Μια πέτρα κύλησε στην άκρη του γιαλού,
την ώρα που το δειλινό στόλιζε το φεγγάρι.
Είχε στην πλάτη χαρακιές, βαθιές τυραννισμένες,
κι είχε και άλλες πιο μικρές, στο σώμα της κρυμμένες.
Λένε τα κύματα
ποτέ δεν ήμουνα καλή στις λέξεις
κι εδώ στο πάντρεμα της γης με το νερό τι γυρεύεις ;
Την λύτρωση
Πως δηλαδή ;
Είπα να μείνω λίγο εδώ τον φλοίσβο σας να αφήσω να με γητέψει, να κυλιστώ μαζί του σε χορό, σαν ένα από τα βότσαλα, εκείνα τα δικά του.
Κι έτσι θα βρεις την λύτρωση ;
Όχι αλλά έτσι ίσως βρω τον εαυτό μου.
Τι εννοείς ;
Βλέπεις τα στίγματα που φέρνει το κορμί μου; Αλλά θυμίζουν αμυχές και άλλα σαν να τα σκάλισε μια περισσή μανία .
Ε και ; Αυτές σου οι βαθιές πληγές δεν σβήνουν και το ξέρεις. Αν πεις πως τα κατάφερες πρέπει άμμος να χεις γίνει . τόσο μικρή σαν κόκκος!
Το ξέρω είπε η πέτρα με μια βαθιά κ περίεργη ηρεμία.
Και τότε τι ζητάς ;
Αυτές τις χαρακιές τις πιο βαθιές τις έζησα. Τις κουβαλάω μαζί μου χρόνια τώρα. Είναι πληγές που μόνο οι φίλοι μου, αυτοί που αγαπούσα και αγαπώ ακόμη μπόρεσαν να μου δώσουν. Κι αυτό γιατί εγώ το άφησα να γίνει. Αυτές είναι οι δικές μου χαρακιές που με αυλακώνουν χρόνια. Με αυτές έμαθα να πονώ μα και να ανασαίνω! Αυτές τις θέλω γιατί αυτές είναι εγώ !!!
Και τότε τι γυρεύεις εδώ
Ήρθα να σβήσω τις πληγές που μου έκαναν οι εχθροί μου, εκείνοι που δεν κάλεσα ποτέ μες στην ψυχή μου. Δεν με χαράξανε βαθιά γιατί δεν το μπορούσαν μα κι οι μικρές τους βουρδουλιές δεν έγιναν δικές μου. Ποτέ μου δεν τις δέχτηκα κι ήρθα να τις ξεπλύνω
Τα κύματα κατάλαβαν τι έλεγε η πέτρα.
Μονάχα ότι αγαπάς μπορεί να σε πληγώσει. Μα κι αν το κάνει άξιζε αγάπη να του δώσεις … έστω για λίγο, αφού κατάφερε κι αυτό να αγγίξει την ψυχή σου.
Κι οι άλλες οι μικρότερες οι χαρακιές οι ξένες, δεν σε αγγίζουν για πολύ, δεν τους αξίζει τόσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου