“Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ναυαγήσουμε!” είχε γράψει κάποτε ο Νίκος Καζαντζάκης.
Αν για πρακτικούς λόγους χωρίσουμε τα στάδια της ζωής του ανθρώπου, θα προκύψουν τρεις περίοδοι. Η πρώτη περίοδος είναι εκείνη όπου είμασταν παιδιά, φυσικά αλλά όχι συνειδητά ενωμένοι με την κατάσταση αυτή της αγάπης, με την Ύπαρξη. Η δεύτερη περίοδος είναι εκείνη της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς μας, της ανάπτυξης του “Εγώ”, του διαχωρισμού μας. Και η τρίτη περίοδος αφορά την επιστροφή μας ξανά στην ενότητα, στο “Μαζί”. Είναι η μετουσίωση και η υπέρβαση του “Εγώ” μας και η συνειδητή πλέον επιστροφή μας στην κατάσταση της αγάπης. Να ναυαγήσουμε, μας προτρέπει ο Νίκος Καζαντζάκης, ώστε να γίνουμε ένα πάλι με τον ωκεανό.
Στην δεύτερη περίοδο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας μας, η ταύτιση με τις σκέψεις μας και οι δημιουργημένες πεποιθήσεις μας, μας δίνουν την αίσθηση της ατομικότητας, της αίσθησης του Εαυτού όπως λέμε και μας προετοιμάζουν για την είσοδό μας στην κοινωνία. Θα μπορούσε να πει κανείς πως η διαμόρφωση του “Εγώ” είναι ένα εξελικτικό στάδιο, που αντιφατικά φέρνει μαζί του τον πολιτισμό, τις τέχνες και τα γράμματα, την τρέλα και την παράνοια, τους πολέμους και την βία σε όλα τα επίπεδα.
Η διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας κατά ένα μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τις εμπειρίες, τραυματικές και μη, που έχουμε στην ζωή μας. Όταν ένας άνθρωπος κακοποιείται και τραυματίζεται εσωτερικά, ειδικά σε μια ηλικία όπου είναι ακόμα απροστάτευτος, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σχηματίσει μια “βαριά” δυσλειτουργική προσωπικότητα. Μια “βαριά” προσωπικότητα δεν έχει απαραίτητα ένας άνθρωπος που στρέφεται επιθετικά προς τα έξω, αλλά και προς τα μέσα, μπορεί να βιώνει έντονα το αίσθημα της αυτoλύπης ή την μοναξιά και την απομόνωση.
Είτε οι εμπειρίες του είναι καλές είτε όχι, κάθε άνθρωπος θα σχηματίσει μια προσωπικότητα που στην συνέχεια θα χρειαστεί να υπερβεί. Η τρίτη περίοδος είναι εκείνη της υπέρβασης, της επιστροφής στην ενότητα, της αφύπνισης. Το παράδοξο είναι πως η αφύπνιση, η αποταύτιση δηλαδή από τις σκέψεις μας, πολύ συχνά συμβαίνει στους ανθρώπους που έχουν βιώσει έντονο πόνο στην ζωή τους. Ο πόνος μπορεί να είναι τόσο μεγάλος και η προσωπικότητα τόσο δυσλειτουργική, όπου η ίδια η ζωή, τους φέρνει σε ένα οριακό σημείο να επιλέξουν. Αν θα συνεχίσουν να ζουν έτσι ή αν θα αφήσουν την ψεύτικη αυτή προστατευτική πανοπλία για να ελευθερωθούν. Η έννοια του θανάτου εν ζωή και η αναγέννηση ή η ανάσταση σημαίνει ακριβώς αυτό. Είναι ο θάνατος του παρελθόντος μας και αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε, είναι η αποταύτιση από τις δομές σκέψεων που σχηματίζουν την προσωπικότητα μας και η αναγέννηση μας σε αυτό που αποκαλούμε “τώρα”. Στην μοναδική πραγματικότητα που έχουμε. Στην πραγματικότητα όπου είμαστε απόλυτα συντονισμένοι με τα συναισθήματά μας. Η ζωή είναι μια διαρκής αλλαγή. Το να ζεις στο “τώρα” σημαίνει ότι είσαι κάθε στιγμή σε εγρήγορση, κάθε στιγμή έτοιμος να αντιμετωπίσεις το καινούργιο, δίχως πεποιθήσεις.
Σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, η αναγέννηση κάποιων ανθρώπων μπορεί να συμβεί μέσα σε μια στιγμή δίχως την βοήθεια κανενός. Για τους περισσότερους από εμάς όμως είναι μια σταδιακά εξελικτική διαδικασία που υπάγεται στον χρόνο. Ο χρόνος που χρειάζεται είναι σχετικός για τον κάθε άνθρωπο και εξαρτάται από την αντίσταση που ο ίδιος φέρνει σε αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, στην αντίσταση που ο ίδιος φέρνει σε αυτό που νιώθει.
Και κάπου εδώ κάνει την εμφάνισή της η θεραπευτική διαδικασία, η τέχνη της συγκίνησης όπως την αποκαλούσε ο Μάνουελ Σόχ. Αντί να περιμένουμε την ζωή να μας φέρει τις καταστάσεις εκείνες, όπου εμείς διαμέσου αυτών να αναγκαστούμε να αφυπνιστούμε, πηγαίνουμε εμείς οι ίδιοι συνειδητά προς την αφύπνιση και με την βοήθεια της θεραπευτικής διαδικασίας γνωρίζουμε τον Εαυτό μας και επιστρέφουμε στην ενότητα. Φυσικά κάτι μας έχει ωθήσει, ώστε να μπούμε σε αυτή την διαδικασία και αυτό το κάτι τις περισσότερες φορές είναι ο πόνος. Ο πόνος στέκεται ως το εναρκτήριο λάκτισμα και το αφυπνιστικό σημάδι που είναι πάντα εκεί όταν εμείς χάνουμε το “Παρόν”. Ο πόνος είναι πάντα ο βοηθός μας, μέχρι να έρθει η στιγμή που δεν θα τον χρειαζόμαστε.
Αυτή η διαδικασία της ανακάλυψης του Εαυτού είναι ο εσωτερικός μας σκοπός. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε έρθει σε αυτό τον κόσμο.
Χρειάζεται να είμαστε ευγνώμονες στο “Εγώ”, είναι μέρος του ταξιδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου