Ε! ψιτ! εσυ!!!

...της ανησυχίας, της φυγής και του ονείρου

σαν ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο, υπάρχω.

πισω απο το χρώμα της φυγής, ανασαίνω της ανησυχίας σιωπή. 

κι ομως...

πάει πολύς καιρός που δεν γράφω. Έχω περάσει μήνες που δεν ζω, και εξακολουθώ να υπάρχω, ανάμεσα στο κοσμο, σε μια εσωτερική στασιμότητα του σκέφτομαι και του αισθάνομαι. Αυτό, δυστυχώς, δεν δίνει ανάπαυση: μέσα στη σήψη υπάρχει ζύμωση.

Πάει πολύς καιρός που όχι μόνο δεν γράφω αλλά ούτε και υπάρχω. Νομίζω πως μόλις και μετά βίας ονειρεύομαι. Οι δρόμοι είναι δρόμοι για μένα συγκεντρώνοντας δυο στιγμές μαζί σου, στοχάζομαι, παρατηρω πάντα κατι κρυβεται πίσω από ολα.

Πάει πολύς καιρός που δεν υπάρχω. Είμαι απολύτως γαλήνιος. Κανείς δεν με ξεχωρίζει από αυτόν που είμαι. Αισθάνθηκα τώρα πως αναπνέω σαν να είχα κάνει κάτι καινούργιο, καθυστερημένα. Αρχίζω να έχω συνείδηση του ότι έχω συνείδηση. Ίσως αύριο θα ξυπνήσω για μένα τον ίδιο και θα ξαναπιάσω το νήμα της ύπαρξής μου. Δεν ξέρω αν μ' αυτό θα είμαι περισσότερο ή λιγότερο ευτυχής. 

Δεν ξέρω τίποτα. 

Περαστικός σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω. Μπορώ τουλάχιστον να αισθάνομαι και να έχω συνείδηση.

Πάει πολύς καιρός που δεν είμαι εγώ. 

Κάποια στιγμή ξέφυγαν οι σκέψεις κι έγιναν λόγος.

Κάποια στιγμή, αργότερα, έγιναν γραφή.

Κι όταν βαρέθηκαν στις περιπέτειες ξαναγύρισαν

της ανησυχιας, της φυγης και του ονείρου

με μια ελπίδα

ειμαι η ύπαρξη ενος ονείρου που δεν έγινε

με μια ανάσα 

χρόνια και κατι μηνες ταξιδευω μεσα σε μια συνείδηση 

Που είναι ο εαυτός μου?

Μήπως δεν υπάρχει εαυτός?

Είμαι οι εαυτοί μου, αλλά όχι εγώ.

Καιρό είχα να σου γράψω. Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, με ένα earl grey τσάι και το σενάριο της ζωης μου ανά χείρας. Σε ξέρω  θα κάνεις πως αναρωτιέσαι - για να βάλουμε μετά, συνωμοτικά, τα γέλια.

Σε ξερω...

Καλο ταξιδι σε ενα υπνο που δεν αρχισε

Εχω πεσει μεσα στα ψιχουλα μιας αναμνησης

τοσες κρυες στιγμες μεσα στη καρδια μου ζεστες

πως περασανε τα χρονια

Όμως οι ανάγκες και οι συνθήκες αλλάζουν.

κι ομως...

εμαθα στα ταξιδια να περναω καλα και με χαλια καιρο.

Κάθομαι μπροστά στο γραφείο τώρα και σου γράφω, στον καινούριο μου χώρο. 

καινούργιος? χαχαχα

Και τώρα εδώ, σχεδιάζω δειλά την καινούρια ζωή.

Σου στέλνω ένα χαμόγελο και μια ευχή.

Η γραφή είναι ένας τρόπος να θυμάσαι.

Είναι περίεργο καμιά φορά, αυτοί που νοιάστηκες περισσότερο είναι ή μακριά ή πεθαμένοι. Η αγάπη θέλει, ενίοτε, την απόστασή της.

Το πιο ενδιαφέρον μέρος ενός ταξιδιού είναι η σχεδίασή του: να σκεφτείς όλες τις παραμέτρους, να μην ξεχάσεις να πάρεις αυτό ή εκείνο, να συμβουλευτείς τους πιο αξιόπιστους χάρτες, μέχρι και όλα τα εμβόλια για ασθένειες με εξωτικά ονόματα να κάνεις. Έχοντας αυτά κατά νου για καιρό, είναι σα να ταξιδεύεις ακίνητος. Η λεπτομερειακή προετοιμασία ίσως ενέχει τον κίνδυνο να βγει κανείς χορτασμένος στα μισά και να μην πραγματοποιήσει ποτέ το ταξίδι.

Ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο, η υπαρξη μου.

Ένα όνειρο δεν πρέπει ίσως ποτέ να γίνει πραγματικότητα, αλλιώς χάνεται το συστατικό του ονείρου για πάντα. Η υλοποίηση μπορεί να μας αιφνιδιάσει δυσάρεστα.

Ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο, ειναι αλλο παραμυθι αν γινει πραγματικοτητα.

Το να κρατιέσαι από την ελπίδα, τη στιγμή που αυτή είναι πια παράλογη για την ύπαρξη, είναι κάτι που δημιουργεί μια ανείπωτη μοναξιά. Καλύτερα τότε μοιάζει ν' αφεθεί κανείς στο άγνωστο τέλος της σιωπης.

Αλλαξε σταση και σπασε τη σιωπη σου, 

ασυνεννοησία του νου με εξαιρεσεις, 

συνεργασία, επικοινωνια, η γνωση συμβαινει...

Nα μ'αγαπας εαυτε μου σ'εψαχνα παντου...

Παλιέ μου εαυτέ, έλα να κάνουμε παρέα.

Αυτο το γραμμα γραφεται για εσενα.

Δεν το γραφω για εμενα.

Το γραφω για εσενα.

Μα δεν ξερεις ποιος εισαι?

Εσυ εισαι ο μελλοντικος εγω μου.

Και οπως καταλαβαινεις καθε μερα μονο εσενα σκεφτομαι.

Εκανες ρε τιποτα απο οσα θελω τωρα?

Που να εισαι αραγε?

 Εχεις αλλαξει?

Σε ποιο δωματιο,κλεισμενος σε διαβαζεις?

Μην σου φαινομαι ξενος,ειμαι εσυ.

Ειμαι εσυ με την επιγνωση του οτι θα με διαβασεις.

Ελπιζω να είσαι χαρουμενος.

Σου γράφω όπως είχαμε συμφωνήσει ,θυμασαι? Τελικα πως εισαι ρε?

Η οικογενια πως ειναι?

Ο μικρουλης μου τι κανει?

Πρεπει να εχει γινει παλικαρακι.

Να τον προσεχεις τσογλανε τον μικρο.

Βρηκε νοημα η ζωη σου?

Εσένα, βρήκες ρε χαμενο?

Με τους σκατουπολογιστες κολλησες ε?

Με την πληροφορικη βλεπεις να κανεις τιποτα η αρχιδια?

Καλα καλα ολο ερωτησεις ειμαι, ενω εσυ θες να δεις τι εκανες τοτε.

Ε δεν θυμασαι?

Σχολειο, μαθηματα, τρεξιματα.

Σου λειπουν ε?

Εμενα δεν μου λειπουν ομως.

Μελλοντικέ μου εαυτέ,σου μιλω με πραγματικα πληρη επιγνωση της περιεργης αισθησης που εχεις.

Νομιζεις οτι πετυχαίνω κάποια σημεία σου με τις λεξεις μου και με νιωθεις κοντα σου.

Κανεις λαθος.

Δεν πιανω μονο καποια σημεια.

Ειμαι εκει και σου μιλαω,ειμαι διπλα σου, μεσα σου.

Μπορει να με εχεις κρυψει τωρα.

Μην με ξεχνας

υπαρχω....