Πώς έμαθα να εφαρμόζω
στην πράξη αυτή την αρχή
Στην τέταρτη τάξη του Δημοτικού καθόμουν στο θρανίο του
σχολείου μου σιωπηλά λαχταρώντας για την Έρλην Ρεντζ, την αγαπημένη της ζωής
μου. Πίστευα πως ήταν όμορφη, μα παρ' όλα αυτά δεν έβρισκα ποτέ το κουράγιο να
της το πω. Μέναμε στην ίδια γειτονιά κι είχα φιλίες με το' μεγαλύτερο αδελφό
της. Έτσι μπορούσα να τη βλέπω αρκετά συχνά. Της είχα χαρίσει μια ξεχωριστή
θέση στην καρδιά μου.
Πρόσφατα έλαβα ένα γράμμα της που μου έλεγε ότι είχε
διαβάσει κάποια από τα βιβλία μου που είχε δει σ' ένα βιβλιοπωλείο κι ακόμη ότι
είχε δει κάτι γραμμένο για μένα στο περιοδικό που εξέδιδε το Κρατικό
Πανεπιστήμιο Γουαίην. Αμέσως αποφάσισα να της τηλεφωνήσω.
Η Έρλην κι εγώ μιλούσαμε στο τηλέφωνο επί σαράντα λεπτά. Της
είπα για το νεανικό μου έρωτα γι' αυτήν, κι εκείνη απάντησε, «Το ήξερα». Δεν
μπορούσα να πιστέψω ότι το ήξερε όλα αυτά τα χρόνια. Στη διάρκεια της
συνομιλίας μας, μου είπε: «Γουαίην, αυτό που θυμάμαι περισσότερο σχετικά μ'
εσένα και που μου είχε κάνει εντύπωση είναι, ότι ποτέ δεν ενδιαφερόσουν να
έχεις δικά σου πράγματα, κι ότι ήσουν το πιο γενναιόδωρο πλάσμα στην τάξη μας».
Ξαφνιάστηκα κατά κάποιον τρόπο που αυτό ήταν η πιο έντονη ανάμνηση της Έρλην,
κι ωστόσο, όταν θυμήθηκα κι εγώ τα παλιά, βρήκα πως αυτή η αξιολόγησή της ήταν
σωστή. Κάπως ήξερα ότι το να είσαι προσκολλημένος σε κάτι ήταν ο πιο σίγουρος
τρόπος για να μη νιώσεις ποτέ, ότι είχες αρκετά απ' αυτό που ήθελες. Ενώ πολλά
από τ' άλλα παιδιά της ηλικίας μου έλεγαν συνέχεια ότι ήθελαν κάτι, εγώ ήμουν
γενικά αρκετά ικανοποιημένος μ' αυτά που είχα. Στην πραγματικότητα, βοηθούσα
μάλιστα τους φίλους μου να βρουν τρόπους ν' αποκτήσουν τα πράγματα που έδειχναν
ότι ήθελαν τόσο απελπισμένα. Όταν ήμουν έφηβος κι ύστερα νέος άντρας, οι φίλοι
μου ξετρελλαίνονταν με τους αγώνες αυτοκινήτων και μιλούσαν ατελείωτα για το
πώς θ' αποκτήσουν αυτό ή το άλλο φανταχτερό μοντέλο. Ωστόσο, εγώ ήμουν
ερωτευμένος με την «Πλύμουθ» μου του 1950, με τις σκουριές της και με τα
μεινονεκτήματά της. Ποτέ μου δεν έδινα σημασία. Καθώς τώρα κοιτάζω πίσω, βλέπω
ότι ένιωθα άνετα με την ξεγνοιασιά μου αυτή, από τότε κιόλας.
Έχω πολύ λίγα από τα πράγματα εκείνα που φαίνονται ότι
στολίζουν τη ζωή των πλούσιων ανθρώπων. Το εντυπωσιακό ντύσιμο δεν παίζει
κανένα ρόλο στη ζωή μου, και το ν' αποκτήσω ακριβά πράγματα είναι κάτι που δεν
μου πέρασε καν από το μυαλό. Ωστόσο - κατά παράδοξο τρόπο πάλι - φαίνεται ότι
έχω αποκτήσει την ικανότητα να διαθέτω όλα αυτά τα πράγματα που θα μπορούσε ο
καθένας να επιθυμήσει. Φαίνεται ότι όσο λιγότερο απασχολώ τον εαυτό μου με το
τι θ' αποκτήσω, τόσο περισσότερο αυτά τα πράγματα έρχονται στη ζωή μου για να
τα χρησιμοποιήσω και να τα επανακυκλοφορήσω. Υπάρχει κάτι πολύ βαθυστόχαστο στο
επιφανειακά παράδοξο, «Το πολύ είναι λίγο». Για μένα, το να έχω πολλά σημαίνει
ότι πρέπει να τα εξασφαλίσω, να τα προστατέψω, να τα γυαλίζω, ν' ανησυχώ γι'
αυτά, να προσπαθώ να τα διπλασιάσω, να τα κρυφοκοιτάω, να τα αξιολογώ, ίσως να
τα πουλώ με κέρδος, κτλ.
Φυσικά, μπορεί κανένας να εκτιμήσει την ομορφιά σε
οποιοδήποτε αντικείμενο κι αληθινά να νιώσει απόλαυση κοιτάζοντάς την. Αλλά
αυτό δεν είναι προσκόλληση. Αυτό είναι απλά το γεγονός, ότι επιτρέπουμε στην
ενέργεια της εκτίμησης και της αγάπης μας να κυλήσει προς το αντικείμενο και να
ξαναγυρίσει πίσω σε μας. Αν αναρωτιέστε για το ποια είναι η διαφορά ανάμεσα
στην προσκόλληση και στην απόλαυση, αναρωτηθείτε σχετικά με το πώς θ'
αντιδράσετε, αν ξαφνικά ένα αντικείμενο που θεωρείται αξίας για σας, χαθεί - αν
σας το κλέψουν, αν σπάσει, ή ό,τι άλλο. θα ξεσπάσετε σε αγανάκτηση και θυμό; θα
παραμείνετε άφωνοι κι αδύναμοι να λειτουργήσετε αποτελεσματικά απέναντι στους
δικούς σας ή τους αγαπημένους σας; Αυτό θα είναι προσκόλληση. Η ανάγκη δηλαδή
που σας προσκολλά στο αντικείμενο του δίνει ως ένα βαθμό κάποιο έλεγχο ή
εξουσία πάνω στα συναισθήματά σας. Αληθινά ξέρω, βαθιά μέσα στην καρδιά μου, το
ίδιο κι η γυναίκα μου, πως, αν όποιο από τα αντικείμενα που έχουμε, ξαφνικά
εξαφανιστεί, θα πω κάτι σαν κι αυτό, «Τώρα βρίσκεται εκεί όπου θα έπρεπε να
είναι. Ελπίζω ότι αυτός που το χρησιμοποιεί, ή το βλέπει να νιώθει κάποιου
είδους χαρά κι ευτυχία. Ήταν απλούστατα ένα πράγμα, και δεν είμαι
προσκολλημένος σ' αυτό».
Αυτό όμως δεν εξυπονοεί αδιαφορία απέναντι στους κλέφτες και
δεν είναι ενδεικτικό επιπόλαιου ανθρώπου. Εξυπονοεί ότι δεν πρέπει να
επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μένει προσκολλημένος σ' αυτά που έχουμε. Να
είσαστε ικανοί ν' αποσπάτε τον εαυτό σας και την ανθρωπιά σας και το σκοπό της
ζωής σας, από τα απλά πράγματα που έχουν μόνο την αξία που εμείς τους
αποδίδουμε. Αφού μπορούμε να δώσουμε αξία σ' ένα αντικείμενο μόνο με την απλή
διαδικασία της σκέψης, τότε, φυσικά μπορούμε και ν' αποσπασθούμε απ' αυτή τη
διαδικασία αξιολόγησης, το ίδιο αποτελεσματικά χρησιμοποιώντας μια διαφορετική
διαδικασία.
Ένα τέλειο παράδειγμα, σχετικά μ' αυτό, μου παρουσιάστηκε
ενώ έγραφα τούτο το βιβλίο.
Ύστερα από μια τρίωρη ραδιοφωνική εκπομπή μου στο Μαϊάμι,
παρορμητικά αποφάσισα να δεχτώ μια πρόσκληση που μου είχε γίνει εδώ και πολύν
καιρό. Η Μαρί Προβεντζάνο, που έχει μια επιχείρηση περιποίησης προσώπου, αυτό
που λέμε αριστοκρατικό ινστιτούτο καλλονής, μου είχε γράψει πολλές φορές
περιγράφοντάς μου πόσο είχε ωφεληθεί από τις μαγνητοταινίες και τα βιβλία μου.
Επί χρόνια μου επαναλάμβανε την πρόσκληση να επισκεφτώ το ινστιτούτο της για να
μου προσφέρει σαν δώρο μια περιποίηση προσώπου, θέλοντας έτσι να μου δείξει την
εκτίμησή της. Για κάποια άγνωστη αιτία απ' αυτές που λειτουργούν μέσα στο
σύμπαν, αποφάσισα να σταθώ στο ινστιτούτο της γυρίζοντας σπίτι από το Μαϊάμι
για την πρώτη στη ζωή μου περιποίηση του προσώπου μου.
Καθώς με ετοίμαζε γι' αυτή την καινούργια εμπειρία, η Μαρί
μου είπε, ότι πριν από αρκετά χρόνια είχε πάθει ένα ήπιο εγκεφαλικό επεισόδιο
και πίστευε, ότι μπόρεσε να θεραπευτεί ακούγοντας συνέχεια τις μαγνητοταινίες
μου. Αισθάνθηκα πολύ όμορφα μαθαίνοντας ότι είχα παίξει ένα ρόλο βοηθώντας
κάποιον να ξεπεράσει ένα τέτοιο κακό. Τώρα δεν φανέρωνε απολύτως κανένα σημάδι
απ' αυτό το εγκεφαλικό επεισόδιο. Η Μαρί μου εξήγησε ότι πριν το πάθει αυτό,
την απασχολούσε πάντα να είναι «τέλεια» σε όλα της. Μου περιέγραψε το πώς της άρεσε
να διασκεδάζει, αλλά όλα αυτά ήταν πάντα μια αγωνιακή εμπειρία γι' αυτήν,
επειδή ήθελε να είναι τα πάντα ακριβώς «εντάξει». Έδινε δεξιώσεις όπου
θεωρούνταν απ' όλους σαν μια ευκαιρία για επίδειξη πανάκριβων φορεμάτων και
κοσμημάτων, φαγητών από τα ακριβότερα εστιατόρια, και διακόσμηση τραπεζιού και
σπιτιού τέτοια που να φανερώνει πρωτοτυπία και γούστο, έτσι που όλοι να την
επαινούν. Της άρεσαν πολύ τα κοπλιμέντα που δεχόταν γι' αυτές τις τέλειες
βραδιές που οργάνωνε. Κοιτάζοντας πίσω όλα αυτά τώρα, συνειδητοποιούσε, ότι ένα
μεγάλο μέρος από τη ζωή της πέρασε απασχολημένη με το νόημα που προερχόταν απ'
αυτές τις προσκολλήσεις. Αλλά μια από αυτές τις «τέλειες» βραδιές στάθηκε
ορόσημο κι αποφασιστική καμπή για τη ζωή της.
Αντί για τα πλούσια κοπλιμέντα που περίμενε, μια κυρία
προσκαλεσμένη της, της είπε: «Μαρί δεν κουράστηκες απ' όλη αυτή την επίδειξη,
κι από την ανάγκη να τα έχεις όλα τέλεια»; Η Μαρί μου είπε ότι αντί γι' άλλη
απάντηση στην κυρία, απλά ξέσπασε σε κλάματα. Η φίλη της την πήρε σ' έναν καναπέ,
κάθισαν και την αγκάλιασε παρηγορώντας την επί δυο ώρες. Μίλησαν για την
πραγματική Μαρί, για το άτομο που βρισκόταν πίσω από την πολυτέλεια και τα
φανταχτερά τραπέζια του φαγητού. Μίλησαν για το πόσο εύκολο είναι να
μασκαρεύεται κανένας πίσω από εξωτερικό «υλικό» και πόσο μοναχικός νιώθεις στο
τέλος, όταν μένεις να χαϊδολογάς τα υπάρχοντά σου, αντί να έχεις πλάι σου ένα
ανθρώπινο πλάσμα που να μπορείς να το κοιτάζεις στα μάτια και στην καρδιά του.
Μίλησαν για τρόπους επαναδιοχέτευσης της ενέργειας για να προσφέρεις υπηρεσίες
στους άλλους και για να ξαναβρείς το αληθινό σου πρόσωπο, αντί για το «κλουβί»
των υλικών αποκτημάτων. Αυτή ήταν η αρχή μιας αυθεντικής φιλίας ανάμεσα στις
δυο γυναίκες.
Η Μαρί έπαθε το εγκεφαλικό επεισόδιο λίγον καιρό μετά απ'
αυτό, κι η φίλη της τη βοήθησε να το ξεπεράσει. Μαζί μελέτησαν βιβλία για
αρμονία κι αγάπη, κι η Μαρία άρχισε να διδάσκει σ' ένα σεμινάριο της κοινότητάς
της, με υλικό από τα έργα μου. Σήμερα έχει σαράντα πέντε σπουδαστές που
παρακολουθούν ένα σεμινάριο εμπλουτισμού ζωής, κι ο αριθμός τους αυξάνεται πιο
γρήγορα απ' όσο φανταζόταν η Μαρί. Αρχίζει τα μαθήματα της περιγράφοντας το
πόσο η προσκόλληση της σε πράγματα κι υπάρχοντα είχε μπλοκάρει την ικανότητά
της να βλέπει την ομορφιά και τη χαρά που υπάρχει μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις.
Κι ύστερα περιέγραφε το πώς μια βραδιά που άρχισε σαν ένα «δείπνο τέλειας
προσκόλλησης» στα υλικά πράγματα, άλλαξε τη ζωή της και την οδήγησε στην
ανακάλυψη του πώς να ζει καλύτερα, κι ακόμη στο πώς να θεραπευτεί από τις
επιπτώσεις του εγκεφαλικού επεισοδίου.
Η Μαρί είναι ένας από τους πιο ευτυχισμένους κι υπέροχους
ανθρώπους που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Μ' ενθουσιασμό μου διηγήθηκε αυτό το
ιστορικό της μεταμόρφωσης της και τελικά ξέσπασε: «Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω
ότι βρισκόσαστε εδώ, στο στούντιο μου! Εσείς, ο γκουρού μου, ο άνθρωπος που τον
άκουγα να μιλά επί εκατοντάδες ώρες, είσαστε τώρα εδώ, μαζί μου». Της θύμισα
ότι κι εκείνη είχε να μου διδάξει το ίδιο πολλά σαν αυτά που της δίδαξα εγώ. Κι
είπα: «Ο γκουρού είσαστε εσείς, όχι εγώ». Κι ύστερα, όχι μόνο το πρόσωπο μου
άστραφτε μετά από μιας ώρας περιποίηση με παράξενα κι υπέροχα ζελέ, ατμούς,
μασάζ και κρέμες, αλλά κι η καρδιά μου λαμποκοπούσε το ίδιο.
Γιατί τα γράφω αυτά για τη Μαρί και πώς έφτασε να γνωρίσει
το νόημα της ξεγνοιασιάς; ΩΣ ένα βαθμό, επειδή πιστεύω ότι η ιστορία της Μαρί
μπορεί να ενεργήσει σαν ένας καταλύτης βοηθώντας κι άλλους ν' αναγνωρίσουν την
κουφότητα των προσκολλήσεων. Αλλά ακόμη κι επειδή πιστεύω, ότι εκείνη την ημέρα
με είχε πλημμυρίσει μια ενέργεια που με κατεύθυνε εκεί, για ν' ακούσω αυτή την
ιστορία έτσι που να μπορώ να την μοιραστώ μαζί σας τώρα.
Οι προσκολλήσεις δεν παίρνουν πάντα τη μορφή των υλικών
αποκτημάτων. Η προσκόλληση στα πράγματα είναι το κοινό νήμα που μ' αυτό
υφαίνεται ο υλιστικός πολιτισμός μας, δένοντας ανάμεσα στους κόμπους του τους
ανθρώπους, επειδή συγκεντρώνουν την προσοχή τους στην ιδιοκτησία. Ωστόσο,
υπάρχουν κι άλλες σημαντικές προσκολλήσεις, όπως η προσκόλληση στην άποψη
κάποιου άλλου, ή και στο πώς εμείς γινόμαστε αντιληπτοί από τους άλλους. 
Νιώθω ότι τα γραφτά μου μπορούν να κυλήσουν προς τους
άλλους, επειδή μένω τώρα πια ξέγνοιαστος σε. σχέση με το τι θα πουν οι άλλοι, ή
τι θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί γι' αυτά. Απλούστατα επιτρέπω στο γράψιμο μου
να κυλήσει, ξέροντας κι έχοντας εμπιστοσύνη, ότι θα είναι αυτό ακριβώς που
υποτίθεται ότι πρέπει να είναι. Είμαι ανοικτός στη βελτίωση, αλλά δεν μπορώ να
σκέφτομαι τη βελτίωση όσην ώρα γράφω. Αν το κάνω αυτό, η προσοχή μου θα
εστιαστεί σ' αυτό που θα έπρεπε να κάνω, αντί στο να του επιτρέψω να συμβεί. Το
γράψιμο είναι μια ενέργεια, ακριβώς όπως κάθε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Ο Ραλφ Γουόλντο Έμερσον το έχει εκφράσει αυτό πολύ καλά: «Ο
καλός συγγραφέας μοιάζει να γράφει για τον εαυτό του, αλλά έχει τα μάτια του
στραμμένα σ' αυτό το νήμα του σύμπαντος που περνά από μέσα του κι από όλα τα
πράγματα». Αυτό ακριβώς είναι που κάνω, ακόμη και τούτη τη στιγμή. Γράφω για
τον εαυτό μου, αλλά ξέρω ότι είμαι μαζί κι ένα τμήμα του εαυτού σας, έστω κι αν
δεν έχουμε ποτέ συναντηθεί σ' αυτό το φυσικό επίπεδο. Αυτές οι λέξεις ρέουν από
μέσα μου προς εσάς. Δεν τις κατέχω, ούτε κι εσείς, κι όσο λιγότερο
προσκολλημένος μένω στην όλη αυτή διαδικασία, τόσο πιο εύκολη και πιο ευχάριστη
γίνεται. Κάνετε ό,τι κάνετε για τον εαυτό σας, ξέγνοιαστοι για το αποτέλεσμα με
την έννοια της συναισθηματικής προσκόλλησης. Ή, όπως λέει ο Καστανέντα:
« Έτσι ο άνθρωπος της γνώσης ιδρώνει και λαχανιάζει κι αν
κάποιος τον κοιτάξει μοιάζει με όποιον άλλο συνηθισμένο άνθρωπο, εκτός από το
ότι η τρέλλα της ζωής του βρίσκεται κάτω από έλεγχο... Η ελεγχόμενη τρέλλα του
τον κάνει να λέει αυτά που τον ενδιαφέρουν και να ενεργεί σαν να τον
ενδιαφέρουν, κι ωστόσο ξέρει ότι δεν είναι έτσι` γι' αυτό, όταν ολοκληρώνει τη
δράση του, υποχωρεί γαληνεμένος, και το αν αυτό που έπραξε ήταν καλό ή όχι, ή
αν απόδωσε ή όχι, είναι κάτι που καθόλου δεν τον απασχολεί πια».
Αυτό είναι κάτι πολύ σκληρό για πολλούς από μας, επειδή
έχουμε ανατραφεί να πιστεύουμε πως αυτό που κάνουμε έχει πραγματικά μεγάλη
σημασία. Οι περισσότεροι από μας δεν κρατούμε την τρέλλα της ζωής μας κάτω από
έλεγχο. Αγωνιούμε σχετικά με το πώς θα την κατανοήσουν οι άλλοι. Συγκεντρώνουμε
την προσοχή μας στις εξωτερικές γνώμες και κατά συνέπεια δεν μπορούμε
απλούστατα να υπάρχουμε. Ο Καστανέντα και πολλοί άλλοι μας ενθαρρύνουν να καλλιεργήσουμε
μια στάση τέτοια που να επιτρέπει στην ενέργεια να κυλήσει μέσα μας, χωρίς την
όποια κρίση σχετικά μ' αυτήν, κι ωστόσο την ίδια στιγμή να μετέχουμε στη ροή
αυτής της ενέργειας σαν πραγματικά να έχει σημασία. Και κατόπι να είμαστε
ικανοί ν' αποτραβιόμαστε ξέγνοιαστοι και γαληνεμένοι, όταν νιώσουμε ότι όλα
τέλειωσαν. Αν αυτό αντηχεί παράδοξο, ή χωρίς συνέπεια, είναι επειδή έτσι είναι.
Παρ' όλα αυτά, αυτή η ξεγνοιασιά θα σας βοηθήσει να εκτιμήσετε και ν'
απολαύσετε αυτά που έχετε, μάλλον, παρά ν' αγωνιάτε για το πώς θα συσσωρεύσετε
περισσότερα.
Βερσαλλίες! Η αίθουσα των καθρεπτών
Νιώθω τα ίδια
συναισθήματα και σχετικά με την ομιλία. Δε χρησιμοποιώ σημειώσεις όταν
βρίσκομαι, μπροστά σ' ένα ακροατήριο, και δεν το έχω κάνει αυτό εδώ και χρόνια.
Όταν παράτησα τις σημειώσεις μου κι άρχισα να μιλώ ολοκληρωτικά μέσα από την
καρδιά μου, η ομιλία μου βελτιώθηκε σημαντικά. Δεν με απασχολεί το γεγονός, αν
θα αρέσω σ' ένα ακροατήριο ή αν θα το ευχαριστήσω, αν θα πω το σωστό, ή ό,τι
άλλο. Γενικά, διαλογίζομαι για μια χρονική περίοδο μισής ώρας πριν από την
ομιλία μου κι οραματίζομαι, ότι όλα πηγαίνουν ομαλά και το ακροατήριό μου κι
εγώ ο ίδιος απολαμβάνουμε κι εκτιμούμε την όλη εμπειρία. Η απουσία μια τέτοιας
προσκόλλησης μου επιτρέπει να ρέω επί ώρες μπροστά στο κοινό, και συχνά μπροστά
σε χιλιάδες ανθρώπους. Όσο βρίσκομαι σ' αυτή τη διανοητική κατάσταση,
ανακαλύπτω τον εαυτό μου σε μια ολοκληρωτικά καινούργια σφαίρα ύπαρξης, σε μια
διαφορετική διάσταση. Ο χρόνος παύει να υπάρχει. Η μνήμη μου γίνεται πιο ισχυρή
απ' όσο οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μου. Τα λόγια κυλούν, χωρίς ούτε ένα
δισταγμό ή παύση, κι όλα μαζί ταιριάζουν απόλυτα.
Από τότε που παραιτήθηκα από την προσκόλληση μου σχετικά με
το πώς θα μιλώ, κι αν θα είμαι τέλειος, κατά παράδοξο τρόπο ένα είδος
τελειότητας έμοιαζε να εισχωρεί στον τρόπο που στεκόμουν και μιλούσα μπροστά
στο κοινό. Ο εσώτερος ενθουσιασμός και η νευρικότητα πριν από κάθε ομιλία,
είναι η έντονη επιθυμία μου να βγω εκεί έξω, σ' αυτόν το μαγικό χώρο, όπου θα
κάνω αυτό που αγαπώ και θ' αφήσω τον εαυτό μου να είναι ακριβώς αυτό που είναι,
και να νιώσω την ενέργεια να κυλά μέσα μου ανεμπόδιστη από οποιεσδήποτε
προσκολλήσεις μου σχετικά με το αποτέλεσμα. Αυτή η ελεύθερη ροή της ενέργειας
είναι η πιο ανώτερη θέση που ξέρω να υπάρχει για τον άνθρωπο σ' αυτό το φυσικό
επίπεδο. Σ' αυτές τις δυο περιοχές της ζωής μου, όπου κάνω εκείνο που αγαπώ, -
το γράψιμο και τις ομιλίες - έφτασα στο σημείο να καταλάβω, ότι η αδιαφορία
σχετικά με το αποτέλεσμα και η αδιαφορία για τις εξωτερικές γνώμες είναι το
«κλειδί» που μου επιτρέπει να ρέω ελεύθερα και τέλεια. Δεν προσπαθώ, δεν
ανησυχώ, δεν αγωνιώ για όλο αυτό - απλά επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι, χωρίς
παρεμβάσεις από το μυαλό μού σχετικά με κανένα σημείο απ' όλο αυτό. Ξέρω, κάπου
πολύ βαθιά μέσα μου, ότι δημιουργώ μια διαφορά, αλλά ότι δεν είναι αναγκαίο για
μένα να υπάρχει αυτή η διαφορά. Ξέρω πως ακόμη κι αν δηλώνω ότι κάτι έχει
σημασία, είναι μια κρίση ειδοποιός κι ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει
πραγματικά σημασία, παρ’ όλο που συμπεριφέρομαι σαν να έχει. Ωστόσο, όταν
τελειώνω με μια ομιλία ή ένα βιβλίο μου, δε γυρίζω ποτέ να κοιτάξω πίσω. Ξέρω
ότι αυτό ήταν και τέλειωσε, και πως, ανεξάρτητα από τη γνώμη του καθένα σχετικά
μ' αυτό, έγινε με τον τρόπο που έπρεπε να γίνει. Έτσι, προχωρώ στην επόμενη
πρόκληση, ανεμπόδιστος από προσκολλήσεις σ' αυτό που κιόλας έχει τελειώσει.
Διδάσκομαι από την προηγούμενη εμπειρία, και προχωρώ στο επόμενο σχέδιο μου.
Αυτό το νέο σχέδιο δεν έχει στ' αλήθεια σημασία, αλλά εγώ ενεργώ σαν να έχει. Η
διαδικασία απαιτεί - όπως είπε ο Καστανέντα - να βρίσκεται αυτή η τρέλλα της
ζωής μας κάτω από έλεγχο. Ο τρόπος για να γίνει αυτό είναι απλά να υπάρχεις,
αντί να πρέπει να υπάρχεις με τον τρόπο που οι άλλοι νομίζουν ότι θα έπρεπε να
υπάρχεις. Να είσαι ξέγνοιαστος και ν' απολαμβάνεις κάθε στιγμή την ενέργεια που
ρέει από μέσα σου.
Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι τα πιο αγαπημένα
πλάσματα που υπάρχουν στον κόσμο για μένα, κι έχω αληθινά μεταμορφώσει τη σκέψη
μου απέναντί τους, κι έχω αλλάξει πολλές από τις προσκολλήσεις που υπήρχαν
προηγούμενα στη ζωή μου. Αυτή" ε ίνα ι μια μεγάλη μεταμόρφωση για μένα -
μια μεταμόρφωση που μας έφερε μια νέα αίσθηση περί αγάπης και γαλήνης
Νιώθω τα ίδια συναισθήματα και σχετικά με την ομιλία. Δε χρησιμοποιώ σημειώσεις όταν βρίσκομαι, μπροστά σ' ένα ακροατήριο, και δεν το έχω κάνει αυτό εδώ και χρόνια. Όταν παράτησα τις σημειώσεις μου κι άρχισα να μιλώ ολοκληρωτικά μέσα από την καρδιά μου, η ομιλία μου βελτιώθηκε σημαντικά. Δεν με απασχολεί το γεγονός, αν θα αρέσω σ' ένα ακροατήριο ή αν θα το ευχαριστήσω, αν θα πω το σωστό, ή ό,τι άλλο. Γενικά, διαλογίζομαι για μια χρονική περίοδο μισής ώρας πριν από την ομιλία μου κι οραματίζομαι, ότι όλα πηγαίνουν ομαλά και το ακροατήριό μου κι εγώ ο ίδιος απολαμβάνουμε κι εκτιμούμε την όλη εμπειρία. Η απουσία μια τέτοιας προσκόλλησης μου επιτρέπει να ρέω επί ώρες μπροστά στο κοινό, και συχνά μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους. Όσο βρίσκομαι σ' αυτή τη διανοητική κατάσταση, ανακαλύπτω τον εαυτό μου σε μια ολοκληρωτικά καινούργια σφαίρα ύπαρξης, σε μια διαφορετική διάσταση. Ο χρόνος παύει να υπάρχει. Η μνήμη μου γίνεται πιο ισχυρή απ' όσο οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής μου. Τα λόγια κυλούν, χωρίς ούτε ένα δισταγμό ή παύση, κι όλα μαζί ταιριάζουν απόλυτα.
Από τότε που παραιτήθηκα από την προσκόλληση μου σχετικά με το πώς θα μιλώ, κι αν θα είμαι τέλειος, κατά παράδοξο τρόπο ένα είδος τελειότητας έμοιαζε να εισχωρεί στον τρόπο που στεκόμουν και μιλούσα μπροστά στο κοινό. Ο εσώτερος ενθουσιασμός και η νευρικότητα πριν από κάθε ομιλία, είναι η έντονη επιθυμία μου να βγω εκεί έξω, σ' αυτόν το μαγικό χώρο, όπου θα κάνω αυτό που αγαπώ και θ' αφήσω τον εαυτό μου να είναι ακριβώς αυτό που είναι, και να νιώσω την ενέργεια να κυλά μέσα μου ανεμπόδιστη από οποιεσδήποτε προσκολλήσεις μου σχετικά με το αποτέλεσμα. Αυτή η ελεύθερη ροή της ενέργειας είναι η πιο ανώτερη θέση που ξέρω να υπάρχει για τον άνθρωπο σ' αυτό το φυσικό επίπεδο. Σ' αυτές τις δυο περιοχές της ζωής μου, όπου κάνω εκείνο που αγαπώ, - το γράψιμο και τις ομιλίες - έφτασα στο σημείο να καταλάβω, ότι η αδιαφορία σχετικά με το αποτέλεσμα και η αδιαφορία για τις εξωτερικές γνώμες είναι το «κλειδί» που μου επιτρέπει να ρέω ελεύθερα και τέλεια. Δεν προσπαθώ, δεν ανησυχώ, δεν αγωνιώ για όλο αυτό - απλά επιτρέπω στον εαυτό μου να είμαι, χωρίς παρεμβάσεις από το μυαλό μού σχετικά με κανένα σημείο απ' όλο αυτό. Ξέρω, κάπου πολύ βαθιά μέσα μου, ότι δημιουργώ μια διαφορά, αλλά ότι δεν είναι αναγκαίο για μένα να υπάρχει αυτή η διαφορά. Ξέρω πως ακόμη κι αν δηλώνω ότι κάτι έχει σημασία, είναι μια κρίση ειδοποιός κι ότι, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει πραγματικά σημασία, παρ’ όλο που συμπεριφέρομαι σαν να έχει. Ωστόσο, όταν τελειώνω με μια ομιλία ή ένα βιβλίο μου, δε γυρίζω ποτέ να κοιτάξω πίσω. Ξέρω ότι αυτό ήταν και τέλειωσε, και πως, ανεξάρτητα από τη γνώμη του καθένα σχετικά μ' αυτό, έγινε με τον τρόπο που έπρεπε να γίνει. Έτσι, προχωρώ στην επόμενη πρόκληση, ανεμπόδιστος από προσκολλήσεις σ' αυτό που κιόλας έχει τελειώσει. Διδάσκομαι από την προηγούμενη εμπειρία, και προχωρώ στο επόμενο σχέδιο μου. Αυτό το νέο σχέδιο δεν έχει στ' αλήθεια σημασία, αλλά εγώ ενεργώ σαν να έχει. Η διαδικασία απαιτεί - όπως είπε ο Καστανέντα - να βρίσκεται αυτή η τρέλλα της ζωής μας κάτω από έλεγχο. Ο τρόπος για να γίνει αυτό είναι απλά να υπάρχεις, αντί να πρέπει να υπάρχεις με τον τρόπο που οι άλλοι νομίζουν ότι θα έπρεπε να υπάρχεις. Να είσαι ξέγνοιαστος και ν' απολαμβάνεις κάθε στιγμή την ενέργεια που ρέει από μέσα σου.
Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι τα πιο αγαπημένα πλάσματα που υπάρχουν στον κόσμο για μένα, κι έχω αληθινά μεταμορφώσει τη σκέψη μου απέναντί τους, κι έχω αλλάξει πολλές από τις προσκολλήσεις που υπήρχαν προηγούμενα στη ζωή μου. Αυτή" ε ίνα ι μια μεγάλη μεταμόρφωση για μένα - μια μεταμόρφωση που μας έφερε μια νέα αίσθηση περί αγάπης και γαλήνης
Αγαπώ τη γυναίκα μου βαθιά, κι ωστόσο ξέρω ότι δεν την
κατέχω με κανένα τρόπο. Η εσώτερη γνωστικότητά μου αναγνωρίζει ότι εκείνη
βρίσκεται στο δικό της δρόμο κι ότι το γεγονός πως με παντρεύτηκε αποτελεί ένα
τμήμα απ' αυτό το ταξίδι που πραγματοποιεί η ίδια. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που
μοιραζόμαστε ένα μεγάλο μέρος της ζωής ο ένας του άλλου. Μου χρειάστηκε αρκετός
καιρός και μου στοίχισε μερικές πικρές απογοητεύσεις από άλλες σχέσεις, για ν'
απολαύσω την εμπειρία του ν' αγαπώ κάποιον, χωρίς να τον ελέγχω κατά κανένα
τρόπο. Μπορώ να επιτρέψω σ' αυτό το πρόσωπο που αγαπώ, απλά να υπάρχει, έστω κι
αν αυτός ο τρόπος που υπάρχει είναι διαμετρικά αντίθετος μ' εκείνο που είμαι
εγώ, ή μ' αυτό που προτιμώ εγώ να είμαι.
Για μένα, αυτό είναι το νόημα μιας σχέσης γάμου σ' ένα
συνειδητό επίπεδο αγάπης. Η ικανότητα να αναχαιτίζεις την κρίση σου σχετικά με
το πώς νιώθουμε ότι τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα έπρεπε να συμπεριφέρονται με τη
ζωή τους, και ν' αγαπούμε αυτά τα πρόσωπα έτσι όπως είναι. Αυτή η ικανότητα
είναι μια πολύτιμη άσκηση αποπροσκόλλησης. Αναχαιτίζω την κρίση μου σημαίνει,
ότι εκτιμώ τις ανάγκες του άλλου και το δικαίωμά του να υπάρχει στο δρόμο του
σύμφωνα με τις δικές του κατευθύνσεις χωρίς τη δική μου απρόσκλητη παρέμβαση.
Αναχαιτίζω την κρίση μου σημαίνει ακόμη, εκτιμώ τις ανάγκες και το δικαίωμά μου
να νιώθω αυτά που νιώθω, χωρίς να κρίνω τα συναισθήματά μου, σαν σωστά ή
λαθεμένα. Αυτή είναι για μένα η δίχως όρους αγάπη. Έτσι τη θέλω για τον εαυτό
μου και για τους αγαπημένους μου. Η δίχως όρους αγάπη δεν απαιτεί ο ένας από
μας να είναι «σωστός» κι ο άλλος «λάθος». Όταν μένεις έντονα προσκολλημένος στο
να κρίνεις τον καθένα, δεν χαρακτηρίζεις εκείνον, χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου.
Η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε πολύ διαφορετικοί ο ένας από
τον άλλο. Από πολλές απόψεις θα έλεγα ότι είμαστε αντίθετοι. Η αγάπη συχνά
μοιάζει να λειτουργεί κατ' αυτό τον τρόπο, επιτρέποντάς μας να βρίσκουμε στον
αγαπημένο μας κάποια από τις ιδιότητες που έχουμε παραμερίσει για τον εαυτό
μας. Οι άνθρωποι δεν δείχνουν να ερωτεύονται αυτούς με τους οποίους έχουν
ταυτόσημες ιδιότητες. Ίσως επειδή έχουμε ζήσει κιόλας μ' αυτό τον τρόπο ύπαρξης
σ' όλες τις εν εγρηγόρσει στιγμές μας κι επιλέγουμε άτομα που ζουν μ' έναν άλλο
τρόπο για να δημιουργήσουμε μια πιο πλούσια σχέση. Έπαψα έτσι να κρίνω και να
καταπολεμώ τις διαφορές μας, κι αντί γι' αυτό θυμίζω στον εαυτό μου ότι πρέπει
να νιώθω ευγνωμοσύνη για την καινούργια γεύση που εκείνη φέρνει, τόσο υπέροχα
στη ζωή μου, κάθε μέρα. Με αγάπη και κέφι αναγνωρίζουμε, ότι δεν είμαστε
υποχρεωμένοι να ευχαριστούμε ο ένας τον άλλο όλη την ώρα, ούτε να
καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο πάντα. Αυτή είναι μια ποιότητα που η
αποπροσκόλληση από την ιδιοκτησία φέρνει στις ανθρώπινες σχέσεις. Μας επιτρέπει
να εκτιμήσουμε αληθινά τις αντίθετες «ξένες» ιδιότητές του, ο ένας του άλλου.
Όταν εμφανίζεται μέσα μου η ανάγκη να την προσηλυτίσω, να την αλλάξω, θυμίζω
στον εαυτό μου, ότι ερωτεύτηκα ακριβώς αυτή τη γυναίκα, επειδή ήταν έτσι όπως
είναι. Τότε που την ερωτευόμουν δεν είπα: «Αν είχε διαφορετική άποψη, θα τη
αγαπούσα περισσότερο». Ήταν η δίχως όρους αγάπη μας που έκανε τον έρωτά μας ν'
ανθίσει και να ωριμάσει. Αν η ανάγκη μου να την αλλάξω εξακολουθεί να με
πιέζει, κοιτάζω μέσα μου τι λέει για μένα, και βρίσκω ανακούφιση απ' αυτή την
ανάγκη ν' αλλάξω, ν' ανακαλύψω ποιο είναι αυτό το χαρακτηριστικό που εγώ
απαρνιέμαι. Σε άλλες περιπτώσεις παραδέχομαι ότι υπήρξα μέσα μου μπερδεμένος
από τις απόψεις και τις πράξεις της, αλλά μπορώ αμέσως ν' αλλάξω και να την
αγαπήσω γι' αυτό που είναι, αντί ν' αρχίσω έναν εσωτερικό διάλογο, για ν'
αποδείξω στον εαυτό μου ότι εκείνη είναι λάθος.
Έχω ανακαλύψει, ότι καθώς πορεύομαι μ' αυτόν τον τρόπο στο
γάμο μου, όλο και περισσότερο αυτοματικά συμπεριφέρομαι μ' αυτό τον ίδιο τρόπο
και με τους άλλους. Ξέρω από δική μου, προσωπική εμπειρία, ότι η οποιαδήποτε
προσκόλληση στο να είμαι σωστός, αυτόματα με καθορίζει και δεν λέει απολύτως
τίποτα για τους άλλους ανθρώπους. Τελικά συνειδητοποίησα ότι οι άλλοι θα
συνεχίσουν να είναι ακριβώς αυτό που είναι, ανεξάρτητα από τη γνώμη μου γι'
αυτούς. Αυτό μου επιτρέπει απλά να υπάρχω σε οποιαδήποτε σχέση μου απέναντι
στους άλλους. Καμιά κρίση, καθόλου θυμός, καμιά εχθρότητα - απλά να υπάρχω.
Από τη στιγμή που έπαψα να είμαι τόσο προσκολλημένος στο να
βρίσκω τους άλλους λάθος και κατά συνέπεια να θεωρώ τον εαυτό μου σωστό, μου
έγινε πιο εύκολο να είμαι μαζί με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τη ζωή
διαφορετικά από το δικό μου τρόπο. Όταν παύω να κρίνω, ανακαλύπτω πως είμαι πιο
τρυφερός και πιο άνετος με τον εαυτό μου. Επιτρέπω στον εαυτό μου να έχει αυτά
τα ξεσπάσματα εσώτερου θυμού για μια φευγαλέα στιγμή, και, πάλι κατά παράδοξο
τρόπο, όταν επιτρέπω στο συναίσθημα του θυμού να υπάρξει, συνήθως υποχωρεί. Αν
επιμείνει, τότε πάντα χωρίς κρίσεις εξετάζω τα θέματα εδώ. Κατά ειρωνεία,
ανακαλύπτω ότι έχω μεγαλύτερη επιρροή πάνω σε ανθρώπους που κακομεταχειρίζονται
τους άλλους ή συμπεριφέρονται με προκαταλήψεις, από τη στιγμή που γίνομαι όλο
και πιο αποπροσκολλημένος. Η ξεγνοιασιά μου από την ανάγκη να είμαι σωστός,
σχεδόν τους συλλαμβάνει εξαπίνης, κι αμέσως βλέπουν ότι δεν πρόκειται να κάτσω
και να σκάσω, επειδή απλούστατα έχουν αποφασίσει να ενεργούν ή να σκέφτονται με
το δικό τους τρόπο. Το γαληνεμένο άτομο, αυτός που δεν νοιάζεται να
προσηλυτίσει τους άλλους, ή να τους αποδείξει ότι έχουν λάθος, είναι πολύ πιο
ικανός να τους βοηθήσει να ξαναβρούν μια εποικοδομητική όλο αγάπη συμπεριφορά,
απ' όσο εκείνος που επικριτικά και θυμωμένα απαιτεί από τους άλλους ν'
αλλάξουν.
Πρόσφατα, στη λέσχη όπου παίζω τέννις, μερικοί άνθρωποι
είχαν αρχίσει μια όλο θυμό συζήτηση. Μιλούσαν διαφωνώντας πάνω σε φυλετικά
ζητήματα, κι άλλοι υποστήριζαν τη μια εθνική μειονότητα, επικρίνοντας τους
άλλους που αντιμετώπιζαν την ίδια μειονότητα χωρίς συμπάθεια κι αγάπη. Τότε
κάποιος από τη συντροφιά γύρισε προς το μέρος μου κι είπε: «Γουαίην, εσύ τι
νομίζεις; Δε σ' έχω δει να θυμώνεις ποτέ σου μ' αυτά τα ζητήματα. Ωστόσο, θα
πρέπει να 'χεις κάποια γνώμη».
Απάντησα: «Εγώ κάθομαι εδώ πέρα και σας στέλνω σε όλους την
αγάπη μου. Αν μπορούσατε να το κάνετε αυτό ο ένας προς τον άλλο, ακριβώς τώρα,
δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να διαφωνείτε για το ποιος αγαπά και ποιος μισεί».
Σώπασαν όλοι και με κοίταξαν σαν να ήμουν κάπως χαζός, αλλά παράλληλα
σταμάτησαν να κρίνουν ο ένας τον άλλο, τουλάχιστο εκείνη την ώρα.
Αυτή η προσέγγιση μου ν' αγαπώ τον καθένα, ακόμη κι αυτούς
που δείχνουν να είναι πολύ διαφορετικοί, ξεκίνησε με το γάμο μου, κι έχει
επεκταθεί προς τα έξω. Γίνεται όλο και πιο ευκολότερο να μη μένεις
προσκολλημένος σε τίποτα, όταν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Αυτό το είδος
εσώτερης γαλήνης συμβάλλει πολύ περισσότερο προς το καλό του κόσμου, απ' όσο να
είσαι όλο και πιο μαχητικός στις ατέλειωτες έριδες που γεννιούνται μέσα από την
έλλειψη σεβασμού για τη διαφορετικότητα των άλλων.
Έχω ανακαλύψει ότι είναι πολύ πιο εύκολο να είμαι ένας
αποτελεσματικός γονιός, από τη στιγμή που άρχισα αληθινά να κατανοώ και να
υιοθετώ αυτούς τους στίχους από τον «Προφήτη» του Καλίλ Γκιμπράν:
«Τα παιδιά σας, δεν είναι παιδιά σας, είναι γιοι και
θυγατέρες της νοσταλγίας της Ζωής για τον ίδιο τον εαυτό της. Βγαίνουν μέσα από
σας, αλλά όχι από σας, και παρ' όλο που είναι μαζί σας, ωστόσο δεν σας
ανήκουν».
Αυτό είναι ένα πολύ ισχυρό μήνυμα αποπροσκόλλησης για όλους
εμάς. Τίποτα δεν διώχνει τα παιδιά μας πιο μακριά από μας, απ' όσο η στάση, ότι
κατά κάποιον τρόπο τα κατέχουμε απλά και μόνο επειδή είμαστε οι μεγάλοι κι αυτά
όχι. Το να μπορείς να τα διδάσκεις να γίνουν υπεύθυνα άτομα κι ωστόσο να μη
μένεις προσωπικά προσκολλημένος σ' αυτό το αποτέλεσμα, είναι ένα μεγάλο μάθημα.
Αγαπώ τα παιδιά μου τόσο πολύ, όσο είναι ποτέ δυνατό ν' αγαπήσει κάποιος. Δε θα
δίσταζα ούτε στιγμή να θυσιάσω τη ζωή μου για κάποιο απ' αυτά. Είμαι σίγουρος
όταν το λέω. Ωστόσο δεν είμαι προσκολλημένος στο αν θα πετύχουν ή όχι στη ζωή.
Το καθένα τους ξέρει, ότι δεν πρόκειται να πάθω νευρική κρίση ή να καταστρέψω
οποιαδήποτε από την τωρινή μου στιγμή, στη ζωή, επειδή δεν διάβασαν τα μαθήματά
τους, ή γύρισαν αργά στο σπίτι, ή επειδή έκαναν κάποιο από τα χιλιάδες πράγματα
που οι νέοι άνθρωποι κάνουν, ή δεν κάνουν. Διδάσκω τα παιδιά μου να είναι
υπεύθυνα άτομα, τόσο με τις ίδιες μου τις πράξεις, όρο και με τα λόγια μου. Τα
διδάσκω να αξιολογούν τον εαυτό τους με το να τους παρουσιάζω έναν πατέρα που
κάνει το ίδιο κι ενθαρρύνοντάς τα όσο πιο πολύ γίνεται. Αλλά δεν θα προσκολληθώ
ποτέ μου συναισθηματικά στις αποφάσεις που παίρνουν, καθώς προχωρούν πάνω στο
δρόμο της ζωής τους. Πρέπει αυτά από μόνα τους να ζήσουν τη ζωή τους. Δεν μπορώ
εγώ να το κάνω για λογαριασμό τους, κατά κανένα τρόπο. Μαθαίνουν ν'
αναλαμβάνουν ευθύνες, που πολύ συχνά τις υφαρπάζουν από τη γονεϊκή προσήλωση.
Όταν αφήνουμε την ενέργεια μας να ρέει μέσα από μας προς τα
παιδιά μας, και δεν τα εμποδίζουμε με το να τους επιβάλλουμε τη θέληση μας,
τότε γίνονται πιο υπεύθυνα. Και γιατί όχι; Δεν έχουν με κανένα να πολεμήσουν.
Δεν χρειάζονται να πεισματώσουν για να αποδείξουν ότι δεν μπορείτε να τα
ελέγξετε.
Η ξεγνοιασιά μου δε σημαίνει ότι είμαι αδιάφορος.
Ενδιαφέρομαι και μάλιστα πάρα πολύ. Στην πραγματικότητα, νοιάζομαι τόσο πολύ,
ώστε τους επιτρέπω ν' ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο με το δικό τους τρόπο,
καθοδηγώντας τα πότε-πότε, βοηθώντας τα να κάνουν υπεύθυνες, όλο αγάπη
επιλογές, φροντίζοντας, ώστε να κάνουν τα σωστά πράγματα, όσο γίνεται πιο πολύ,
και πάντα υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου, ότι δεν μου ανήκουν, αλλά ανήκουν στον
εαυτό τους.
Η προσωπική μου ωρίμανση, πάνω σ' αυτό το δρόμο της μη-
προσκόλλησης και της ξεγνοιασιάς, με οδήγησε σε μια θέση όπου τα βάσανα έχουν
εκλείψει από τη ζωή μου. Έμαθα πολλά για τις σχέσεις μου με τους άλλους και με
τον εαυτό μου, και για τη συσσώρευση υλικών, πως όσο λιγότερο είμαι
προσκολλημένος στην ανάγκη για ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα, τόσο πιο πολύ αφήνω
ελεύθερη την ενέργειά μου απλά να κυλήσει μέσα από μένα και προς τα όπου θέλει
να πάει, έξω. Η ξεγνοιασιά είναι ένας σπουδαίος παράγοντας για την εκμηδένιση
των βασάνων και για τη δημιουργία μιας εσώτερης αίσθησης γαλήνης. Το να έχει
κανένας πράγματα στη ζωή του είναι κάτι θαυμάσιο, αλλά το να νιώθει την ανάγκη
τους είναι προσκόλληση. Το να έχουμε ανθρώπους όλο αγάπη στη ζωή είναι υπέροχο,
κι είναι σημαντικό να τους αξιολογούμε και να τους χαιρετίζουμε κάθε μέρα, αλλά
το να τους κατέχουμε ή να τους ελέγχουμε, είναι προσκόλληση. Αν υποφέρετε στη
ζωή σας αυτή τη στιγμή, σας διαβεβαιώνω ότι αυτό σχετίζεται με κάποιου είδους
προσκόλληση που έχετε σχετικά με το πώς θα 'πρεπε να είναι τα πράγματα.
Η ξεγνοιασιά είναι η μόνη διέξοδος από τα βάσανα, όπως μας
εξηγεί το παρακάτω απόσπασμα από το Μπαγκαβάτ Γκίτα:
«Ένα άτομο που δεν ταράσσεται από την αδιάκοπη ροή των
επιθυμιών - που εισχωρούν σαν ποταμοί στη θάλασσα που πάντα γεμίζει και πάντα
χωράει κι άλλα ακόμη - μπορεί
μόνο να πετύχει τη γαλήνη κι όχι ο άνθρωπος που αγωνίζεται
να ικανοποιήσει τις τέτοιες επιθυμίες».
Η θάλασσα είναι πάντα ξέχειλη, κι ωστόσο χωράει κι άλλο ακόμη,
μ' εξαίρεση ένα μικρό ποσοστό παραλλαγής της επιφάνειάς της. Κι εμείς το ίδιο
μπορούμε αδιάκοπα να είμαστε ανοικτοί σε νέα ωρίμανση και να χωράμε κι άλλη
ακόμη, εκτός κι αν διαλέξουμε να διαταρασσόμαστε απ' όλα αυτά τα πράγματα που
αδιάκοπα εισχωρούν στη συνείδησή μας. Οι διαταραχές αυτές προκαλούνται απ' την
προσκόλληση μας στην ιδέα ότι τα πράγματα, κάπως, κατά κάποιον τρόπο, θα έπρεπε
να είναι διαφορετικά απ' αυτά που είναι. Τα βάσανα μας, ανεξάρτητα από τη μορφή
που παίρνουν, προκαλούνται από το μυαλό - από ένα μυαλό που επιμένει να έχει
προτιμήσεις και που δεν επιτρέπει στους άλλους να είναι ακριβώς αυτό που είναι.
Περισσότερα σχετικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου