Σαννυάσιν είναι αυτός που εμπιστεύεται τον εαυτό του και αυτή η 
εμπιστοσύνη τον βοηθάει να χαλαρώσει μέσα στο είναι του και τον βοηθάει 
να χαλαρώσει μέσα στην ολότητα της ύπαρξης. Φέρνει μια γενική αποδοχή 
του εαυτού του και των άλλων. Δίνει ρίζες, κεντράρισμα. Και μετά υπάρχει
μεγάλη δύναμη, γιατί είσαι κεντραρισμένος στο ίδιο σου το σώμα, στον 
ίδιο σου το είναι. Έχεις ρίζες στο έδαφος. Αλλιώς, βλέπεις ανθρώπους 
ξεριζωμένους, σαν δέντρα που έχουν τραβηχτεί από το χώμα. Απλά 
πεθαίνουν, δεν ζουν. Γι’ αυτό ακριβώς δεν υπάρχει πολύ χαρά στη ζωή. Δεν
βλέπεις την ποιότητα του γέλιου, η γιορτή λείπει. Αλλά και αν ακόμη οι 
άνθρωποι γιορτάζουν, γιορτάζουν με λάθος τρόπο.
Για παράδειγμα, 
είναι η γιορτή του Κρίσνα και οι άνθρωποι γιορτάζουν. Πως μπορείς να 
γιορτάσεις τη γιορτή του Κρίσνα; Δεν έχεις γιορτάσει ούτε τα δικά σου 
γενέθλια. Και για κάποιον που γεννήθηκε πριν 5.000 χρόνια τι ενδιαφέρον 
έχεις γι’ αυτό και πως μπορείς να το γιορτάσεις;
Είναι όλα ψέμα. Πως
μπορείς να γιορτάσεις τα γενέθλια του Ιησού Χριστού; Είναι αδύνατον. 
Δεν έχεις γιορτάσει τον θεό που έχει έρθει σε σένα, που είναι μέσα σου. 
Πως μπορείς να γιορτάσεις κάποιον άλλο θεό που γεννήθηκε σε στάβλο 2.000
χρόνια πριν;
Στο ίδιο σου το σώμα, στο ίδιο σου το είναι, αυτή τη 
στιγμή, ο Θεός είναι εκεί και δεν το έχεις πανηγυρίσει. Δεν μπορείς να 
γιορτάσεις. Η γιορτή πρέπει να συμβεί πρώτα στο ίδιο σου το σπίτι, στον
εσωτερικό σου χώρο.
Και έτσι γίνεται ένα μεγάλο παλιρροιακό κύμα 
και απλώνεται παντού στην ύπαρξη.
OSHO