Οι πιο συνηθισμένες μας προσκολλήσεις
Τα βάσανα των ανθρώπων μπορούν να πάρουν πολλές μορφές και
πάντα εμφανίζονται στην κατάσταση της μορφής. Οι προσκολλήσεις μας σε εξωτερικά
πράγματα είναι ατελείωτες. Εδώ σας δίνω εφτά από τα πιο συνηθισμένα είδη προσκολλήσεων
και τους λόγους για τους οποίους μπορούν ν' ανοίξουν το δρόμο στα βάσανα.
1.Προσκόλληση στα υλικά.
Οι περισσότεροι από μας, στο Δυτικό κόσμο, ταυτίζουμε τον εαυτό μας
και το σχετικό βαθμό επιτυχίας ή αποτυχίας μας, με την ποιότητα και την ποσότητα
των υλικών πραγμάτων που έχουμε συσσωρεύσει. Όταν κάνουμε ένα τέτοιο
συσχετισμό, αποδίδουμε την ίδια μας την αξία σαν ανθρώπινα πλάσματα στην
απόκτηση πραγμάτων. Κατά συνέπεια, προετοιμάζουμε κιόλας τον εαυτό μας για
βάσανα, όταν αυτό το υλικό δεν έρχεται στη ζωή μας σε ικανοποιητική ποσότητα.
Γινόμαστε ένα με τα υλικά μας πράγματα.
Όταν υιοθετείτε μια τέτοια στάση, προετοιμάζετε τον εαυτό
σας για αδιάκοπη απογοήτευση. Αυτό που πραγματικά λέτε είναι, ότι δεν έχετε
καμιά αξία, ότι δεν είσαστε ολοκληρωμένοι κι ικανοί για τίποτα. Πρέπει αδιάκοπα
να ανανεώνετε τις προμήθειες σας υλικών πραγμάτων σε μια προσπάθεια να νιώθετε
αξιοποιημένοι. Η άποψη, «Μου λείπει η αξία, όταν δεν έχω πράγματα», οδηγεί σ'
ένα αδιάκοπο κυνηγητό για όλο και περισσότερα. Το ν' αγωνιζόσαστε για την
απόκτηση πραγμάτων οδηγεί στη συνειδητοποίηση, ότι δεν μπορείτε ποτέ να
γεμίσετε τον εαυτό σας από τα έξω. Αυτή η θέση σας εμποδίζει από του να
γνωρίσετε, ότι είσαστε κιόλας ένα όλον, ότι δε χρειαζόσαστε τίποτε άλλο για να
είσαστε πλήρεις. Σας οδηγεί στο ν' αποθησαυρίζετε κι ασταμάτητα να συγκρίνετε
τον εαυτό σας μ' αυτά που οι άλλοι έχουν συσσωρεύσει. Απομακρύνει το ανθρώπινο
βλέμμα σας από τα μάτια και τις καρδιές εκείνων που συναναστρεφόσαστε, για να
το μεταφέρει στο πορτοφόλι τους και στα υλικά τους υπάρχοντα. Όσο πιο πολύ
προσκολλημένοι μένετε σαν προσωπική αξία και σαν άνθρωποι σ' αυτά τα πράγματα
που είναι έξω από τον εαυτό σας, τόσο περισσότερη δύναμη δίνετε σ' αυτά τα
πράγματα για να σας ελέγχουν. Κι από τη στιγμή που ελεγχόσαστε από πράγματα έξω
από τον εαυτό σας, είσαστε σκλάβος αυτών των εξωτερικών πραγμάτων, αφήνοντας
στα βάσανα τη μοναδική διέξοδο προς τα σας. Παραδέχομαι ότι μπορεί να
βασανιζόσαστε μέσα σε υλική άνεση, αλλά πάντα η αγωνία είναι μέσα σας, όσον
καιρό αυτή η προσκόλληση παραμένει.
2. Προσκόλληση σε άλλους ανθρώπους.
Αυτή είναι μια από τις πιο ισχυρές προσκολλήσεις και θα
σας δημιουργήσει πάρα πολλά βάσανα, μέχρι που να μάθετε να την ξεπερνάτε στη
ζωή σας. Δεν λέω ότι δεν είναι σωστό ν' αγαπούμε κάποιον άλλο, ν' αξιολογούμε
την παρουσία ενός άλλου ατόμου στη ζωή μας και να μη γιορτάζουμε το σύνδεσμο
μας μαζί του. Αυτά είναι όλα πολύ θετικά αποτελέσματα της δημιουργίας μιας
σχέσης αγάπης με δίχως όρους, στη ζωή. Εννοώ το να θέλουμε ή να 'χουμε ανάγκη
να κατέχουμε τον άλλο και να νιώθουμε άχρηστοι, ακινητοποιημένοι και
πληγωμένοι, αν αυτός ο άλλος δεν είναι ένα τμήμα της ζωής μας με τον τρόπο που
εμείς επιθυμούμε. Αυτά τα συναισθήματα είναι προσκόλληση. Αυτές είναι οι.
σχέσεις, μέσα από τις οποίες προσφέρετε στον άλλο εξουσία και έλεγχο πάνω στην
ίδια σας την ύπαρξη - και είναι αυτές οι σχέσεις που πάντα θα οδηγούν σε
βάσανα.
Όλες οι ανθρώπινες σχέσεις θα μπορούσαν να είναι πιο
ευτυχισμένες αν δημιουργούνταν από μια θέση μη ταύτισης. Αυτό σημαίνει ν'
αγαπούμε τους ανθρώπους αρκετά, ώστε να τους επιτρέπουμε να κάνουν τις δικές
τους επιλογές, χωρίς την όποια παρέμβαση από μέρους μας, ακόμη κι αν αυτές-οι
επιλογές δεν είναι αυτές που εμείς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι. Κάτι
τέτοιο σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας,
ξέροντας ότι δεν απειλούμαστε, όταν οι άλλοι δεν καταφέρνουν να ζήσουν σύμφωνα
με τις προσδοκίες μας. Στις σχέσεις εραστών/συζύγων, αυτό σημαίνει να αγαπούν ο
ένας τον άλλο τόσο -πολύ, ώστε να ξεχνούν τις ίδιες τους τις ανάγκες και ν'
αποδέχονται και ν' αγαπούν τον άλλο γι' αυτό που είναι, και που, στο κάτω
-κάτω, έτσι ήταν τότε που τον πρωτοερωτεύτηκαν. Στις οικογενειακές σχέσεις κάτι
τέτοιο σημαίνει να είμαστε αρκετά αποπροσκολλημένοι, ώστε να επιτρέπουμε στους
συγγενείς μας να είναι αυτό που διάλεξαν να είναι και να νιώθουμε αρκετά
σίγουροι με τον εαυτό μας, ώστε να μη τον κρίνουμε με βάση αυτά που οι άλλοι
αποφασίζουν να κάνουν στη ζωή τους. Σημαίνει να ξεχνούμε τους όποιους
υπολογισμούς που θα μπορούσαμε να κάνουμε και αντί γι' αυτό ν' ακούμε και ν'
αγαπούμε τα άλλα μέλη της οικογένειάς μας γι' αυτό που είναι, προσφέροντας τη
συμβουλή μας όταν μας ζητηθεί, κι αν όχι, να τους στέλνουμε τη δίχως όρους
αγάπη μας. Στις γονεϊκές σχέσεις κάτι τέτοιο σημαίνει να υπενθυμίζουμε σταθερά στον
εαυτό μας, ότι τα παιδιά μας ακολουθούν το δικό τους δρόμο, κι ότι δεν
πρόκειται να ζήσουν τη ζωή τους με τον τρόπο που εμείς επιλέγουμε για
λογαριασμό τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα καθοδηγούμε, να τα βοηθούμε να
γίνουν αυτάρκη άτομα και πάντα να τους επιτρέπουμε να γνωρίζουν ότι τ' αγαπούμε
δίχως όρους, ακόμη κι όταν συμπεριφέρονται με τρόπους που είναι ασυμβίβαστοι με
όλα αυτά.
Η μη ταύτιση στις ανθρώπινες σχέσεις δεν σημαίνει απουσία
φροντίδας. Σημαίνει ότι νοιαζόμαστε τόσο πολύ, ώστε αναχαιτίζουμε τις δικές μας
αξιολογικές κρίσεις σχετικά με τους άλλους και τους αντιμετωπίζουμε από μια
θέση αγάπης μάλλον, παρά από την προσπάθεια να τους ελέγχουμε ή να τους
κρίνουμε. Το άτομο που είναι αποταυτισμένο μ' αυτή την έννοια, είναι άτομο που
θ' αποφύγει όλα τα αχρείαστα βάσανα που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι στις
σχέσεις τους. Στέλνετε λοιπόν αγάπη, αποφύγετε το ρόλο του θύματος και
φανερώστε ένα ανεξάντλητο απόθεμα φροντίδας για τον εαυτό σας και τους
αγαπημένους σας. Έτσι είσαστε αποταυτισμένοι - μεταφυσικά. Η αποταύτισή σας θα
σας επιτρέψει να διαθέτετε αυτό το «δίχως» στη δίχως όρους αγάπη σας.
Η ταύτιση κουβαλά μαζί της μια λεπτή και πανούργα επιπλοκή
που αφήνει να εννοήσουμε, ότι πρέπει να μου φανείτε ευχάριστοι με σκοπό να σας
αγαπήσω. Όταν μάθετε ν' αφήνετε τους αγαπημένους σας να-είναι αυτό που είναι
και να τους αγαπάτε γι' αυτό που επιλέγουν να είναι ανεξάρτητα από τη γνώμη σας
σχετικά μ' αυτό που επιλέγουν, τότε είσαστε ξέγνοιαστοι. Από τη στιγμή που θα
φτάσετε σ' αυτή την κατάσταση ξεγνοιασιάς, δεν θα θέλετε ή δεν θα χρειαζόσαστε
να κατέχετε ή να ελέγχετε ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα και ιδιαίτερα αυτούς που
μαζί τους έχετε μια στενή ανθρώπινη σχέση. Κατά παράδοξο τρόπο, όσο λιγότερο
επιχειρείτε να κατέχετε και να ελέγχετε κάποιον, τόσο πιο κοντινός σας γίνεται.
Η μη ταύτιση ουσιαστικά σας ενθαρρύνει να έρθετε πιο κοντά
στις σχέσεις σας και να εντατικοποιήσει την αγάπη σας. Περιορίζετε την
πιθανότητά σας για ταλαιπωρίες στις σχέσεις σας, επειδή διαθέτετε τόσο πολλή
δίχως όρους αγάπη για τους άλλους, ώστε η αγάπη σας να φανερώνεται ακόμη κι
όταν αυτοί οι άλλοι επιλέξουν να σας αφήσουν. Μαθαίνοντας να μένετε λιγότερο
προσκολλημένοι, μαθαίνετε ταυτόχρονα και μια θεμελιακή αλήθεια σχετικά με τις
σχέσεις αγάπης σας. Η αγάπη είναι να δίνουμε, όχι να παίρνουμε! Αυτό είναι το
αληθινό νόημα της μη ταύτισης σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις.
3. Προσκόλληση στο
παρελθόν. Το να μάθουμε να ξεκόβουμε από το παρελθόν και τις παραδόσεις που
αποτελούν ένα σημαντικό μέρος στη ζωή πολλών ανθρώπων, είναι ένας τρόπος για να
εκμηδενίσουμε μερικά από τα βάσανα που υπάρχουν σ' αυτό τον κόσμο. Ρίξτε μια
ματιά σ' όλους αυτούς τους λαούς που αγωνίζονται σε πολέμους σ' ολόκληρη τη γη
σήμερα και δείτε τους πόσο υποφέρουν και πεθαίνουν στο όνομα κάποιων
παραδόσεων. Έχουν διδαχτεί ότι αυτό που πίστευαν οι πρόγονοι τους πρέπει να το
πιστεύουν κι αυτοί. Μ' αυτή τη λογική διαιωνίζουν τα βάσανα και στη δική τους
ζωή, αλλά και στη ζωή των υποτιθέμενων εχθρών τους. Πολλές απ' αυτές τις μάχες
ανάμεσα σε εθνικές ομάδες διεξάγονταν επί χιλιάδες χρόνια. Με το είδος της
προσκόλλησης και της ταύτισης που διδάσκεται μέσα σ' αυτούς τους πολιτισμούς,
οι μάχες θα διαρκούν για πάντα. Οι σκέψεις των ανθρώπων μέσα σ' αυτούς τους
πολιτισμούς δεν είναι δικές τους. Ζουν μέσα στη μορφή μόνο και πεθαίνουν για
μια παράδοση που εγγυάται την εχθρότητα και το μίσος για τις επερχόμενε;
γενιές.
Συμμετέχουμε σε μια προσκόλληση στο παρελθόν, όταν
επιχειρούμε να καθορίσουμε για τους άλλους, ποιες θα πρέπει να είναι οι
πνευματικές τους επιλογές, βασισμένοι πάνω σ' αυτά που διδασκόμαστε να
πιστεύουμε. Το ποια μόρφωση ζητούμε, ποιο επάγγελμα θα διαλέξουμε, ποιοι θα
είναι οι φίλοι μας, πώς θα -ψηφίσουμε, τι θα φορέσουμε, πώς μιλούμε, κι ακόμη
πώς επιλέγουμε να σκεφτόμαστε, είναι πράγματα που συχνά καθορίζονται από την
προσκόλλησή μας στις παραδόσεις - παραδόσεις που είναι τόσο εκπληκτικά ισχυρές,
ώστε το να τις αγνοήσουμε συχνά σημαίνει πλήρη εξοστρακισμό από τους γείτονες ή
κι από την οικογένειά μας την ίδια. «Είσαι ένας...», μας λένε οι γονείς μας.
«Έτσι γεννήθηκες και δεν έχεις άλλη επιλογή». Τέτοια όμως συναισθήματα δεν
έχουν θέση σε μια φωτισμένη ψυχή. Πώς είναι δυνατό να ωριμάσει κανένας, όταν
πρέπει να κάνει πράγματα με τον τρόπο που πάντα γίνονταν αυτά τα πράγματα;
Καθώς μαθαίνουμε τα σχετικά με τις παγκόσμιες αρχές, ξέρουμε βαθιά μέσα στην
καρδιά μας, ότι δεν είμαστε μόνο η μορφή μας. Το «περιτύλιγμά» μας μπορεί να
εμφανίζεται κατά έναν ορισμένο τρόπο και να έχει ένα συγκεκριμένο ιστορικό,
αλλά αυτά δε σημαίνουν αληθινά το ποιοι ακριβώς είμαστε. Είναι μόνο το επικάλυμμα
για το πραγματικό Εγώ, που δεν έχει μορφή και που δεν χρειάζεται ετικέτες
καθορισμένες από πράξεις του παρελθόντος.
Η προσκόλληση στην ιστορία της μορφής σας, σαν
αντιπροσωπευτική των προγόνων σας και των συγγενών σας, θα σας προκαλέσει μόνο
απερίγραπτα βάσανα. Το να μάθουμε ν' αποταυτιζόμαστε από τις παραδόσεις, συχνά
χρειάζεται πολύ μεγάλο θάρρος κι αυτοί που το κάνουν μπορεί να χρειαστεί να
πληρώσουν ένα τρομερό τίμημα. Ωστόσο, το τίμημα από την παραμονή στην
προσκόλληση και την ταύτιση είναι πολύ μεγαλύτερο και η πληρωμή του δημιουργεί
πολύ μεγαλύτερη αναταραχή στη ζωή σας. Η μη
έγκριση των άλλων που παραμένουν εθισμένοι στο ιστορικό της μορφής τους,
μακροπρόθεσμα είναι πολύ λιγότερο δαπανηρή. Το κάθε τι στο οποίο μένετε
προσκολλημένοι σας διακατέχει μ' ένα θεμελιακό τρόπο. Ισοδυναμεί με το σφίξιμο
των αλυσίδων κάθε μέρα, έτσι ώστε να είσαστε σίγουροι, ότι δεν θα έχετε δικό
σας τρόπο σκέψης. Ο Ραλφ Γουόλντο Έμερσον μας υπενθυμίζει:
«Μη γινόσαστε σκλάβοι του παρελθόντος σας - ριχτείτε στις
υπέροχες θάλασσες, κάντε βαθιές βουτιές και κολυμπήστε πέρα μακριά, έτσι ώστε
να μπορέσετε να γυρίσετε με αυτοσεβασμό, με καινούργια δύναμη, με μια
προωθημένη εμπειρία που θα ερμηνεύει και θα αφήνει κατά μέρος τις παλιές».
Συλλογιστείτε πάνω σ' αυτό, καθώς προσπαθείτε να
εκμηδενίσετε τα βάσανα από τη ζωή σας, που σχετίζονται με την προσκόλληση σας
στο παρελθόν. Μπορούμε να σεβόμαστε κι ακόμη ν' αξιολογούμε το παρελθόν και τον
τρόπο ζωής και σκέψης των προγόνων μας. Μπορούμε να τους αγαπούμε, επειδή
διάλεξαν αυτό το δικό τους τρόπο. Αλλά το να μένουμε προσκολλημένοι έτσι, ώστε
να ζούμε και να σκεφτόμαστε με τον τρόπο των άλλων πριν από μας, επειδή μας
ανάθρεψαν να μοιάζουμε μ' αυτούς ως προς τη μορφή, είναι σαν ν' αρνιόμαστε το
διαφωτισμό μας. Κατ' αυτό τον τρόπο, άνθρωποι και οι θεσμοί τους μπορούσαν να
ελέγχουν τους άλλους εδώ και χιλιάδες χρόνια τώρα. Το να απαιτούμε και να
καθοδηγούμε τα παιδιά μας να ζούνε μόνο συμφώνα με τους κατεστημένους κανόνες,
είναι κάτι που τα μετατρέπει σε δούλους δίχως σκέψη, σε υπηρέτες στην εξουσία
του καθένα. Η προσκόλληση σ' ένα παρελθόν ευθύνεται για το γεγονός, ότι
χαρίζουμε στα παιδιά μας όπλα, ότι τα μετατρέπουμε αργότερα σε δολοφόνους,
καθώς τους λέμε ποιοι είναι οι εχθροί τους και κανονίζου-με, ώστε να ζουν μέσα
σ' έναν κομφορμισμό χωρίς σκέψη. Μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι το να ζεις
αποκομμένος από το παρελθόν είναι κάτι ατιμωτικό στα μάτια του Θεού. Είναι
εύκολο για μας να δούμε αυτό το ακραίο παράδειγμα σε άλλες χώρες και αποτελεί
ένα μάθημα, ώστε να ευαισθητοποιηθούμε απέναντι στην κατάσταση αυτή, να
καλλιεργούμε, δηλαδή, την προσκόλληση στο παρελθόν και στη δική μας χώρα.
4. Προσκόλληση στη
μορφή σας. Αν πιστεύετε ότι είσαστε μόνο το σώμα σας, κι όπως εξελίσσεται
αυτό, το ίδιο εξελισσόσαστε κι εσείς, τότε είσαστε οι ίδιοι που προσκαλείτε τα
βάσανα για όλη σας τη ζωή. Οι ρυτίδες, η απώλεια των μαλλιών, η εξασθένηση της
όρασης και η κάθε ένδειξη σωματικής αλλαγής, θα δημιουργούν μια αίσθηση πόνου
που θα είναι σε άμεση αναλογία έντασης με την προσκόλλησή σας στο να παραμείνετε
ίδιοι σε μορφή. Αυτή η ταύτιση με το σώμα σας μπορεί να δημιουργήσει ένα
επίπλαστο και όλο φόβο ύφος ζωής, που θα σας εμποδίσει να ακλουθήσατε το δρόμο
σας και να πάρετε στα χέρια σας το πεπρωμένο σας.
Η προσκόλληση στο σώμα σας, σαν ένα μέσο ολοκλήρωσης σ' αυτή
τη ζωή καταλήγει σε μια ατελείωτη απασχόληση με την εξωτερική εμφάνιση. Είναι
μια απασχόληση με το «περιτύλιγμα» που σας περιέχει και καμουφλάρει τη γνώση,
ότι το σώμα μας είναι μια προσωρινή μορφή, που απλά κατοικούμε μέσα της. Το ν'
ασχολείστε αποκλειστικά με την εξωτερική σας εμφάνιση είναι κάτι που σας
δυσκολεύει να δείτε, ότι το αληθινό σας νόημα, η πραγματική σας ουσία δεν έχει
μορφή κι απλά κατοικεί μέσα στο σώμα. 'Όσο πιο πολύ μένετε προσκολλημένοι στο
σώμα και στην εμφάνισή του, τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητές σας να γίνετε
ικανοί να δείτε πέρα από τη μορφή σας, το θείο πλάσμα που πραγματικά είσαστε. Η
προσκόλληση στη μορφή εμποδίζει πάρα πολλούς κι από το να σκέφτονται ακόμη αυτό
το δίχως μορφή που δημιουργεί το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπιάς μας. Ο
Παραμαχάνσα Γιογκανάντα, γράφοντας το «θείο Ρομάντσο», το λέει αυτό, έτσι:
«Οι άγιοι σας λένε ότι πρέπει να μεταχειριζόσαστε το σώμα
σαν μια προσωρινή κατοικία. Μη μένετε προσκολλημένοι σ' αυτό, μη δενόσαστε μ'
αυτό. Συνειδητοποιήστε την άπειρη δύναμη του φωτός, την αθάνατη συνείδηση της
-ψυχής, που είναι πίσω από το σώμα των αισθήσεων».
Μ' αρέσει αυτή η έκφραση, «το σώμα των αισθήσεων». Εννοεί το
σώμα σας αυτόν τον σκλάβο στους κανόνες της μορφής, που παρεμποδίζεται πάντα
από τις αποσκευές των πόνων, των οστών που στρεβλώνονται και της επιδερμίδας
που ρυτιδώνει. Αλλά μέσα απ' αυτό, εκεί όπου είσαστε αυτή η δίχως μορφή αστρική
σκέψη. παραμένετε αγνοί και απαλλαγμένοι από τα εμπόδια που δημιουργεί αυτή η
κυριαρχία της μορφής. Η προσκόλληση στο σώμα σας μοιάζει σαν να μένετε
προσκολλημένοι στα βάσανα και να δείχνετε απρόθυμοι να τ' αφήσετε να φύγουν.
Η αποταύτιση, η ξεγνοιασιά σε σχέση με το σώμα, δε σημαίνουν
και αδιαφορία ή παραμέληση της μορφής, ως προς την τελειότητά της. Στην
πραγματικότητα - και κατά παράδοξο τρόπο - αυτή η ξεγνοιασιά καταλήγει στο να
δείχνετε μεγαλύτερη φροντίδα γι' αυτό το «περιτύλιγμα» που στεγάζει την ψυχή
σας. Ανακάλυψα ότι φροντίζω πολύ περισσότερο το σώμα μου, διατηρώντας το σ' ένα
υγιεινό βάρος, εξασκώντας το, ξεκουράζοντάς το ικανοποιητικά, τρώγοντας
λιγότερες μη θρεπτικές τροφές, από τότε που άρχισα να ασχολούμαι λιγότερο με τη
μορφή μου. Μπορώ τώρα να σταθώ κατά μέρος και να κοιτάξω το σώμα μου μέσα από
τους μηχανισμούς του γηρασμού του, χωρίς να νιώθω ότι η ύπαρξή μου, ο Εαυτός
μου, φθείρεται. Δεν πανικοβάλλομαι από καμιά από τις αναπηρίες του σώματος μου.
Και κατά συνέπεια φαίνεται να υπάρχει πολύ λιγότερη ανάγκη να έρθουν στην
επιφάνεια. Σαν αποτέλεσμα αυτής της αποταύτισης έχω όλο και λιγότερες δυσκολίες
με το σώμα μου. Έτσι εξυμνώ τη μορφή μου και την τελειότητά της και ξέρω, ότι
είμαι κάτι περισσότερο απ' αυτό το σώμα μου. Το αγαπώ και το σέβομαι, αλλά δεν
ταυτίζομαι μαζί του, δεν είμαι ο σωματικός εαυτός μου. «Να ζείτε μέσα στον
κόσμο, αλλά να μην είσαστε του κόσμου τούτου», όπως είπε κι ο Ιησούς. Είμαι
μέσα στο σώμα μου, αλλά δεν ανήκω στο σώμα μου, και - προς μεγάλη ειρωνεία -
αυτό με βοηθά να είμαι μέσα στο σώμα μου πολύ πιο αποτελεσματικά απ' όσο, όταν
ήμουν αποκλειστικά το σώμα μου, τότε, μόλις πριν από λίγα χρόνια πριν.
5. Προσκόλληση στις
ιδέες και στο «σωστό». Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη προσκόλληση, αν
θελήσουμε ν' απαλλαγούμε από τα δεσμά της. Το >
θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν η πιο πρόσφατη και τελειωτική «Δυτική αρρώστια».
Ακούω ραδιοφωνικές ομιλίες επί πολλές ώρες κάθε μέρα, σε πόλεις σ' ολόκληρη τη
Βόρεια Αμερική. Κι έχω παρατηρήσει, ότι σχεδόν όλοι, όσοι καλούνται σε κάποιο
ραδιοφωνικό σταθμό για να συζητήσουν ένα θέμα της τρέχουσας επικαιρότητας,
μένουν προσκολλημένοι στις ιδέες τους και στην έννοια ν' αποδείξουν, ότι όλοι
οι άλλοι είναι λάθος. Μοιάζει να είναι ανήκουστο για κάποιον να καθίσει έστω
και ν' ακούσει μια άλλη άποψη με ανοικτό μυαλό.
Οι προσκεκλημένοι μένουν σχεδόν πάντα ήρεμοι κι ευγενικοί
όσο η άλλη πλευρά μιλά για μερικές στιγμές. Αλλά αμέσως μετά δείχνουν σαν ν'
αγνοούν το κάθε τι που ειπώθηκε και δηλώνουν απλά τη δική τους άποψη. Σπάνια
έχω ακούσει κάποιον να λέει, «θέσατε το ζήτημα πολύ καλά. Θα ξανασκεφτώ αυτά
που πίστευα πριν δεχτώ αυτή την πρόσκληση».
Αυτή η προσκόλληση στο ότι είμαστε εμείς οι σωστοί
δημιουργεί βάσανα, επειδή είναι σχεδόν πάντα ένα χρήσιμο τέχνασμα για να
επικοινωνούμε με τους άλλους. Αν δεν επικοινωνείτε αποτελεσματικά, θα υποφέρετε
στις σχέσεις σας με τους άλλους. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να τους λένε ότι κάνουν
λάθος, ή το πώς να σκέφτονται, όταν διαφωνούν μαζί σας. Όταν οι άνθρωποι
αντιμετωπίζουν μια τέτοια στάση, αυτοματικά σας κλείνουν έξω από τη συνείδηση
τους, κι ένας φραγμός υψώνεται ανάμεσά σας. Αν είσαστε εσείς που κλειστήκατε
έξω, εξαιτίας της ανικανότητάς σας ν' ακούσετε τι λένε οι άλλοι, αυτό οφείλεται
στο ότι είσαστε κιόλας πολύ προσκολλημένοι σ' αυτά που πιστεύατε κι επιμένατε
να θεωρείτε τον όποιο διαφωνεί μαζί σας, σαν λάθος. Προσκολλήσεις σαν κι αυτή
κάνουν τις σχέσεις αγάπης σχεδόν αδύνατο να διατηρηθούν, επειδή ολοένα
υψώνονται τέτοιοι φραγμοί.
Για την κάθε ιδέα που εσείς την ξέρετε απόλυτα σαν σωστή,
υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που τη θεωρούν λάθος. Αυτή η διχοτόμηση του
«σωστού κατά του λάθους» οδηγεί τους ανθρώπους σ' ένα πλήθος αναταραχών
μεταφυσικά. Όταν συναντάτε κάποιον που πιστεύει κάτι κάπως διαφορετικά από σας
και προσπαθείτε να του εξηγήσετε πόσο λάθος έχει, το μόνο που πετυχαίνετε είναι
ν' απομονώσετε τον εαυτό σας. Η θέση που πήρατε το πιο πιθανό είναι να τον κάνει
πιο ακλόνητο σ' αυτά που πιστεύει. Έτσι οι συζητήσεις αυτού του είδους σχεδόν
πάντα καταλήγουν το κάθε άτομο να έχει ακόμη περισσότερο πειστεί, ότι η δική
του άποψη είναι η σωστή.
Για ν’ αποταυτιστείτε, πρέπει να μάθετε ότι όλες αυτές οι
διχοτομήσεις «σωστού κατά λάθους» είναι επινοήσεις των ανθρώπων. Το σωστό δεν
υπάρχει σαν κάτι ανεξάρτητο "από τον άνθρωπο. Το σύμπαν απλούστατα είναι
έτσι όπως είναι, και μπορεί να διέπεται από αρχές που εμείς έχουμε καθορίσει,
αλλά πάντα λειτουργεί ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχουμε εμείς γι' αυτό. Βέβαια
είναι πολύ καλό να έχουμε ισχυρές απόψεις σχετικά με το κάθε τι που θα
επιλέξουμε, αλλά από τη στιγμή που θα προσκολληθούμε σ' αυτές τις απόψεις και
θα καθορίζουμε τον εαυτό μας με βάση αυτές, κλείνουμε απέξω τη δυνατότητα ν'
ακούσουμε την άποψη κάποιου άλλου. Αυτή η προσκόλληση στις ιδέες μας και στην
προσπάθεια ν' αποδείξουμε, ότι ο άλλος έχει λάθος, είναι το ιστορικό του
πλάσματος που αποκαλείται Ανθρώπινο Πλάσμα και ευθύνεται για τους αμέτρητους
πολέμους και τη δυστυχία που μας πλήττουν από τότε που άρχισε να γράφεται η
Ιστορία.
Σπάνια οι άνθρωποι σταματούν και πραγματικά" ακούν αυτά
που ο άλλος έχει να πει. Σπάνια, αν όχι ποτέ, αλλάζουμε γνώμη βασισμένοι στις
στέρεες ιδέες που μας παρουσιάζουν άλλοι. Και. κυριολεκτικά ποτέ δεν είμαστε
ικανοί να συγκρατήσουμε στο μυαλό μας ταυτόχρονα δυό αντίθετες γνώμες και
πίστεις. Ωστόσο, αυτό είναι ακριβώς που χρειαζόσαστε με σκοπό ν' αφυπνιστείτε
σ' ένα νέο επίπεδο ανθρώπινης συνειδητοποίησης: μια εσώτερη πληροφόρηση, ότι
μία αντίθετη άποψη μπορεί να υποστηριχτεί ταυτόχρονα με τη δική σας και ότι δε
χρειάζεται να κάνουν οι άλλοι λάθος. Αυτό είναι κάτι που το λένε όλα τα ανώτερα
φωτισμένα άτομα. Ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς συγγραφείς, ο Φ.
Σκοτ-Φιτζέραλντ, γράφει:
«Το τεστ για την ανώτερη ιδιοφυΐα είναι η ικανότητα να
κρατεί στο μυαλό του δυο αντίθετες ιδέες ταυτόχρονα και πάλι να έχει τη
δυνατότητα να λειτουργεί. Θα πρέπει λόγου χάρη, ο ιδιοφυής άνθρωπος να μπορεί
να βλέπει, ότι τα πράγματα είναι
απελπιστικά, κι ωστόσο να είναι αποφασισμένος να τα κάνει καλύτερα».
Αυτό είναι αληθινά το νόημα της αποπροσκόλλησης, να
επιτρέπεις στις αντίθετες απόψεις να εδρεύουν μέσα σου ταυτόχρονα και να
μπορείς να βλέπεις την εξαιρετική ομορφιά που υπάρχει σ' αυτή τη στάση.
6. Προσκόλληση στο
χρήμα. Αυτή η προσκόλληση καθορίζεται σαν πανδημική αρρώστια στο Δυτικό
κόσμο. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί εδώ, ότι δεν προτείνω την παραμικρή
απέχθεια για το χρήμα. Πιστεύω πολύ βαθιά, ότι το να έχεις χρήματα είναι μια
ευεργεσία στη ζωή και δεν έχω τίποτα το αρνητικό να πω ενάντια στο χρήμα.-
Είναι πολύ καλό το χρήμα και το να εργαζόμαστε για να βγάλουμε χρήματα είναι
ένα αναπόσπαστο και αξεχώριστο τμήμα της σύγχρονης εποχής. Αυτό που θέλω να πω
εδώ είναι ότι η προσκόλληση στο χρήμα, που όταν φτάσει στο βαθμό που θα την
περιγράψω, γίνεται ένας παράγοντας που ελέγχει τη ζωή σας.
Το να αποπροσκολληθεί κάποιος από την απόκτηση χρήματος
είναι ένα πολύ δύσκολο κατόρθωμα. Είναι, ωστόσο, σημαντικό αν θέλετε να νιώσετε
μια ισχυρή αίσθηση αυθεντικής επιλογής σχετικά με το τι θα κάνετε στη ζωή σας.
Έχω ανακαλύψει ότι αυτοί που είναι ικανοί να κάνουν εκείνο που αγαπούν και να
κρατούν την προσοχή τους συγκεντρωμένη στο να ζήσουν κατ' αυτό τον τρόπο,
μπορεί να έχουν το ποσό των χρημάτων που χρειάζονται για νοσήσουν όπως θέλουν.
Δείχνουν σαν να κρατούν αυτό το χρήμα σε αδιάκοπη κυκλοφορία, χρησιμοποιώντας
το για να εξυπηρετούν τους άλλους, αντί να επιτρέπουν στη συσσώρευση κεφαλαίου
και στο κόστος των πραγμάτων να κυριαρχούν πάνω στη ζωή τους. Δεν υποφέρουν από
την αρρώστια του όλο και πιο πολλά, που έχει εξαπλωθεί τόσο μέσα στον πολιτισμό
μας.
Το να μην είσαι ταυτισμένος με το χρήμα σημαίνει να στρέφεις
την προσοχή σου στο να κάνεις αυτό που σ' αρέσει κι αυτό που σε κάνει να
νιώθεις χρήσιμος, αφήνοντας το χρήμα να έρχεται στη ζωή σου, χωρίς να σε
κατατρώγει. Αυτή η αποταύτιση σημαίνει ότι δεν είσαι ο τραπεζικός λογαριασμός
σου. Αν νιώθετε ότι πρέπει να έχετε χρήματα για να αισθανόσαστε ευτυχισμένοι κι
επιτυχημένοι, τότε είσαστε προσκολλημένοι στο χρήμα. Η ανάγκη του να έχετε
περισσότερα σημαίνει ότι δεν αισθανόσαστε ολοκληρωμένοι τώρα, ότι κάτι σας
λείπει. Αυτό το κάτι το ονομάζετε, περισσότερο χρήμα. Κι αυτό το κομμάτι που
σας λείπει θα κρατεί το μυαλό σας συγκεντρωμένο στο ν' αποκτήσετε ό,τι σας
λείπει, μάλλον, παρά να ζήσετε εδώ τώρα και να κάνετε αυτά που αγαπάτε. Και,
φυσικά, αυτό που σκεφτόσαστε, αυτό και θα επεκταθεί.
Μια που αυτό που βλέπετε σαν σωστό τώρα στη ζωή σας είναι
ακριβώς το αποτέλεσμα των όσων πιστεύετε, μπορεί να θέλετε ν' αλλάξετε αυτές
τις πίστεις, αν δεν σας εξυπηρετούν όταν πρόκειται για το χρήμα. Ρωτήστε λοιπόν
τον εαυτό σας: «Το χρήμα μου έφερε την ικανοποίηση που πίστευα ότι θα μου
'φερνε;». Αν η απάντηση είναι Όχι, και δεν μπορείτε φανερά ν' αλλάξετε αυτές
τις πίστεις, τότε εξετάστε πού αυτές οι πίστεις σας είναι αποτέλεσμα
προσκόλλησης.
Ένας τρόπος για να το κάνετε αυτό, είναι με την
αυτοσυγκέντρωση και/ή τον διαλογισμό. Ρωτήστε κι εμπιστευτείτε στον βαθύτερο
εαυτό σας να σας αποκαλύψει τι ακριβώς είναι αυτή η πίστη. Μπορεί να μην είναι
καθόλου μια προσκόλληση στο χρήμα, και το πιο σίγουρο είναι πως όχι, από τη
στιγμή που δε νιώθετε ικανοποιημένοι παρ' όλο το χρήμα σας. Ένα παράδειγμα θα
ήταν το να πιστεύετε ότι πεινάτε κι αφού φάτε να εξακολουθείτε να νιώθετε
πεινασμένοι. Πιστεύοντας ότι η τροφή είναι η λύση, σας δημιουργεί μια
προσκόλληση στην τροφή που δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει την πείνα σας. Η
προσκόλληση στην τροφή ή στο χρήμα, μ' αυτή τη μορφή, εντατικοποιεί μια εκ των
προτέρων καταδικασμένη προσπάθεια να ικανοποιήσετε την επιθυμία σας. Από τη
στιγμή που είμαστε μονομανιακά προσκολλημένοι και θα προτιμούσαμε να μην
είμαστε, γιατί αυτό δεν μας ικανοποιεί, τότε κάτι τέτοιο αποτελεί ένα σινιάλο
για να επανεξετάσουμε αυτό που η προσκόλληση αντιπροσωπεύει.
7. Προσκόλληση στο να
νικούμε. Το να νικούμε είναι σχεδόν κάτι σαν εθισμός στον πολιτισμό μας, κι
όσο καιρό παραμένουμε προσκολλημένοι σ' αυτή την ανάγκη για νίκη, θα βιώνουμε
βάσανα σαν αποτέλεσμα. Για άλλη μια φορά είναι σημαντικό για μένα να τονίσω ότι
δεν είμαι ενάντιος στο να νικούμε. Μ' αρέσει να νικώ, όσο πολύ αρέσει και στον
καθένα, ιδιαίτερα όταν ασχολούμαι με κάποιο άθλημα. Αλλά το τεστ της αφύπνισης
στον τομέα αυτό είναι η ικανότητα να αποπροσκολληθούμε από την ανάγκη για νίκη.
Όταν μένουμε προσκολλημένοι στο να νικούμε, αυτό μας γίνεται μανία και
υποφέρουμε κάθε φορά που δεν είμαστε εμείς οι νικητές. Μια μεγάλη δοκιμασία
χαρακτήρα είναι, το πώς αντιδρούμε όταν χάνουμε. Όταν παίζουμε κάποιο
ανταγωνιστικό παιχνίδι κι ο αντίπαλος μας σημειώνει περισσότερους βαθμούς ή
«νίκες», τι έχουμε στην πραγματικότητα χάσει; Απολύτως τίποτα! Απλούστατα
καθίσαμε και παίξαμε ένα παιχνίδι. Αν στα αληθινά το ξέρουμε αυτό, βρίσκουμε
ότι είναι πολύ εύκολο να δώσουμε συγχαρητήρια στον αντίπαλο μας και να νιώσουμε
το ίδιο καλά όπως κι αυτός, ή όπως θα νιώθαμε αν είχαμε εμείς οι ίδιοι νικήσει.
Η προσκόλληση στη νίκη κάνει πάρα πολλά ανθρώπινα πλάσματα να νιώθουν σαν
χαμένοι. Διατηρώντας αυτή την προσκόλληση σημαίνει ότι νιώθουμε χαμένοι στο
μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας, μια που κανένας δε νικά πάντα.
Το να νικάς ανήκει στην κρίση των άλλων. Όταν βασίσουμε τη
ζωή μας σ' αυτό, είναι σαν να συμφωνούμε πάνω σε κανόνες που άλλοι έχουν
αποφασίσει για να καθοριστεί ποιος θα είναι ο νικητής και ποιος ο χαμένος. Αν
δούμε όλη αυτή την υπόθεση σαν αποτέλεσμα κανόνων που εγκαθιδρύθηκαν από
άλλους, τότε έχουμε έναν τρόπο να παίξουμε το παιχνίδι μας χωρίς να παραμένουμε
προσκολλημένοι στη νίκη. Μπορούμε ακόμη να μη στηριζόμαστε στις πετυχημένες
πράξεις μας και να διδαχτούμε από τις όχι και τόσο σπουδαίες, κι απλούστατα να
παραμένουμε μέσα στη διαδικασία συμμετοχής. Η νίκη ή η απώλεια μπορούν να
θεωρηθούν απλά σαν ένας ακόμη κανόνας που μπορούμε να επιλέξουμε αν θα τον
δεχτούμε ή όχι. Η προσκόλληση στη νίκη σημαίνει ότι είμαστε ο βαθμός της
απόδοσης μας σε κάποιον αγώνα. Τα βάσανα προκύπτουν όταν νιώθουμε σαν οι
χαμένοι στον αγώνα αυτό.
Κατά παράδοξο τρόπο, όσο πιο μη ταυτισμένοι είμαστε, όταν
ουσιαστικά παίζουμε ένα παιχνίδι, όποιο κι αν είναι αυτό, τόσο πιο πολλές είναι
οι πιθανότητές μας να νικήσουμε. Δηλαδή, όσο λιγότερο είμαστε εστιασμένοι στη
νίκη, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχουμε να κατακτήσουμε αυτή τη νίκη.
Διαβάστε κάποιες αχό τις εξαιρετικές έρευνες που έχουν γίνει, σχετικά με το
εσωτερικό παιχνίδι, την τοξοβολία Ζεν και τα παρόμοια. Οι πιο σπουδαίοι παίκτες
δεν προσπαθούν να νικήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι εκτρέπουν στη δράση να κυλήσει,
αφιερωμένοι ολοκληρωτικά στη στιγμή. Ο αγώνας τους μοιάζει πολύ περισσότερο με
διαλογισμό, παρά με ανταγωνισμό. Βρίσκονται σε αρμονία με το σώμα και με το
μυαλό τους. Οι μεγάλοι χορευτές απλά αφήνουν το χορό να συμβεί, έχοντας
εμπιστοσύνη στα ένστικτα και στην ενόραση που θα επιτρέψουν στις μορφές τους να
ρέουν μαζί με τη μουσική, κι όταν φτάσουν να είναι ικανοί να βρεθούν απόλυτα σ'
αυτή την εσώτερη θέση της τέλειας αρμονίας, η νίκη δεν εισχωρεί καν στη σκέψη
τους. Από τη στιγμή που σπουδαίοι αθλητές της ενόργανης γυμναστικής, ή των
καταδύσεων σκεφτούν τη βαθμολογία που θα πάρουν, νιώθουν ανίκανοι να
λειτουργήσουν με την τελειότητα που τα εκπαιδευμένα σώματά τους είναι ικανά. Η
νίκη τότε γίνεται ολότελα απίθανη. Κι αυτό είναι ένα ακόμη παράδοξο. Αν
συλλογιζόμαστε τη νίκη και μένουμε προσκολλημένοι σ' αυτήν, μειώνουμε την
ικανότητά μας να λειτουργήσουμε στο επίπεδο που η νίκη απαιτεί.
Μια προσκόλληση στη νίκη, σχεδόν πάντα, πάει χέρι-χέρι με
την ανάγκη να καταπολεμήσουμε τους αντιπάλους μας. Η γλώσσα του ανταγωνισμού
είναι όμοια μ' αυτή του πολέμου. Η μάχη φέρνει τη μάχη. Τσάκισέ τον, σύντριψέ
τον, κλώτσα τον, στράβωσέ τον, σκότωσέ τον. Όταν έχουμε το μυαλό μας
συγκεντρωμένο στο να κινήσουμε με κάθε θυσία, το επίπεδο απόδοσης μας
εκφυλίζεται. Γινόμαστε όλοι μια ένταση και μια νευρικότητα και τελικά είμαστε
εμείς οι ηττημένοι. Γιατί; Επειδή η μάχη εξασθενεί, ενώ η αρμονία ενδυναμώνει
και ενισχύει Όταν είμαστε σε αρμονία μέσα μας, το σώμα μας λειτουργεί στο
ανώτερό του επίπεδο- Όταν έχουμε ένταση μέσα μας, λειτουργούμε σ’ ένα κατώτερο
επίπεδο. Αυτό είναι το νόημα της μη ταύτισης στο παιχνίδι της νίκης. Σταματήστε
να το θεωρείτε σαν κάτι σημαντικό. Επιτρέψτε στον εαυτό σας απλά να υπάρχει,
απολαύστε απόλυτα αυτό που κάνετε σε αρμονία με το σώμα και το πνεύμα και η
ξεγνοιασιά σας (αποταύτιση) θα σας οδηγήσει στα ανώτερα επίπεδα που φτάσατε
ποτέ.
Εξετάστε την κάθε μια από τις παραπάνω προσκολλήσεις
προσεχτικά και δείτε αν ισχύουν για σας. Να θυμόσαστε, είναι πιθανό ν' αγαπούμε
πράγματα που ανήκουν στην κάθε μια απ’ αυτές τις κατηγορίες κι ωστόσο να μην
είμαστε προσκολλημένοι σ' αυτά. Εξασκηθείτε στην ξεγνοιασιά, κι επιτρέψτε στο
καθετί να κυκλοφορεί μέσα σ’ ένα δίκτυο αρμονίας κι εσωτερικής γαλήνης. Καθώς
ξεπερνούμε τις προσκολλήσεις μας, μαθαίνουμε να μεταστρέφουμε τη συνείδησή μας
σε μια δικτύωση και αφήνουμε την ενέργεια ελεύθερη, ανακαλύπτοντας τη
μεταφυσική πολυτέλεια του να ζούμε ειρηνικά και παραγωγικά.
Περισσότερα σχετικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου