...για την υπεράσπιση του έρωτα

...μα εδώ τα μεγαλύτερα καλά μας έρχονται από τη μανία, που μας χαρίζεται σαν ένα θείο δώρο. Γιατί και η προφήτισσα στους Δελφούς και οι ιέρειες στη Δωδώνη, όταν τις έπιασε η μανία, έκαμαν στην Ελλάδα πολλά και καλά και σε ανθρώπους και σε πόλεις, ενώ όταν ήτανε φρόνιμες έκαμαν λίγα ή και τίποτε.....
Όμως τούτο δα αξίζει να φέρωμε για μάρτυρα, πως κι από τους παλιούς εκείνοι που έβαλαν τα ονόματα στα πράγματα δεν είχαν τη μανία για κάτι άσχημο, ούτε για ντροπή· γιατί αλλιώςδεν θα σμίγανε με την ανώτερη τέχνη, μ' αυτήν που κρίνεται το μέλλον, το ίδιο τούτο όνομα και δεν θα την έλεγαν μανική. Μα επειδή είναι κάτι καλό, όταν έρχεται δοσμένη από το θεό, της βάλανε το όνομα μ' αυτή τη γνώμη, οι σημερινοί όμως ακαλαίσθητα έβαλαν μέσα στη λέξη το ταυ και την είπανε μαντική......
Τόσα πολλά έχω να σου ειπώ κι ακόμα πιο πολλά καλά έργα της μανίας που έρχεται από τους θεούς. Ώστε αυτήν την ίδια ας μην την φοβόμαστε, ούτε να μας φοβίζει και να μας θορυβεί ο λόγος που λέει πως πρέπει να προτιμάει κανείς για φίλο το φρόνιμο παρά το φρενιασμένο· αλλά αν αυτός ο λόγος κοντά σ' εκείνο που λέει αποδείξει και τούτο, πως ο έρως δεν δίνεται για καλό από τους θεούς στον εραστή και στον αγαπημένο, τότε να πάρει τα νικητήρια. Εμείς όμως πάλιν πρέπει ν' αποδείξωμε το αντίθετο, πως η μανία αυτή δίνεται από τους θεούς για την πιο μεγάλη ευτυχία· και την απόδειξη γι' αυτό που λέμε δεν θα την πιστέψουν μερικά δυνατά κεφάλια, μα οι σοφοί θα την πιστέψουν.
Όταν κάποιος βλέποντας το κάλλος που βρίσκεται στη γη, θυμάται το αληθινό κάλλος, η ψυχή φτερουγίζει αποκτώντας δηλαδή φτερά κι έχοντας την επιθυμία να πετάξει χωρίς όμως και να μπορεί, κατηγορείται ότι βρίσκεται σε κατάσταση "μανίας", κοιτάζοντας ψηλά, σαν να είναι πουλί και αδιαφορώντας για τα χαμηλά.
Οι θνητοί φτερωτό τον έρωτα καλούνε, Φτέρωτα όμως οι αθάνατοι, γιατί από τη φύση του βγάζει φτερά.
Επομένως η μανία αυτή (του έρωτα) είναι ίσως η περισσότερο άριστη απ'όλους τους ενθουσιασμούς και καταγόμενη από άριστη γενιά. Αυτός που καταλήφθηκε από έρωτα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του (ποιό Θεό,δηλ. νώτερες ποιότητες ακολουθεί), θέλει το αντικείμενο του έρωτά του να έχει ψυχή όμοια. Και αφού συνάψουν σχέση, προσπαθούν και οι δύο να μιμηθούν αυτές τις θεϊκές ποιότητες που τιμούν. Ονομάζει μάλιστα τον έρωτά του και δεν τον θεωρεί έρωτα , αλλά Φιλία.

Αποσπάσματα από τον Φαίδρο του Πλάτωνα (παλινωδία του Σωκράτη για την υπεράσπιση του έρωτα).