Δεν τον πεθαίνουν όλοι!!!
Όταν ο άνθρωπος βρίσκεται μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου θανάτου, πρέπει να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο για να μπορέσει να εισέλθει σε αυτόν.
Στον πρώτο θάνατο, χωριζόμαστε από την ύλη, στο δεύτερο από την προσωπικότητά μας, από το εγώ μας.
Ο δεύτερος θάνατος είναι η λύτρωση. Δεν λυτρώνονται όλοι οι άνθρωποι!!!
Όποιος αντιστέκεται σε αυτόν το δεύτερο θάνατο, διατηρεί την ταυτότητά του, την οντότητά του.
Μένει ο ίδιος και γι'αυτό δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο.
Παραμένει στο μεταξύ βασίλειο, δηλαδή, στο επίπεδο μεταξύ των δύο θανάτων, δηλαδή μεταξύ πνευματικού και γήινου κόσμου κι αν ξαναενσαρκωθεί, θα γυρίσει πάλι εκεί.
Κανείς δεν μας υποχρεώνει να υποστούμε αυτό τον δεύτερο θάνατο.
Μπορούμε να μείνουμε αυτοί που ήμαστε, φαντάσματα ή νεκρά πρόσωπα, που παίζουν τους παλιούς τους ρόλους.
Αλλά, στο παλκοσένικο παίζεται ήδη νέο έργο. Μια τελείως διαφορετική πλοκή.
Ο Γκαίτε λέει πάνω σ'αυτό: “Κι όσο δεν το έχεις αυτό, αυτό το πεθαίνω και γεννιέμαι, είσαι μόνο ένας θαμπός επισκέπτης πάνω στη σκοτεινή Γη. Για να ζεις, πρέπει συνεχώς να πεθαίνεις”.
Η ζωή είναι μια διαδικασία κι ο θάνατος επίσης. Τι ωραιότερο υπάρχει απ'το να μεταμορφώνεται κανείς; Από το αυγό στην κάμπια, από αυτήν στην πεταλούδα, μα κι αυτή η πεταλούδα δεν είναι το τέλος. Δεν υπάρχει μόνο ένα τέλος, υπάρχουν όμως πολλοί ουρανοί.
Σ'αυτούς τους ουρανούς θα πετάξουμε, εφόσον θυμηθούμε τα φτερά μας, εφόσον θα πάψουμε να επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Εφόσον επιτέλους ξεχάσουμε τον εαυτό μας, για να γίνουμε αιώνιοι.
Ένας ξακουστός, γνωστός μυθολόγος, ο Ιωσήφ Κάμπελ, ονομάζει τους ουρανούς και τις κολάσεις μέσα μας, μάσκες της αιωνιότητας.
Οι εικόνες που φτιάχνουμε μέσα μας για τον πνευματικό κόσμο, για Θεούς και Θεό, είναι ζωγραφιές της ψυχής.
Η ψυχή είναι το πηγάδι, απ'όπου βγαίνει το ωραίο, αλλά και το φρικιαστικό.
Όλοι οι Δαίμονες και οι Άγγελοι.
Για τον Κάμπελ, οι μύθοι είναι το τραγούδι του Σύμπαντος, είναι η μουσική μεταξύ των σφαιρών. Και κανείς από εσάς, να μην πιστεύει ότι, επειδή ενηλικιώθηκε, βγήκε από τους χώρους της μουσικής και τα ταξίδια των μύθων.
Οι ήρωες παλεύουν ακόμα με τον δράκο κι ας μας παρουσιάζεται αυτός σήμερα, ως Διευθυντής ή Δικτάτωρ, που με τα όπλα και τους πολέμους ξερνάει φωτιές.
Οι ήρωες σήμερα, ζουν περιπέτειες με στρίγκλες και μάγους. Μόνο που οι μάγοι σήμερα είναι στη Γουόλ Στριτ και οι στρίγκλες στις πολυεθνικές και στα κομπιούτερς.
Κι εμείς; Εμείς περιμένουμε με λαχτάρα τον πρίγκιπα, που θα μας λυτρώσει. Δυστυχώς, οι πρίγκιπες σήμερα είναι πολιτικοί κι αντί για μαγικές λέξεις έχουν προγράμματα, αλλά πότε μας λύτρωσε ένα πολιτικό ή θρησκευτικό πρόγραμμα; Εμείς ψάχνουμε να βρούμε το θησαυρό, τον κρυφό θησαυρό της ψυχής μας.
Ένα ταξίδι γεμάτο μυστήριο, που μας οδηγεί στο ημίφως του Μεσοβασιλείου.
Εκεί συναντάμε Πνεύματα, Θεούς, δράκους, ζώα των παραμυθιών και δέντρα που τραγουδούν, αλλά προσέχετε μην μπερδέψετε το μεταξύ βασίλειο, με τις εικόνες της φαντασίας, που πλάθουν οι παράδεισοι των ναρκωτικών.
Αυτοί είναι τεχνητοί Παράδεισοι και Κολάσεις. Οι ρίζες τους δε βρίσκονται στην ψυχή μας, αλλά στα χημικά εργαστήρια και προξενούν μέσα μας χημικές παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις.
Εμείς όμως χρειαζόμαστε τα όνειρά μας, αυτά είναι η άλλη πλευρά της πραγματικότητας και δεν μπορούμε να χωρίζουμε την μια πλευρά από την άλλη.
Κάθε κουλτούρα που το προσπάθησε, έγινε στείρα, όπως ο σημερινός μας κόσμος.
Από τότε που στραφήκαμε στο δόγμα του υλισμού, χάνουμε συνεχώς ένα κομμάτι της ψυχής μας.
Ο δικός μας δρόμος έχει μόνο ένα όνομα, ένα σκοπό, τη διεύρυνση του συνειδητού, ΟΧΙ όμως μέσω των Ναρκωτικών, αλλά με το να αλλάζουμε την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο μας, η οποία μας περιορίζει στα σύνορα μεταξύ κατανάλωσης κι ανταγωνισμού.
Δεν έχουμε έρθει στον κόσμο για να ασχολούμαστε με την οικονομία.
Σ'αυτό τον κόσμο, ήρθαμε για να μεγαλώνουμε, να εξελισσόμαστε, να ονειρευόμαστε, να αγαπάμε.
Για να αναγνωρίσουμε ότι κι εμείς είμαστε μάσκες της αιωνιότητας.
Όταν θα το ανακαλύψουμε αυτό, τότε μόνο θα πέσουν οι μάσκες και η πραγματικότητα θα λάμψει μέσα μας, σαν ένας διαρκής αιώνιος ήλιος.
Πορευόμαστε στο ταξίδι προς τη θάλασσα της ζωής, που είναι ταυτόχρονα και η θάλασσα του θανάτου.
Αυτά τα δύο μαζί είναι το Θαύμα της Ύπαρξης.
Αλλά, παρακαλώ, μην προσπαθήσετε να επιταχύνετε το ταξίδι αυτό.
Η αυτοκτονία μακραίνει το ταξίδι.
Η φώτιση δεν έρχεται από μόνη της. Για να τη φτάσουμε, να τη ζήσουμε, πρέπει να την λαχταράμε πολύ καιρό και να χαιρόμαστε τον ερχομό της.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου