίσει, με χρήματα, με σπίτια, με έπιπλα, με φίλους, με εραστές, με οτιδήποτε, γιατί δεν μπορεί να ζήσει κανείς ως άδειος χώρος. Είναι τρομακτικό πράγμα, είναι ζωή σαν φάντασμα. Αν είσαι άδειος και δεν υπάρχει τίποτε μέσα σου, είναι αδύνατο να ζήσεις.

Για να έχεις την αίσθηση ότι έχεις πολλά πράγματα μέσα σου, υπάρχουν δυο τρόποι: είτε συντονίζεσαι με το σύμπαν... Τότε γεμίζεις από το όλον, από όλα τα λουλούδια και όλα τα αστέρια. Βρίσκονται μέσα σου όπως ακριβώς βρίσκονται και απέξω σου. Αυτή είναι η πραγματική ικανοποίηση. Αν δεν το κάνεις όμως αυτό, και εκατομμύρια άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό, τότε ο ευκολότερος τρόπος είναι να το γεμίσεις με οτιδήποτε άχρηστα πράγματα.

Η απληστία σημαίνει απλώς ότι νιώθεις βαθιά μέσα σου έναν άδειο χώρο και θέλεις να τον γεμίσεις με οτιδήποτε είναι δυνατό, δεν έχει σημασία τι είναι. Και μόλις το καταλάβεις αυτό, τότε δεν έχεις καμιά σχέση με την απληστία. Κάνεις κάτι για να έρθεις σε βαθιά επικοινωνία με το όλον, ώστε να εξαφανιστεί ο εσωτερικός άδειος χώρος. Και μαζί του εξαφανίζεται και κάθε απληστία.

Υπάρχουν όμως τρελοί άνθρωποι παντού στον κόσμο και συλλέγουν πράγματα για να γεμίσουν τον άδειο τους χώρο. Κάποιος συλλέγει χρήματα, παρόλο που δεν τα χρησιμοποιεί ποτέ. Οι άνθρωποι τρώνε΄ δεν πεινούν κι όμως συνεχίζουν να καταπίνουν. Ξέρουν ότι αυτό θα τους κάνει να υποφέρουν, ότι θα αρρωστήσουν, αλλά δεν μπορούν να εμποδίσουν τον εαυτό τους. Το φαγητό αυτό είναι κι εκείνο μια διαδικασία παραγεμίσματος.

Μπορούν λοιπόν να υπάρξουν πολλοί τρόποι για να γεμίσει ο άδειος χώρος, παρόλο που δεν γεμίζει ποτέ, παραμένει άδειος κι εσύ παραμένεις δυστυχισμένος, γιατί δεν έχεις ποτέ αρκετά. Χρειάζεσαι κι άλλα και τα άλλα αυτά καθώς και η ζήτησή τους είναι ατέλειωτα.

Πρέπει να καταλάβεις τον άδειο χώρο που προσπαθείς να γεμίσεις και να κάνεις την ερώτηση, ΄΄Γιατί είμαι άδειος; Ολόκληρη η ύπαρξη είναι τόσο γεμάτη, γιατί είμαι άδειος εγώ; Ισως να έχω χάσει το δρόμο μου, να μην πηγαίνω ποιά στην ίδια κατεύθυνη, να μην είμαι πια υπαρξιακός. Αυτή είναι η αιτία τού άδειου μου χώρου.΄΄

Γίνε λοιπόν υπαρξιακός.

Χαλάρωσε και πλησίασε περισσότερο την ύπαρξη μέσα σε σιωπή και ειρήνη, μέσα σε διαλογισμό. Και μια μέρα θα δεις ότι είσαι τόσο γεμάτος, παραπάνω από γεμάτος, ξεχειλισμένος, από χαρά, από μακαριότητα, από ευλογία. Εχεις τόσο πολύ από αυτά που μπορείς να το δώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και όμως να μείνει ανεξάντλητο.

Εκείνη την ημέρα, για πρώτη φορά δεν θα νιώσεις καμιά απληστία, για χρήματα, για φαγητό, για πράγματα, για οτιδήποτε.

Θα ζεις με φυσικό τρόπο, και ό,τι χρειάζεται θα το βρίσκεις.

49. Αγάπη

Αγάπη

Η πρόκληση του βασιλιά προς τους τρεις του γιους

O σπόρος δεν κινδυνεύει ποτέ, να το θυμάσαι. Τι κίνδυνος να υπάρχει για τον σπόρο; Είναι εντελώς προστατευμένος. Το φυτό όμως βρίσκεται πάντοτε σε κίνδυνο, το φυτό είναι πολύ απαλό. Ο σπόρος είναι σαν πέτρα, σκληρός, κρυμμένος πίσω από έναν σκληρό φλοιό. Αλλά το φυτό χρειάζεται να περάσει μέσα από χίλιους δυο κινδύνους. Και δεν θα καταφέρουν όλα τα φυτά να φτάσουν στο ύψος εκείνο όπου μπορούν να ανθίσουν, να βγάλουν χίλια δυο λουλούδια...

Πολύ λίγοι άνθρωποι φτάνουν στο δεύτερο στάδιο και πολύ λίγοι από αυτούς που φτάνουν στο δεύτερο στάδιο κατορθώνουν το τρίτο, το στάδιο του λουλουδιού. Γιατί δεν μπορούν να φτάσουν στο τρίτο στάδιο, το στάδιο του λουλουδιού; Λόγω της απληστίας, λόγω της τσιγκουνιάς, δεν είναι πρόθυμοι να μοιράζονται με άλλους... λόγω μιας δίχως αγάπη κατάστασης.

Χρειάζεται θάρρος για να γίνεις φυτό και χρειάζεται αγάπη για να γίνεις λουλούδι. Το λουλούδι σημαίνει ότι το δέντρο ανοίγει την καρδιά του, απελευθερώνει το άρωμά του, δίνει την ψυχή του, αδειάζει το είναι του μέσα στην ύπαρξη.

Μην παραμείνεις σπόρος. Βρες το θάρρος΄ θάρρος να αφήσεις το εγώ, θάρρος να αφήσεις την ασφάλεια, θάρρος να αφήσεις την εξασφάλιση, θάρρος να γίνεις ευάλωτος.

Ενας μεγάλος βασιλιάς είχε τρεις γιους και ήθελε να διαλέξει έναν από αυτούς για να γίνει ο διάδοχός του. Ηταν πολύ δύσκολο, γιατί ήταν και οι τρεις πολύ ευφυείς, πολύ θαρραλέοι. Ποιόν να διαλέξει; Ρώτησε λοιπόν έναν μεγάλο σοφό και ο σοφός πρότεινε μια ιδέα...

Ο βασιλιάς ήρθε πίσω και ζήτησε και από τους τρεις γιους να έρθουν μαζί. Εδωσε στον καθένα τους ένα σάκο με σπόρους λουλουδιών και τους είπε ότι έφευγε για κάποιο ταξίδι προσκυνήματος. ΄΄Θα πάρει λίγα χρόνια΄ ένα, δυο, τρία, ίσως και περισσότερα. Και πρόκειται για ένα είδος δοκιμασίας που σας κάνω. Αυτούς τους σπόρους θα πρέπει να μου τους δώσετε πίσω όταν επιστρέψω. Οποιος τους προστατεύσει καλύτερα, θα γίνει διάδοχός μου.΄΄ Και έφυγε για το ταξίδι του.

Ο πρώτος γιος τους κλείδωσε μέσα σε ένα σιδερένιο χρηματοκιβώτιο΄ γιατί όταν επιστρέψει ο πατέρας, θα πρέπει να τους γυρίσει πίσω έτσι όπως είναι. Ο δεύτερος γιος σκέφτηκε, ΄΄Αν τους κλειδώσω όπως έκανε ο αδελφός μου, οι σπόροι αυτοί θα πεθάνουν. Και ο νεκρός σπόρος δεν είναι καθόλου σπόρος. Κι ο πατέρας μου μπορεί να φέρει αντίρρηση, ότι ΄΄Σου έδωσα ζωντανούς σπόρους, υπήρχε η δυνατότητα να φυτρώσουν΄ αλλά οι σπόροι αυτοί είναι νεκροί΄ δεν μπορούν να φυτρώσουν.΄΄ Πήγε λοιπόν στην αγορά και πούλησε τους σπόρους και κράτησε τα χρήματα. Και σκέφτηκε, ΄΄Οταν έρθει ο πατέρας μου, θα πάω στην αγορά, θα αγοράσω καινούργιους σπόρους και θα του επιστρέψω καλύτερους από τους πρώτους.΄΄

Αλλά ο τρίτος ήταν ο καλύτερος. Πήγε πίσω στον κήπο και έριξε τους σπόρους παντού.

Μετά από τρία χρόνια, όταν επέστρεψε ο πατέρας, ο πρώτος γιος άνοιξε το χρηματοκιβώτιό του. Οι σπόροι εκείνοι ήταν όλοι νεκροί, βρωμούσαν. Και ο πατέρας είπε, ΄΄Πώς! Αυτοί είναι οι όροι που σου έδωσα; Είχαν τη δυνατότητα να ανθίσουν και να δώσουν λουλούδια και σπουδαίο άρωμα΄ και οι σπόροι αυτοί βρωμάνε. Δεν είναι οι δικοί μου σπόροι!΄΄

Πήγε στον δεύτερο γιο. Ετρεξε εκείνος στην αγορά, γύρισε σπίτι και είπε, ΄΄Αυτοί είναι οι σπόροι.΄΄ Ο πατέρας είπε, ΄΄Είσαι καλύτερος από τον πρώτο, αλλά όχι ακόμη τόσο ικανός όσο θα ήθελα να είσαι.΄΄

Πήγε στον τρίτο. Με μεγάλη ελπίδα και φόβο επίσης: ΄΄Αυτός τι έκανε;΄΄ Και ο τρίτος τον πήγε στον κήπο και υπήρχαν εκατομμύρια φυτά ανθισμένα, εκατομμύρια λουλούδια παντού τριγύρω. Και ο γιος είπε, ΄΄Αυτοί είναι οι σπόροι που μου είχες δώσει. Σύντομα θα μαζέψω τους σπόρους και θα σου τους δώσω πίσω. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζονται για να τους μαζέψω.΄΄

Ο πατέρας είπε, ΄΄Εσύ είσαι ο διάδοχός μου. Ετσι πρέπει να φέρεται κανείς στους σπόρους.΄΄

39. Ενέργεια

Ενέργεια

Ο άνθρωπος με τη γιρλάντα από δάκτυλα

Είτε θα κάνεις δημιουργική την ενέργειά σου είτε θα ξινίσει εκείνη και θα γίνει καταστροφική. Η ενέργεια είναι επικίνδυνο πράγμα΄ αν την έχεις, πρέπει να την χρησιμοποιήσεις δημιουργικά, διαφορετικά αργά ή γρήγορα θα δεις ότι έχει γίνει καταστροφική. Βρες λοιπόν κάτι, ό,τι σου αρέσει, για να βάλεις εκεί την ενέργειά σου. Αν θέλεις, στη ζωγραφική΄ ή, αν θέλεις, στο χορό ή το τραγούδι΄ ή αν θέλεις να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο.... Ο,τι θέλεις, βρες ένα τρόπο όπου να μπορείς να χαθείς εντελώς. Αν μπορείς να χαθείς παίζοντας κιθάρα, πολύ καλά! Τις στιγμές εκείνες που χάνεσαι, η ενέργειά σου θα αποδεσμευτεί με δημιουργικό τρόπο.

Αν δεν μπορείς να χαθείς μέσα στη ζωγραφική, το τραγούδι, το χορό, όταν παίζεις κιθάρα ή φλάουτο, τότε θα βρεις κατώτερους τρόπους για να χάνεσαι: στον θυμό, την οργή, την επιθετικότητα΄ πρόκειται για κατώτερους τρόπους με τους οποίους χάνεσαι.

Ο Γκωτάμα Βούδδας μύησε στο σάννυας έναν δολοφόνο΄ κι ο δολοφόνος δεν ήταν κάποιος κοινός δολοφόνος. Ο Ρούντολφ Ες δεν είναι τίποτε σε σύγκριση μαζί του. Λεγόταν Ανγκουλιμάλ. Ανγκουλιμάλ σημαίνει άνθρωπος που φοράει μια γιρλάντα από ανθρώπινα δάχτυλα. Είχε δώσει όρκο να σκοτώσει χίλιους ανθρώπους΄ από κάθε έναν άνθρωπο έπαιρνε ένα δάχτυλο, έτσι ώστε να θυμάται πόσους είχε σκοτώσει, κι έφτιαχνε μια γιρλάντα με τα δάχτυλα εκείνα.

Στη γιρλάντα αυτή των δαχτύλων είχε εννιακόσια ενενήντα εννέα δάχτυλα΄ έλειπε μόνον ένα. Κι εκείνο έλειπε επειδή είχαν κλείσει τον δρόμο του΄ δεν ερχόταν κανείς προς τα εκεί. Αλλά ο Γκωτάμα Βούδδας μπήκε σε εκείνο τον κλεισμένο δρόμο. Ο βασιλιάς είχε βάλει φρουρούς στο δρόμο για να εμποδίζουν τον κόσμο, ιδιαίτερα τους ξένους που δεν ήξεραν τι επικίνδυνος άνθρωπος ζούσε πέρα από τους λόφους. Οι φρουροί είπαν στον Γκωτάμα Βούδδα, ΄΄Δεν είναι δρόμος αυτός να χρησιμοποιήσεις. Εδώ είναι ο τόπος όπου ζει ο Ανγκουλιμάλ. Ακόμη κι ο βασιλιάς δεν έχει το θάρρος να πάει σε αυτόν τον δρόμο. Αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός.

΄΄Η μητέρα του πήγαινε να τον δει. Ηταν ο μόνος άνθρωπος που πήγαινε πότε-πότε να τον δει, αλλά ακόμη κι εκείνη έχει σταματήσει. Την τελευταία φορά που πήγε της είπε, ΄Τώρα λείπει μόνο ένα δάχτυλο και μόνον επειδή είσαι κατά τύχη η μητέρα μου ... Θέλω να σε προειδοποιήσω ότι αν έρθεις κι άλλη φορά δεν θα γυρίσεις πίσω. Χρειάζομαι απελπισμένα ένα δάχτυλο. Μέχρι τώρα δεν σε έχω σκοτώσει, γιατί ήταν διαθέσιμοι άλλοι άνθρωποι, αλλά τώρα δεν περνά κανείς από αυτόν τον δρόμο εκτός από εσένα. Θέλω λοιπόν να καταλάβεις ότι την επόμενη φορά, αν έρθεις, θα είναι δική σου η ευθύνη, όχι δική μου.΄ Από τότε και μετά η μητέρα του δεν έχει έρθει.΄΄

Οι φρουροί είπαν στον Βούδδα, ΄΄Μην ριψοκινδυνεύεις χωρίς λόγο.΄΄ Και ξέρεις τι τους είπε ο Βούδδας; Αν δεν πάω εγώ, τότε ποιός θα πάει; Μόνο δυο πράγματα μπορεί να συμβούν: είτε θα τον αλλάξω εγώ, και δεν μπορώ να αφήσω αυτή την πρόκληση΄ είτε θα του προσφέρω ένα δάχτυλο, ώστε να ικανοποιηθεί η επιθυμία του. Ετσι κι αλλιώς θα πεθάνω κάποια μέρα. Αν δώσω το κεφάλι μου στον Ανγκουλιμάλ, θα έχει τουλάχιστον κάποια χρησιμότητα΄ διαφορετικά, θα πεθάνω κάποια μέρα και θα με βάλετε πάνω στη νεκρική πυρά. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να ικανοποιήσω την επιθυμία κάποιου ανθρώπου και να τον κάνω να ησυχάσει. Είτε θα με σκοτώσει αυτός, είτε θα τον σκοτώσω εγώ, πάντως θα συμβεί αυτή η συνάντηση΄ δείξτε μου το δρόμο.΄΄

Oι άνθρωποι που ακολουθούσαν συνήθως τον Βούδδα, οι στενοί του σύντροφοι που ανταγωνίζονταν πάντα ώστε να βρίσκονται πιο κοντά του, άρχισαν να πηγαίνουν πιο αργά. Σε λίγο παρεμβάλλονταν μίλια ανάμεσα στον Γκωτάμα Βούδδα και τους μαθητές του. Ηθελαν όλοι να δουν τι θα συμβεί, αλλά δεν ήθελαν να βρίσκονται πάρα πολύ κοντά. Ο Ανγκουλιμάλ καθόταν πάνω στο βράχο του και παρατηρούσε. Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Ενας πολύ όμορφος άνθρωπος με τεράστια χαρισματικότητα ερχόταν προς το μέρος του. Ποιός μπορεί να ήταν αυτός ο άνθρωπος;

Δεν είχε ακούσει ποτέ για τον Βούδδα, αλλά ακόμη κι αυτή η σκληρή καρδιά του Ανγκουλιμάλ άρχισε να νιώθει κάποια απαλότητα απέναντι στον άνθρωπο εκείνο. Εδειχνε τόσο όμορφος καθώς ερχόταν προς το μέρος του. Ηταν νωρίς το πρωί... ένα δροσερό αεράκι κι ο ήλιος που ανέτειλε, και τα πουλιά κελαηδούσαν και τα λουλούδια είχαν ανοίξει΄ και ο Βούδδας πλησίαζε συνεχώς. Τελικά ο Ανγκουλιμάλ, με το γυμνό του σπαθί στο χέρι, φώναξε, ΄΄Σταμάτα!΄΄ Ο Βούδδας ήταν μόνο λίγα μέτρα μακριά κι ο Ανγκουλιμάλ είπε, ΄΄Μην κάνεις άλλο βήμα, γιατί τότε η ευθύνη δεν θα είναι δική μου. Ισως δεν ξέρεις ποιός είμαι!΄΄

Ο Βούδδας είπε, ΄΄Εσύ ξέρεις ποιός είσαι;΄΄

Ο Ανγκουλιμάλ είπε, ΄΄Δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος είναι κατάλληλα για να συζητήσουμε τέτοια πράγματα. Κινδυνεύει η ζωή σου!΄΄
Ο Βούδδας είπε, ΄΄Νομίζω κάτι άλλο΄ --η δική σου ζωή κινδυνεύει.΄΄
Ο άνθρωπος είπε, ΄΄Νόμιζα πως είμαι εγώ τρελός΄ αλλά εσύ είσαι πραγματικά τρελός! Και συνεχίζεις να πλησιάζεις. Μην πεις μετά ότι σκότωσα έναν αθώο άνθρωπο. Δείχνεις τόσο αθώος και τόσο όμορφος που θέλω να γυρίσεις πίσω. Θα βρω κάποιον άλλον. Μπορώ να περιμένω΄ δεν υπάρχει καμιά βιασύνη. Αν μπορώ να καταφέρω εννιακόσια ενενήντα εννέα δάχτυλα... είναι ζήτημα ενός ακόμα, αλλά μην με αναγκάζεις να σε σκοτώσω.΄΄

Ο Βούδδας έφτασε πολύ κοντά και τα χέρια του Ανγκουλιμάλ άρχισαν να τρέμουν. Ο άνθρωπος ήταν τόσο όμορφος, τόσο αθώος, τόσο σαν παιδί. Τον είχε ήδη αγαπήσει. Είχε σκοτώσει πάρα πολλούς ανθρώπους... Δεν είχε αισθανθεί ποτέ αυτή την αδυναμία΄ δεν είχε γνωρίσει ποτέ τι είναι η αγάπη. Για πρώτη φορά ήταν γεμάτος αγάπη. Υπήρχε λοιπόν κάποια αντίφαση: το χέρι κρατούσε το σπαθί για να σκοτώσει τον άνθρωπο και η καρδιά του έλεγε, ΄΄Βάλε το σπαθί πίσω στη θήκη.΄΄

Ο Βούδδας είπε, ΄΄Είμαι έτοιμος, αλλά γιατί τρέμει το χέρι σου; Είσαι τόσο σπουδαίος πολεμιστής, ακόμη και οι βασιλιάδες σε φοβούνται, κι εγώ είμαι ένας φτωχός ζητιάνος. Εκτός από το κύπελο της επαιτείας, δεν έχω τίποτε. Μπορείς να με σκοτώσεις και θα νιώθω εξαιρετικά ικανοποιημένος που τουλάχιστον ο θάνατός μου εκπληρώνει την επιθυμία κάποιου ανθρώπου΄ η ζωή μου υπήρξε χρήσιμη, ο θάνατός μου υπήρξε επίσης χρήσιμος. Πριν όμως μου κόψεις το κεφάλι, έχω μια μικρή επιθυμία και νομίζω ότι θα μου χαρίσεις μια μικρή επιθυμία πριν με σκοτώσεις.΄΄

Μπροστά στον θάνατο, ακόμη και ο πιο σκληρός εχθρός είναι πρόθυμος να εκπληρώσει κάποια επιθυμία. Ο Ανγκουλιμάλ είπε, ΄΄Τι θέλεις;΄΄
Ο Βούδδας είπε, ΄΄Θέλω απλώς να κόψεις από το δέντρο ένα κλαδί που είναι γεμάτο με λουλούδια. Δεν θα τα ξαναδώ αυτά τα λουλούδια΄ θέλω να δω από κοντά αυτά τα λουλούδια, να νιώσω την ευωδιά τους και την ομορφιά τους μέσα στον πρωινό ήλιο, το μεγαλείο τους.΄΄

Ετσι λοπόν έκοψε ο Ανγκουλιμάλ με το σπαθί του ένα ολόκληρο κλαδί γεμάτο από λουλούδια. Και πριν μπορέσει να το δώσει στον Βούδδα, ο Βούδδας είπε, ΄΄Αυτή ήταν η μισή μόνο επιθυμία΄ η άλλη μισή είναι, σε παρακαλώ βάλε το κλαδί πίσω στο δέντρο.΄΄

Ο Ανγκουλιμάλ είπε, ΄΄Από την αρχή σκεφτόμουν ότι είσαι τρελός. Τώρα αυτή η επιθυμία είναι η πιο τρελή. Πώς μπορώ να βάλω πίσω αυτό το κλαδί;΄΄

Ο Βούδδας είπε, ΄΄Αν δεν μπορείς να δημιουργήσεις, δεν έχεις το δικαίωμα να καταστρέφεις. Αν δεν μπορείς να δώσεις ζωή, δεν έχεις το δικαίωμα να δίνεις θάνατο σε κανένα ζωντανό πλάσμα.΄΄

Μια στιγμή σιωπής και μια στιγμή μεταμόρφωσης... το σπαθί έπεσε από τα χέρια του. Ο Ανγκουλιμάλ έπεσε στα πόδια τού Βούδδα και είπε, ΄΄Δεν ξέρω ποιός είσαι, αλλά όποιος κι αν είσαι, οδήγησέ με στον ίδιο εκείνο χώρο όπου βρίσκεσαι εσύ΄ μύησέ με.΄΄

Στο μεταξύ οι οπαδοί του Γκωτάμα Βούδδα είχαν έλθει όλο και πιο κοντά. Βρίσκονταν τριγύρω κι όταν εκείνος έπεσε στα πόδια τού Βούδδα, ήρθαν αμέσως κοντά. Κάποιος έθεσε το ζήτημα, ΄΄Μην μυήσεις αυτόν τον άνθρωπο, είναι δολοφόνος!΄΄

Ο Βούδδας είπε και πάλι, ΄΄Αν δεν τον μυήσω εγώ, ποιός θα τον μυήσει; Και τον αγαπώ τον άνθρωπο, αγαπώ το θάρρος του. Και βλέπω τεράστιες δυνατότητες μέσα του: ένας και μόνο άνθρωπος να πολεμάει εναντίον ολόκληρου του κόσμου. Θέλω αυτό το είδος των ανθρώπων, που μπορούν και στέκουν ενάντια σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέχρι τώρα, στεκόταν εναντίον του κόσμου με ένα σπαθί΄ τώρα θα στέκει εναντίον του κόσμου με μια συνειδητότητα, η οποία είναι πολύ πιο αιχμηρή από το οποιοδήποτε σπαθί. Σας είπα ότι επρόκειτο να γίνει ένας φόνος, δεν ήταν όμως βέβαιος ποιος επρόκειτο να φονευθεί΄ ή εγώ θα φονευόμουν ή ο Ανγκουλιμάλ. Τώρα βλέπετε πως φονεύτηκε ο Ανγκουλιμάλ. Και ποιός είμαι εγώ που θα τον κρίνω;΄΄

4. Ο Εξεγερμένος

Ο Εξεγερμένος

Οι άνθρωποι φοβούνται, φοβούνται πάρα πολύ εκείνους που γνωρίζουν τον εαυτό τους. Eχουν μια ορισμένη δύναμη, μια αύρα και ένα μαγνητισμό, μια χαρισματικότητα που μπορεί να βγάλει από τη φυλακή της παράδοσης τους ζωντανούς, νέους ανθρώπους....

Ο φωτισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να υποδουλωθεί –αυτή είναι η δυσκολία – και δεν μπορεί να φυλακιστεί.... Κάθε ιδιοφυής άνθρωπος που έχει γνωρίσει κάτι από τον εσωτερικό κόσμο είναι επόμενο να είναι κάπως δύσκολο να αφομειωθεί΄ θα μετατραπεί σε δύναμη που αναστατώνει. Οι μάζες δεν θέλουν να αναστατώνονται, ακόμη κι αν ζουν στη δυστυχία΄ είναι δυστυχισμένοι, αλλά έχουν συνηθίσει στη δυστυχία. Και όποιος δεν είναι δυστυχισμένος μοιάζει σαν ξένος.

Ο φωτισμένος άνθρωπος είναι ο πιο μεγάλος ξένος μέσα στον κόσμο΄ δεν φαίνεται να ανήκει σε κανέναν. Καμιά οργάνωση δεν τον περιορίζει, καμία κοινότητα, καμία κοινωνία, κανένα έθνος.

Osho The Zen Manifesto: Freedom from Oneself Κεφάλαιο 9

Σχόλιο:

Η ισχυρή και γεμάτη κύρος μορφή σε τούτο το χαρτί είναι φανερό πως είναι ο κύριος του πεπρωμένου του. Στον ώμο του υπάρχει το έμβλημα του ήλιου και ο πυρσός που κρατά στο δεξί του χέρι συμβολίζει το φως της δικής του αλήθειας, που την κέρδισε με κόπο.

Είτε είναι πλούσιος είτε φτωχός, ο Εξεγερμένος είναι πραγματικά αυτοκράτορας, επειδή έχει σπάσει τα δεσμά του καταπιεστικού προγραμματισμού και της γνώμης της κοινωνίας. Διαμόρφωσε τον εαυτό του έχοντας αγκαλιάσει όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, προβάλλοντας μέσα από τις σκοτεινές και άμορφες ρίζες τού ασυνείδητου παρελθόντος του και ανοίγοντας τα φτερά του για να πετάξει στον ουρανό. Ο ίδιος ο τρόπος τής ύπαρξής του είναι η εξέγερση, όχι επειδή μάχεται ενάντια σε κάποιον ή σε κάτι, αλλά επειδή έχει ανακαλύψει τη δική του αληθινή φύση και είναι αποφασισμένος να ζήσει σύμφωνα μ’ αυτήν. Ο αετός είναι το ζώο σύμβολο τού πνεύματός του, ένας αγγελιoφόρος μεταξύ ουρανού και γης.

Ο Εξεγερμένος μάς προκαλεί να είμαστε αρκετά θαρραλέοι ώστε να αναλάβουμε την ευθύνη για αυτό που είμαστε και να ζήσουμε τη δική μας αλήθεια.

57. Ευφυΐα

---

Ευφυΐα

Η Ράμπιγια και το αίνιγμα με τη χαμένη βελόνα

Εχουμε γεννηθεί για να είμαστε ευδαίμονες, είναι το φυσικό μας δικαίωμα. Αλλά οι άνθρωποι είναι τόσο κουτοί, δεν διεκδικούν ούτε καν το φυσικό τους δικαίωμα. Τους ενδιαφέρει περισσότερο τι έχουν στην ιδιοκτησία τους οι άλλοι κι αρχίζουν να κυνηγούν τα πράγματα εκείνα. Δεν κοιτούν ποτέ μέσα τους, δεν ψάχνουν ποτέ μέσα στο δικό τους σπίτι.

Ο ευφυής άνθρωπος θα αρχίσει την έρευνά του από την εσωτερική του ύπαρξη -αυτή θα είναι η πρώτη του εξερεύνηση- γιατί, αν δεν γνωρίζω τι βρίσκεται μέσα μου, πώς γίνεται να συνεχίσω να ψάχνω παντού σε όλο τον κόσμο; Είναι τόσο τεράστιος ο κόσμος. Και εκείνοι που κοίταξαν μέσα τους, το βρήκαν αμέσως, στη στιγμή. Δεν είναι ζήτημα σταδιακής διαδικασίας, πρόκειται για αιφνίδιο φαινόμενο, αιφνίδια φώτιση.

Εχω ακούσει για μια πολύ σπουδαία σούφι γυναίκα μύστη, τη Ράμπιγια αλ-Αντάμπια. Ενα βράδυ, την βρήκαν οι άνθρωποι να κάθεται στο δρόμο ψάχνοντας κάτι. Ηταν ηλικιωμένη γυναίκα, τα μάτια της ήταν αδύναμα, και της ήταν δύσκολο να βλέπει. Ηρθαν λοιπόν οι γείτονες να την βοηθήσουν. Ρώτησαν, ΄΄Τι ψάχνεις;΄΄

Η Ράμπιγια είπε, ΄΄Αυτή η ερώτηση είναι άσχετη, ψάχνω. Αν μπορείτε να με βοηθήσετε, βοηθήστε.΄΄

Γέλασαν εκείνοι και είπαν, ΄΄Ράμπιγια, μήπως τρελάθηκες; Λες ότι η ερώτησή μας είναι άσχετη, αλλά, αν δεν ξέρουμε τι ψάχνεις, πώς να σε βοηθήσουμε;΄΄

Η Ράμπιγια είπε, ΄΄Εντάξει. Για να σας ικανοποιήσω, ψάχνω τη βελόνα μου, έχασα τη βελόνα μου.΄΄ Αρχισαν να την βοηθούν -αλλά αμέσως συνειδητοποίησαν το γεγονός ότι ο δρόμος ήταν πολύ μεγάλος και μια βελόνα είναι πράγμα μικροσκοπικό. Ρώτησαν λοιπόν τη Ράμπιγια, ΄΄Πες μας, σε παρακαλούμε, πού την έχασες -το ακριβές σημείο. Διαφορετικά είναι δύσκολο΄ ο δρόμος είναι μεγάλος και μπορούμε να συνεχίσουμε να ψάχνουμε για πάντα. Πού την έχασες;΄΄

Η Ράμπιγια είπε, ΄΄Πάλι κάνετε μια άσχετη ερώτηση. Τι σχέση έχει αυτό με την έρευνά μου;΄΄

Σταμάτησαν. Είπαν, ΄΄Σίγουρα έχεις τρελαθεί!΄΄

Η Ράμπιγια είπε, ΄΄Εντάξει. Για να σας ικανοποιήσω, την έχασα μέσα στο σπίτι μου.΄΄

Ρώτησαν, ΄΄Τότε γιατί ψάχνεις εδώ;΄΄ Και αναφέρεται πως απάντησε η Ράμπιγια, ΄΄Επειδή εδώ έχει φως και δεν έχει καθόλου φως εκεί μέσα.΄΄ Εδυε ο ήλιος και είχε απομείνει λίγο φως στο δρόμο.

Αυτή η παραβολή έχει μεγάλο νόημα. Αναρωτήθηκες ποτέ τι ψάχνεις; Το έκανες ποτέ θέμα βαθέος διαλογισμού, ώστε να μάθεις τι ψάχνεις; Οχι. Ακόμη κι αν σε κάποιες ασαφείς στιγμές, ονειρικές στιγμές, έχεις κάποια ιδέα τού τι ψάχνεις, δεν είναι ποτέ ακριβές αυτό. Δεν το έχεις προσδιορίσει ακόμη.

Αν προσπαθήσεις να το προσδιορίσεις, όσο πιο πολύ το προσδιορίζεις, τόσο πιο πολύ θα αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει λόγος να το αναζητάς. Η αναζήτηση μπορεί να συνεχίζεται μόνο σε κατάσταση ασάφειας, σε κατάσταση ονείρου΄ όταν τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα, συνεχίζεις απλώς να ψάχνεις. Καθώς σε έλκει μια εσωτερική παρόρμηση, καθώς σε ωθεί κάποια εσωτερική αίσθηση τού επείγοντος, ένα πράγμα ξέρεις: χρειάζεται να ψάξεις. Πρόκειται για εσωτερική ανάγκη. Αλλά δεν ξέρεις τι αναζητάς. Και αν δεν ξέρεις τι αναζητάς, πώς γίνεται να το βρεις;

Είναι κάτι το ασαφές΄ νομίζεις πως πρόκειται για χρήματα, εξουσία, γόητρο, να είσαι σεβαστός. Αλλά βλέπεις μετά ανθρώπους που είναι σεβαστοί, ανθρώπους που είναι ισχυροί -ψάχνουν κι εκείνοι επίσης. Βλέπεις μετά ανθρώπους που είναι εξαιρετικά πλούσιοι -ψάχνουν κι εκείνοι. Ως το τέλος της ζωής τους, ψάχνουν. Ετσι λοιπόν, τα πλούτη δεν πρόκειται να βοηθήσουν, η εξουσία δεν πρόκειται να βοηθήσει. Η αναζήτηση συνεχίζεται παρόλα όσα έχεις.

Η αναζήτηση πρέπει να είναι για κάποιο άλλο πράγμα. Αυτές οι λέξεις, αυτές οι ετικέτες -χρήματα, εξουσία, γόητρο- υπάρχουν απλώς για να ικανοποιούν τον νου σου. Υπάρχουν απλώς για να αισθάνεσαι ότι αναζητάς κάτι. Το κάτι αυτό δεν το έχεις προσδιορίσει ακόμη, είναι μια πολύ ασαφής αίσθηση. Το πρώτο πράγμα για τον πραγματικό αναζητητή, για τον αναζητητή που έχει αποκτήσει λίγη εγρήγορση, επίγνωση, είναι να προσδιορίσει την αναζήτηση΄ να διαμορφώσει μια ξεκάθαρη αντίληψή της, τι είναι΄ να την βγάλει έξω από την ονειρική συνειδητότητα΄ να την κοιτάξει κατευθείαν΄ να βρεθεί αντιμέτωπος μαζί της.

Αρχίζει αμέσως να συμβαίνει μια μεταμόρφωση. Αν αρχίσεις να προσδιορίζεις την αναζήτησή σου, θα αρχίσεις να χάνεις το ενδιαφέρον σου για την αναζήτηση. Οσο πιο προσδιορισμένη γίνεται, τόσο πιο λίγο υπάρχει. Μόλις γνωρίσεις καθαρά τι είναι, ξαφνικά εξαφανίζεται. Υπάρχει μόνον όταν δεν είσαι προσεκτικός.

Ας το επαναλάβω: η αναζήτηση υπάρχει μόνο όταν είσαι νυσταγμένος΄ η αναζήτηση υπάρχει μόνο όταν δεν έχεις επίγνωση. Η έλλειψη επίγνωσης δημιουργεί την αναζήτηση.

Πράγματι έχει δίκιο η Ράμπιγια. Μέσα δεν έχει καθόλου φως. Και επειδή δεν έχει καθόλου φως και καθόλου συνειδητότητα μέσα, φυσικά ψάχνεις συνεχώς απέξω -επειδή απέξω σού φαίνεται να είναι πιο ξεκάθαρο. Οι αισθήσεις μας είναι όλες εξωστρεφείς. Τα μάτια ανοίγουν προς τα έξω, τα χέρια κινούνται, απλώνονται προς τα έξω, τα πόδια κινούνται στον εξωτερικό χώρο, τα αυτιά ακούνε τους εξωτερικούς θορύβους, τους ήχους. Ολα όσα είναι διαθέσιμα σε σένα είναι ανοικτά προς τα έξω΄ και οι πέντε αισθήσεις κινούνται με εξωστρεφή τρόπο.

Αρχίζεις να ψάχνεις εκεί όπου μπορείς και βλέπεις, αισθάνεσαι, αγγίζεις -το φως των αισθήσεων πέφτει προς τα έξω. Και ο αναζητητής βρίσκεται μέσα. Αυτή τη διχοτόμηση πρέπει να την καταλάβουμε. Ο αναζητητής βρίσκεται μέσα, αλλά επειδή το φως είναι απέξω, ο αναζητητής αρχίζει να κινείται με φιλόδοξο τρόπο, προσπαθώντας να βρει απέξω κάτι που να τον ικανοποιεί. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό. Δεν έχει συμβεί ποτέ. Δεν μπορεί να συμβεί από τη φύση των πραγμάτων -διότι, αν δεν έχεις αναζητήσει τον αναζητητή, όλη σου η έρευνα είναι δίχως νόημα. Αν δεν μπορέσεις να γνωρίσεις ποιος είσαι, όλα όσα αναζητείς είναι μάταια, διότι δεν γνωρίζεις τον αναζητητή. Χωρίς να γνωρίζεις τον αναζητητή, πώς γίνεται να κινηθείς προς την σωστή διάσταση, προς την σωστή κατεύθυνση; Είναι αδύνατο.

Πρέπει πρώτα να σκεφτείς τα πρώτα πράγματα. Αν έχει σταματήσει κάθε αναζήτηση και έχεις συνειδητοποιήσει ξαφνικά ότι τώρα υπάρχει ένα μόνο πράγμα να γνωρίσεις -΄΄Ποιος είναι αυτός ο αναζητητής μέσα μου; Τι είναι η ενέργεια αυτή που θέλει να αναζητά; Ποιος είμαι;΄΄- τότε υπάρχει μια μεταμόρφωση. Ξαφνικά αλλάζουν όλες οι αξίες. Αρχίζεις να κινείσαι προς τα μέσα. Τότε δεν κάθεται ποια η Ράμπιγια στο δρόμο ψάχνοντας τη βελόνα που χάθηκε κάπου μέσα στο σκοτάδι της εσωτερικής σου ψυχής. Μόλις αρχίσεις να κινείσαι προς τα μέσα...

Στην αρχή είναι πολύ σκοτεινά -η Ράμπιγια έχει δίκιο. Είναι πάρα πολύ σκοτεινά, επειδή ζωές ολόκληρες δεν πήγες μέσα σου ποτέ -τα μάτια σου ήταν εστιασμένα στον έξω κόσμο. Το έχεις παρατηρήσει; Μερικές φορές, όταν έρχεσαι μέσα από το δρόμο, όπου έχει πολλή λιακάδα και υπάρχει δυνατό φως -όταν μπαίνεις ξαφνικά μέσα στο σπίτι, είναι πολύ σκοτεινά, γιατί τα μάτια είναι εστιασμένα για το εξωτερικό φως. Οταν υπάρχει πολύ φως, οι κόρες των ματιών συρρικνώνονται. Στο σκοτάδι, τα μάτια χρειάζεται να χαλαρώσουν. Αν όμως καθίσεις λίγη ώρα, σιγά-σιγά εξαφανίζεται το σκοτάδι. Υπάρχει περισσότερο φως΄ τα μάτια σου ρυθμίζονται.

Επί πολλές ζωές, βρισκόσουν έξω στον καυτό ήλιο, στον κόσμο, έτσι λοιπόν όταν πηγαίνεις μέσα σου, έχεις ξεχάσει τελείως πώς να αναπροσαρμόζεις τα μάτια σου. Ο διαλογισμός δεν είναι τίποτε άλλο από την αναπροσαρμογή της όρασής σου, των ματιών σου. Κι αν συνεχίσεις να κοιτάς μέσα σου -παίρνει καιρό- σταδιακά, με αργό ρυθμό, αρχίζεις να αισθάνεσαι μέσα σου ένα όμορφο φως. Δεν είναι όμως επιθετικό φως΄ δεν είναι σαν τον ήλιο, είναι πιο πολύ σαν το φεγγάρι. Δεν είναι εκτυφλωτικό, δεν σε θαμπώνει, είναι πολύ δροσερό΄ δεν είναι καυτό, είναι πολύ ευσπλαχνικό, είναι πολύ καταπραϋντικό, είναι βάλσαμο.

Σιγά-σιγά, όταν έχεις προσαρμοστεί στο εσωτερικό φως, θα δεις ότι εσύ αποτελείς την ίδια την πηγή. Ο αναζητητής είναι το αναζητούμενο. Τότε θα δεις ότι ο θησαυρός βρίσκεται μέσα σου και το όλο πρόβλημα ήταν πως τον έψαχνες απέξω. Τον αναζητούσες κάπου έξω και εκείνος ήταν πάντοτε εδώ μέσα σου. Τον αναζητούσες σε λάθος κατεύθυνση, αυτό είναι όλο.

32. Πέρα από τη μικρή οικογένεια

Πέρα από τη μικρή οικογένεια

΄΄Κανείς δεν είναι μητέρα μου...΄΄

Γεννιέσαι με μια τεράστια δυνατότητα ευφυΐας. Γεννιέσαι με φως μέσα σου. Ακουσε την ακίνητη, μικρή φωνή μέσα σου και θα σε οδηγήσει εκείνη. Δεν μπορεί να σε οδηγήσει κανείς άλλος, δεν μπορεί κανείς άλλος να γίνει το πρότυπο για τη ζωή σου, επειδή είσαι μοναδικός στο είδος σου. Δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να ήταν ακριβώς σαν κι εσένα και δεν πρόκειται να υπάρξει κανείς ξανά που να είναι ακριβώς σαν κι εσένα. Αυτή είναι η δόξα σου, το μεγαλείο σου΄ ότι είσαι εντελώς αναντικατάστατος, ότι είσαι απλώς ο εαυτός σου και κανένας άλλος.

Ο Ιησούς ήταν μικρό παιδί και ο πατέρας κι η μητέρα του είχαν έρθει στον μεγάλο ναό για την ετήσια γιορτή. Ο Ιησούς χάθηκε κάπου μέσα στο πλήθος και οι γονείς του μπόρεσαν να τον βρουν μόνο το βράδυ πια. Καθόταν μαζί με μερικούς λόγιους, μικρό παιδί, και συζητούσε διάφορα πράγματα μαζί τους.

Ο πατέρας του είπε, ΄΄Ιησού, τι κάνεις εδώ; Ανησυχούσαμε για σένα.΄΄
Ο Ιησούς είπε, ΄΄Μην ανησυχείτε. Φρόντιζα την δουλειά τού πατέρα μου.΄΄
Ο πατέρας είπε, ΄΄Εγώ είμαι ο πατέρας σου΄ και τι είδους δουλειά φροντίζεις εδώ; Ξυλουργός είμαι.΄΄
Ο Ιησούς είπε, ΄΄Ο πατέρας μου είναι στον ουρανό. Δεν είσαι εσύ ο πατέρας μου.΄΄

Οπως ακριβώς χρειάζεται το παιδί να αφήσει το σώμα τής μητέρας, αλλιώς θα πεθάνει, χρειάζεται να βγει από την κοιλιά της μητέρας, το ίδιο συμβαίνει και διανοητικά επίσης. Κάποια μέρα πρέπει να βγει από την κοιλιά τού πατέρα και της μητέρας. Οχι μόνο σωματικά, αλλά και διανοητικά΄ όχι μόνο διανοητικά, αλλά και πνευματικά.

Και όταν γεννηθεί το πνευματικό παιδί, όταν έχει αποκοπεί εντελώς από το παρελθόν του, γίνεται για πρώτη φορά εαυτός, ανεξάρτητη πραγματικότητα, στέκει στα δικά του πόδια. Πριν από τούτο, αποτελούσε απλώς τμήμα της μητέρας ή του πατέρα ή της οικογένειας΄ δεν ήταν όμως ποτέ ο εαυτός του.

Ο,τι κι αν κάνεις, ό,τι κι αν σκέφτεσαι, ό,τι κι αν αποφασίζεις, κοίταξε: προέχεται από εσένα ή μιλά κάποιος άλλος; Και θα σου κάνει έκπληξη όταν ανακαλύψεις την πραγματική φωνή΄ ίσως να είναι η μητέρα σου΄ θα την ακούσεις να μιλά και πάλι. Ισως να είναι ο πατέρας σου΄ δεν είναι καθόλου δύσκολο να το εντοπίσεις. Παραμένει εκεί, καταγραμμένο μέσα σου ακριβώς όπως σου δόθηκε την πρώτη φορά΄ η συμβουλή, η διαταγή, η πειθαρχία, η εντολή.

Ισως να βρεις πολλούς ανθρώπους, τον ιερέα, τους δασκάλους, τους φίλους, τους γείτονες, τους συγγενείς. Δεν υπάρχει λόγος να πολεμήσεις. Γνωρίζοντας απλώς ότι δεν είναι δική σου η φωνή αλλά κάποιου άλλου, όποιος κι αν είναι αυτός ο κάποιος άλλος, γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να την ακολουθήσεις. Οποιες κι αν είναι οι συνέπειες, αποφασίζεις τώρα να προχωρήσεις μόνος σου, αποφασίζεις να ωριμάσεις. Αρκετά έμεινες παιδί. Αρκετά έμεινες εξαρτημένος. Αρκετά άκουσες όλες αυτές τις φωνές και τις ακολούθησες. Και πού σε οδήγησαν; Μέσα σε κάποια χάλια.

Μόλις λοιπόν καταλάβεις ποιανού είναι η φωνή, αποχαιρέτησέ την... επειδή ο άνθρωπος που σου έδωσε εκείνη τη φωνή δεν ήταν εχθρός σου. Δεν ήταν κακή η πρόθεσή του, αλλά το θέμα δεν είναι η πρόθεσή του. Το θέμα είναι ότι σου επέβαλε κάτι που δεν προέρχεται από την εσωτερική σου πηγή΄ και ό,τι προέρχεται από έξω σε κάνει σκλάβο ψυχολογικά.

Μόνο η δική σου φωνή θα σε οδηγήσει στο άνθισμα, στην ελευθερία.