Οι ιερείς της Ηλιούπολης δίδασκαν ότιστο μέσο του άμορφου αρχέγονου ωκεανού (Νουν) βρισκόταν βυθισμένος ο Ατούμ που το όνομα του σημαίνει «το όλον», το πλήρες.
Με την δύναμη της θελήσεως του ανέσυρε τον εαυτό του από την ανυπαρξία και εκδηλώθηκε σαν θεός ήλιος.
Το όλον είναι στα λατινικά «Universum» εκ του uni-vertere από την οποία ρίζα προέρχεται και το universe-σύμπαν.
O ήλιος συμβολικά δηλώνει την ουράνια τάξη και έρχεται σε κυριολεκτική και όχι μόνο αντίφαση με το σκοτάδι και την αταξία.
Από το σκοτεινό Χάος της ησιόδιας θεογονίας ξεπρόβαλε η γη και ο ουρανός.
Στο έπος των Μάγιας, “Popol Vuh”, περιγράφει την ανάδυση του σύμπαντος από το σκοτάδι : «Ότιδήποτε κι αν υπάρξει απλώς δεν υπάρχει: είναι μόνον ψίθυροι, μουρμουρίσματα μέσα στο σκοτάδι, στη νύχτα.».
Στην πυθαγόρεια κοσμογονία γίνεται λόγος για το Χάος ως αδημιούργητη αρχή ή αυθύπαρκτο αρχικό αίτιο του οποίου η πρώτη κίνηση της ουσίας του είχε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό της φύσης και την ατελεύτητη εξελικτική της πορεία ακόλουθα.
Στον Πλάτωνα το σύμπαν ως ουράνια σφαίρα αποτελεί αρμονική διαρρύθμιση των 4 στοιχειών και είναι περιτυλιγμένο με την παγκόσμια ψυχή που ονομάστηκε anima mundi. Από την ίδια ουσία σχηματίστηκαν και οι ανθρώπινες ψυχές (Τίμαιος).
Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης μεταφέροντας το κόσμο του δασκάλου από το λογισμό στην αιτιολογία μίλησε για τη φύση αυτού ως άφθαρτη και αιώνια και για την κίνηση του ως την πρώτη από όλες τις κινήσεις «Το Πρώτο Κινούν Ακίνητο».
Λέξεις όπως χάος, ωκεανός, αρχέγονος χώρος παράλληλα με λέξεις όπως σκοτάδι, νύχτα εμφανίζονται συχνά σε αντιπαράθεση με λέξεις όπως εκδήλωση, κόσμος, κοσμικό ωόναλλά και ουράνια σώματα-σύμβολα -γη, ήλιος- ή και ουρανός.
Για να γίνει πιο σαφή η εικόνα που εστιάζουμε ας δούμε πως πρέπει να νοηθεί η αρχή που θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τις αναφορές για πρώτο κινούν, πρώτη αιτία, ανάδυση του όλου από το χάος κοκ
Η μάζα του γνωστού μας σύμπαντος έχει υποχρεώσει το φως του να έχει ταξιδέψει έως ενός ορίου μέχρι τώρα από τη ώρα της υποτιθέμενης μεγάλης έκρηξης. Όσο περνάει ο χρόνος το σύμπαν που βλέπουμε (το φως που ταξιδεύει δηλαδή) αυξάνει το χώρο του. Εκεί που έχει φτάσει το πιο μακρινό φωτόνιο τελειώνει και το φωτονικό πεδίο. Εκεί ορίζεται το φωτονικό φράγμα. Αν νομίζετε όμως ότι εκεί εξαντλούνται τα όρια της γνωστής σε εμάς υπερδιασυμπαντικής ουσίας γελιέστε. Έχουμε καταφέρει να μετρήσουμε λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια τα οποία υποθέτουμε ότι είναι ικανά να έχουν ταξιδέψει ακόμη πιο μακριά από το φωτονικό φράγμα. Ας πούμε μετά το φωτονικό φράγμα οι επιστήμονες υποθέτουν ότι υπάρχει και ένα ταχυονικό πεδίο - όπου υπάρχουν μόνο ταχιόνια και οτιδήποτε πιο λεπτοφυές από αυτά. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλα τα λεπτοφυή και άγνωστα σωματίδια δε μας διαπερνούν και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αφού η γνωστή μας ύλη είναι ένα μικρό ποσοστό αυτής που υπολογίζουμε για το σύμπαν. Ούτε σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκονταν πέρα από το υποτιθέμενο πέρας του σύμπαντος από πάντα.
Ότι υπάρχει ορίζεται μετά της αρχής. Την πιο προσιτή αρχή, που θα οριστεί κατ’ αρχήν με βάση μία διεργασία που λαμβάνει χώρα και άρα την γνωστή κίνηση στο 3d χώρο, μπορούμε να την εντοπίσουμε εντός του φωτονικού φράγματος. Αυτό το τελευταίο περικλείει ότι συμπεριφέρεται σαν ύλη με το πιο λεπτοφυές σωματίδιο ύλης του να είναι τα φωτόνια, που αρχίζουν -με όλα τα υπόλοιπα από εκεί και πάνω- να συμπεριφέρονται και σαν κύματα. Και λέγω προσιτή διότι για την αντίληψη μας και μόνο, για να υφίσταται η αρχή οφείλει να υφίσταται ο χρόνος.
Αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα είναι πως η ύπαρξη, ό, τι δηλαδή είναι υπό της αρχής, έχει ικανή και αναγκαία συνθήκη την κίνηση η οποία ορίζει διάφορα ήδη «χρόνου» (δες αναφορές σε ages-αιώνες, μέρες δημιουργίας κλπ, αλλά και το χρόνο ζωής των αυθόρμητων κβαντικά δημιουργηθέντων υποατομικών σωματιδίων λόγω ταλάντωσης του κενού). Το να σε βομβαρδίσω με ταχυόνια και να σε πετύχω χθες είναι at least 4d κυματοειδής κίνηση. Η πρώτη καθαρά 3d κίνηση γίνεται μέσα στο φωτονικό φράγμα. Αυτό που καταλαβαίνει κανείς, είναι πως η αρχή είναι κάτι πολύ αυθαίρετο και συνδέεται με την παρατήρηση κίνησης του πιο λεπτοφυούς σωματιδίου.
Το ότι η αντίληψη και άρα η συνείδηση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αίσθηση του χρόνου όπως τον βιώνουμε και τη δυνατότητα παρατήρησης ή και νοητικής διείσδυσης έχει κάνει τόσο τις κοσμολογίες των διαφόρων φιλοσοφικών ρευμάτων, θρησκειών κλπ από αρχαιοτάτων χρόνων, όσο και την σύγχρονη επιστήμη να μεταθέτει κάθε τόσο τα όρια του σύμπαντος και πιο πέρα.
Το ορφικό κοσμικό ωόν, το εκδηλωμένο ον των νεοπλατωνικών, η εκδήλωση-δημιουργία των διαφόρων θρησκειών αναφέρονται συνήθως στη σφαίρα που ορίζει το φωτονικό φράγμα, ενώτο bing-bang σχετίζεται αλληγορικά με την σκάση του κοσμικού ωού μέσα από την τριπλή Μαύρη Νύχτα (ορφικά). Και φυσικά ο κόσμος που μας έχει περιγραφεί ως εκδήλωση ever από πάντες είναι πεπερασμένος αφού έχει αρχή και τέλος. Και επίσης φυσικάτο big bang δεν είναι η αρχαιότερη αρχή.
Η ύλη πλέον για τη φυσική και τα άτομα δεν είναι υλικά αντικείμενα αλλά αντανακλάσεις ενέργειας σε κάποιο τεράστιο «πεδίο φωνής» ενέργειας και πληροφορίας. Ο άνθρωπος μέσω των αισθήσεων δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι έχει να κάνει με διακυμάνσεις πύκνωσης της μικροκοσμικής δομής και ενέργειας. Σε μικροσκοπικό επίπεδο υπάρχει η υποψία ενός ωκεανού υποατομικών σωματιδίων που πληρούν το διαστημικό και όχι μόνο κενό. Η γνωστή σας ύλη είναι το 4% της μάζας του σύμπαντος (της μάζας που υπολογίζουμε τέλος πάντων) και κολυμπά μέσα στο κενό που δεν είναι καθόλου κενό καθώς όχι μόνο έχει ενεργειακή πυκνότητα αλλά αυτή είναι ανομοιόμορφη. Χωρίς καμία αιτία λόγω κβαντικών διακυμάνσεων στον όχι τόσο επίπεδο και κενό χωροχρόνο όσο θα θέλαμε λοιπόν, παράγονται περιοχές με κυρτότητα. Πεδία δηλαδή. Η αρχή της αβεβαιότητας προτείνει ότι κάπως έτσι γεννιούνται και πεθαίνουν πολύ λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια. Διότι είτε πεδία πείτε, είτε υποατομικά σωματίδια είναι το ίδιο.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση τα σωματίδια που αναφέρουμε να μην πεθάνουν αλλά χοντρικά μέσω μίας διεργασίας που ονομάζεται inflation κάποια από τα υποθετικά μποζόνια Higgs, μέσα από μια θάλασσα τέτοιων, να οδηγήσουν στην γέννηση της σωματιδιακής μάζας του καθιερωμένου μοντέλου της σωματιδιακής φυσικής. Η ίδια διαδικασία περιγράφει την δημιουργία συμπάντων. Είναι η θεωρία του ρώσου φυσικού Andrei Linde που λέγεταιχαοτική ή αιώνιος πληθωρισμός και δέχεται ότι το σύμπαν αυτο-δημιουργήθηκε με ένα φαινόμενο παρόμοιο με την κβαντική διάνοιξη σήραγγας (κβαντικό άλμα, σκουληκότρυπα ή και … rabbit’s hole…χο,χο).
Το γεγονός της διακύμανσης πύκνωσης της μικροκοσμικής δομής και ενέργειας που οδηγεί τις «φυσαλίδες ψευδοκενού» -σημεία που έχουν εμφανίσει κυρτότητα- να διαστέλλονται και να αυξάνουν την ενέργεια τους έως του να φτιαχτεί ένα σύμπαν ονομάζεται «χωροχρονικός αφρός». Ο απροσδιόριστος αρχέγονος χώρος του χάους στην ηρακλείτια ανάλυση ή ο χώρος του χάους στην ησιόδεια παρομοιάζεται με τον αφρό της μπύρας...
Η παράδοση έχει ήδη κάνει λόγο για τα λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια που μιλήσαμε και ως αιθέρα ή πεμπτουσία. Ο αιθέρας του Πλάτωνα χρησιμοποιείται από τον θεό για να τακτοποιήσει του αστερισμούς στο κόσμο. Μάλιστα για την παράδοση τα ουράνια σώματα δεν είναι παρά αποκρυσταλλώσεις του, τοπικές συσσωρεύσεις του. Σημειώστε πως η σύγχρονη επιστήμη θέλοντας να δώσει ένα όνομα στη σκοτεινή ενέργεια του σύμπαντος μας που αποτελεί και το 73% της μάζας του την είπε πεμπτουσία – quintessence ενώ ο αστροφυσικός Paul La Viollette προσπαθώντας να περιγράψει αραιότερα στοιχειώδη σωματίδια από τα quarks τα είπε αιθερόνια. Ενδιαφέρον, δε βρίσκετε;
Καταλαβαίνει κανείς γιατί το πυρ του Ηράκλειτου ήταν και αείζωον και άναρχον και μεταστοιχειωνόταν «εις τον αυτόν λόγο» πάντα ώστε ακόμη και τα φαινομενικά αντίθετα να είναι συναρμογές αντίρροπων φανερωμάτων του ιδίου πυρός. Αυτή είναι η «παλίντονος» ή παλίντρομος αρμονία».
Για να διευκολύνουμε την κατανόηση θα αποσχετικοποιήσουμε το πυρ αυτό σε μία ταύτιση του με τα λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια του ησιόδειου χάους που επειδή δεν υφίστανται στην δική μας χωροχρονοαντίληψη αναφέρονται ως χωρίς αιτία-αρχή. Διότι όπως είπαμε η σύλληψη της αρχής για μας έχει να κάνει κυρίως με τις βαρυτικές υποστάσεις της υλοενέργειας που είναι μηδαμινές για τη κλίμακα μεγέθους στην οποία αναφερόμαστε αλλά και τον 2ο θερμοδυναμικό νόμο-στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω- που ισχύει εντός του φωτονικού φράγματος και ορίζει το βέλος του χρόνου.
Στα ερμητικά κείμενα γίνεται αναφορά στις ίδιες αόρατες λεπτοφυείς ουσίες ως «Ην γαρ σκότoς άπειρον έν αβύσσω και ύδωρ και πνεύμα λεπτόν νοερόν» για να καταλήξει στην ανάδυση του φωτός και του ουρανού εξ’ υγρών στοιχείων.
Και η Παλαιά Διαθήκη κάνει αναφορές με τις ίδιες συμβολικές έννοιες. «Και σκότoς επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων...Γεννηθήτω φώς... γεννηθήτω στερέωμα ανά μέσον των υδάτων... Εποίησεν ό Θεός τον ουρανόν... Και τους αστέρας εν τω στερεώματι…». Το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται είναι η μεταφορική έκφραση της πρωθύλης / πρωταρχική ύλης ή της πνευματικής ύλης της μυστικής δοξασίας. Η μεταστοιχείωση του ηρακλείτιου πυρός βρίσκει αλληγορική εικόνα στις αναφορές περί ανοδικού και καθοδικού πνεύματος / εναρμονισμένου και άκρατου / έλλογου και άλογου και στη γέννηση του σύμπαντος από το χάος. Η αλληγορία φυσικά είναι αμφίδρομη...Τι σας λέω τώρα ε;
Η ανομοιογένεια που εμφανίζεται τοπικά στο χάος λόγω ασυνέχειας της ενεργειακής του πυκνότητας μπορεί να οδηγήσει αν ξεπεραστεί ένα πεπερασμένο ενεργειακό όρος στην κβαντική διάνοιξη σήραγγας και στην πληθωριστική ανάδυση ενός σύμπαντος βρέφους κατά τον Hawking ή σύμπαν φυσαλίδας κατά άλλους.
Ο Alan Guth υπονόησε πως αυτός ο πληθωρισμός μπορεί διογκώνει και κομμάτια του ίδιου του σύμπαντος και να δημιουργούνται έτσι καινούρια σύμπαντα φυσαλίδες μέσα σε ένα υπερσύμπαν τέτοιων. Και η θεωρία των υπερχορδών προβλέπει ακριβώς ένα τέτοιου είδους αιώνιο πληθωρισμό λέει ο Aguirre, που δημιουργεί πολλούς διαφορετικούς κόσμους. Το προαναφερόμενο ενεργειακό όρος είναι το φράγμα μεταξύ δύο τοπικών ελαχίστων ενός πεδίου που στην επιστήμη ονομάζεται ψευδοκενό. Γιατί πραγματικό κενό δεν υφίσταται. Ότι μπορείς να του προσδώσεις μία ιδιότητα δεν είναι κενό.
Ο Linde επεκτείνοντας το πληθωριστικό μοντέλο του Alan Guth εξέφρασε την ιδέα ενός αυτοαναπαραγόμενου και διαστελλόμενου σύμπαντος το οποίο αναπτύσσεται πληθωριστικά ακολουθώντας φρακταλ γεωμετρίες. Η χαρτογράφηση της σκοτεινής ύλης από τον Pietronero του έδωσε την αφορμή να υποθέσει ακριβώς το ίδιο.
Η Richard Massay διαπίστωσε ότι η κατανομή της σκοτεινής ύλης είναι σαν της φωτεινής. Φρακταλοειδής σαν ίνες από φύλλα ή σαν τον ιστό μιας αράχνης. Η ύλη έχει μία φρακταλ κατανομή που επαναλαμβάνεται σε όλο και μεγαλύτερες κλίμακες και για τον Laurent Nottale, που έφερε την θεωρία σε ένα ολοκληρωτικά νέο επίπεδο. Μίλησε για τον ελλοχεύων φρακταλοειδή χωροχρόνο στη θεωρία σχετικότητα κλίμακας.
Η εν δυνάμει φράκταλ-μορφοκλασματική γεωμετρία του χάους όπως ορίστηκε από τον Μπενουά Μαντελμπρό κοντά στην θεωριά των καταστροφών του Rene Thom, που δεν μιλά απλά για καταστροφές αλλά προσπαθεί να περιγράψει τις ηρακλείτιες αλλαγές μορφής ως ασυνεχείς διεργασίες, αλματοειδείς και απότομες -όπως και ο Μαρξ- δίνουν την εικόνα. Τι δηλαδή; Ότι η κβαντική ταλάντωση του τίποτε, καταστεί το τίποτε κάτι, αφού αυτό δημιουργεί και εξαφανίζει ενέργεια από το πουθενά. Και η εμφάνιση αυτής της ενέργειας γίνεται μέσω χαοτικών φρακταλοειδών patterns που με την σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν συσσωρευτικά στο ξεπέρασμα του ενεργειακού φράγματος που οδηγεί στη σκάση big-bang και στην αρχή του φρακταλ-χωροχρόνου μας. Από την αταξία του χάους μεταβαίνουμε σε ένα κόσμο φαινομενικά πιο τακτοποιημένο.
Τουτέστιν υπάρχει ένα οριακό σημείο όπου αφού η αταξία του χάους έχει αναδιπλωθεί αρκετά κάτω από μία ακολουθία Fibonacci γίνεται το άλμα στην εκδήλωση. Είναι σαν να κοιτάς την photo δεξιά. Εκεί που τελειώνουν οι αναδιπλώσεις που πιάνει το μάτι … γίνεται το κλικ και το φιμπονατσικό χάος εφάπτεται του χωροχρόνου αλλάζει η αναλογία και έχουμε πλέον την εκδήλωση, όπως ακριβώς τα μόρια του υδρογόνου κάτω από συνθήκες μεγάλης πίεσης και θερμοκρασίας μεταμορφώνονται σε ηλίου.
Εκεί είναι που περνάμε από το αιώνιο και άπειρο στο φθαρτό και πεπερασμένο (Για αυτό και στην παράδοση η αιωνιότητα είναι κάθετη του χρόνου). Εκεί βρίσκεται ο τελευταίος αδιαπέραστος δακτύλιος,υπέρτατος δράκος, διάφραγμα αλλά και προστάτης, τελικό τσόφλι του κοσμικού ωού. Διότι από εκείνο το σημείο κι έπειτα η ενέργεια που γεννήθηκε δεν πεθαίνει αμέσως αλλά σχηματίζει βαρύτερες ή πιο στέρεες μορφές υλο-ενέργειας που μας δίνουν την αίσθηση του φθαρτού και πεπερασμένου.
Αυτό περιγράφει ο 2ος θερμοδυναμικός νόμος που ισχύει εντός του γνωστού σύμπαντος. Ο νόμος αυτός επιβάλλει στη φύση μια προτιμητέα κατεύθυνση στο χρόνο. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό τα φαινόμενα εξελίσσονται μόνο προς μία κατεύθυνση, εκείνη που συνοδεύεται από αύξηση της εντροπίας – αταξίας. Η ενέργεια με την πάροδο του χρόνου εκφυλίζεται, αλλάζει μορφή, σε ενέργεια με μικρότερη δυνατότητα παραγωγής έργου. Η εντροπία λοιπόν του σύμπαντος, σύμφωνα με τον νόμο που διατύπωσε ο Rudolf Clausius αυξάνεται συνεχώς καθώς το σύμπαν μεγαλώνει και αυτό θα έχει λέει ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ξοδευτεί όλη η ενέργεια του. Το σύμπαν διαστέλλεται και μάλιστα με ρυθμό. Και θα συνεχίσει να το κάνει καθώς η αρνητική πίεση της σκοτεινής του ενέργειας το σπρώχνει προς τα εκεί. Τελικά θα μεγαλώσει τόσο πολύ που θα καταλυθούν οι βαρυτικές δυνάμεις μεταξύ των γαλαξιών, αστερισμών, πλανητικών συστημάτων και εν συνεχεία οι πυρηνικές που συγκρατούν τα ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τους πυρήνες των ατόμων. Το σύμπαν θα είναι παντού χλιαρό, εξισορροπημένο και ακίνητο. Δηλαδή νεκρό.
Για όλα αυτά φυσικά δεν μπορούμε να ομιλούμε με βεβαιότητα όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει περιγράψει ο Χάιζενμπερκ. Θα πει κάποιος πως ο Χάιζενμπερκ μίλησε για το πεδίο του απόλυτου μικρού… και ότι σε αυτό δεν υπάρχουν βεβαιότητες αλλά απλά πιθανότητες.Μήπως το σύμπαν όμως μετά την εικόνα που σας δίνω δεν φαντάζει και τόσο μεγάλο?
Τελικά ξέρετε πως αναφέρετε η πρόβλεψη της εξάντλησης της ενέργειας του κοσμικού μας ωού σε μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια;«O θερμικός θάνατος του σύμπαντος».
Το όλον είναι στα λατινικά «Universum» εκ του uni-vertere από την οποία ρίζα προέρχεται και το universe-σύμπαν.
O ήλιος συμβολικά δηλώνει την ουράνια τάξη και έρχεται σε κυριολεκτική και όχι μόνο αντίφαση με το σκοτάδι και την αταξία.
Από το σκοτεινό Χάος της ησιόδιας θεογονίας ξεπρόβαλε η γη και ο ουρανός.
Στο έπος των Μάγιας, “Popol Vuh”, περιγράφει την ανάδυση του σύμπαντος από το σκοτάδι : «Ότιδήποτε κι αν υπάρξει απλώς δεν υπάρχει: είναι μόνον ψίθυροι, μουρμουρίσματα μέσα στο σκοτάδι, στη νύχτα.».
Στην πυθαγόρεια κοσμογονία γίνεται λόγος για το Χάος ως αδημιούργητη αρχή ή αυθύπαρκτο αρχικό αίτιο του οποίου η πρώτη κίνηση της ουσίας του είχε ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό της φύσης και την ατελεύτητη εξελικτική της πορεία ακόλουθα.
Στον Πλάτωνα το σύμπαν ως ουράνια σφαίρα αποτελεί αρμονική διαρρύθμιση των 4 στοιχειών και είναι περιτυλιγμένο με την παγκόσμια ψυχή που ονομάστηκε anima mundi. Από την ίδια ουσία σχηματίστηκαν και οι ανθρώπινες ψυχές (Τίμαιος).
Ο μαθητής του Πλάτωνα, Αριστοτέλης μεταφέροντας το κόσμο του δασκάλου από το λογισμό στην αιτιολογία μίλησε για τη φύση αυτού ως άφθαρτη και αιώνια και για την κίνηση του ως την πρώτη από όλες τις κινήσεις «Το Πρώτο Κινούν Ακίνητο».
Λέξεις όπως χάος, ωκεανός, αρχέγονος χώρος παράλληλα με λέξεις όπως σκοτάδι, νύχτα εμφανίζονται συχνά σε αντιπαράθεση με λέξεις όπως εκδήλωση, κόσμος, κοσμικό ωόναλλά και ουράνια σώματα-σύμβολα -γη, ήλιος- ή και ουρανός.
Για να γίνει πιο σαφή η εικόνα που εστιάζουμε ας δούμε πως πρέπει να νοηθεί η αρχή που θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τις αναφορές για πρώτο κινούν, πρώτη αιτία, ανάδυση του όλου από το χάος κοκ
Η μάζα του γνωστού μας σύμπαντος έχει υποχρεώσει το φως του να έχει ταξιδέψει έως ενός ορίου μέχρι τώρα από τη ώρα της υποτιθέμενης μεγάλης έκρηξης. Όσο περνάει ο χρόνος το σύμπαν που βλέπουμε (το φως που ταξιδεύει δηλαδή) αυξάνει το χώρο του. Εκεί που έχει φτάσει το πιο μακρινό φωτόνιο τελειώνει και το φωτονικό πεδίο. Εκεί ορίζεται το φωτονικό φράγμα. Αν νομίζετε όμως ότι εκεί εξαντλούνται τα όρια της γνωστής σε εμάς υπερδιασυμπαντικής ουσίας γελιέστε. Έχουμε καταφέρει να μετρήσουμε λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια τα οποία υποθέτουμε ότι είναι ικανά να έχουν ταξιδέψει ακόμη πιο μακριά από το φωτονικό φράγμα. Ας πούμε μετά το φωτονικό φράγμα οι επιστήμονες υποθέτουν ότι υπάρχει και ένα ταχυονικό πεδίο - όπου υπάρχουν μόνο ταχιόνια και οτιδήποτε πιο λεπτοφυές από αυτά. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι όλα τα λεπτοφυή και άγνωστα σωματίδια δε μας διαπερνούν και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αφού η γνωστή μας ύλη είναι ένα μικρό ποσοστό αυτής που υπολογίζουμε για το σύμπαν. Ούτε σημαίνει ότι δεν μπορεί να βρίσκονταν πέρα από το υποτιθέμενο πέρας του σύμπαντος από πάντα.
Ότι υπάρχει ορίζεται μετά της αρχής. Την πιο προσιτή αρχή, που θα οριστεί κατ’ αρχήν με βάση μία διεργασία που λαμβάνει χώρα και άρα την γνωστή κίνηση στο 3d χώρο, μπορούμε να την εντοπίσουμε εντός του φωτονικού φράγματος. Αυτό το τελευταίο περικλείει ότι συμπεριφέρεται σαν ύλη με το πιο λεπτοφυές σωματίδιο ύλης του να είναι τα φωτόνια, που αρχίζουν -με όλα τα υπόλοιπα από εκεί και πάνω- να συμπεριφέρονται και σαν κύματα. Και λέγω προσιτή διότι για την αντίληψη μας και μόνο, για να υφίσταται η αρχή οφείλει να υφίσταται ο χρόνος.
Αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα είναι πως η ύπαρξη, ό, τι δηλαδή είναι υπό της αρχής, έχει ικανή και αναγκαία συνθήκη την κίνηση η οποία ορίζει διάφορα ήδη «χρόνου» (δες αναφορές σε ages-αιώνες, μέρες δημιουργίας κλπ, αλλά και το χρόνο ζωής των αυθόρμητων κβαντικά δημιουργηθέντων υποατομικών σωματιδίων λόγω ταλάντωσης του κενού). Το να σε βομβαρδίσω με ταχυόνια και να σε πετύχω χθες είναι at least 4d κυματοειδής κίνηση. Η πρώτη καθαρά 3d κίνηση γίνεται μέσα στο φωτονικό φράγμα. Αυτό που καταλαβαίνει κανείς, είναι πως η αρχή είναι κάτι πολύ αυθαίρετο και συνδέεται με την παρατήρηση κίνησης του πιο λεπτοφυούς σωματιδίου.
Το ότι η αντίληψη και άρα η συνείδηση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την αίσθηση του χρόνου όπως τον βιώνουμε και τη δυνατότητα παρατήρησης ή και νοητικής διείσδυσης έχει κάνει τόσο τις κοσμολογίες των διαφόρων φιλοσοφικών ρευμάτων, θρησκειών κλπ από αρχαιοτάτων χρόνων, όσο και την σύγχρονη επιστήμη να μεταθέτει κάθε τόσο τα όρια του σύμπαντος και πιο πέρα.
Το ορφικό κοσμικό ωόν, το εκδηλωμένο ον των νεοπλατωνικών, η εκδήλωση-δημιουργία των διαφόρων θρησκειών αναφέρονται συνήθως στη σφαίρα που ορίζει το φωτονικό φράγμα, ενώτο bing-bang σχετίζεται αλληγορικά με την σκάση του κοσμικού ωού μέσα από την τριπλή Μαύρη Νύχτα (ορφικά). Και φυσικά ο κόσμος που μας έχει περιγραφεί ως εκδήλωση ever από πάντες είναι πεπερασμένος αφού έχει αρχή και τέλος. Και επίσης φυσικάτο big bang δεν είναι η αρχαιότερη αρχή.
Η ύλη πλέον για τη φυσική και τα άτομα δεν είναι υλικά αντικείμενα αλλά αντανακλάσεις ενέργειας σε κάποιο τεράστιο «πεδίο φωνής» ενέργειας και πληροφορίας. Ο άνθρωπος μέσω των αισθήσεων δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι έχει να κάνει με διακυμάνσεις πύκνωσης της μικροκοσμικής δομής και ενέργειας. Σε μικροσκοπικό επίπεδο υπάρχει η υποψία ενός ωκεανού υποατομικών σωματιδίων που πληρούν το διαστημικό και όχι μόνο κενό. Η γνωστή σας ύλη είναι το 4% της μάζας του σύμπαντος (της μάζας που υπολογίζουμε τέλος πάντων) και κολυμπά μέσα στο κενό που δεν είναι καθόλου κενό καθώς όχι μόνο έχει ενεργειακή πυκνότητα αλλά αυτή είναι ανομοιόμορφη. Χωρίς καμία αιτία λόγω κβαντικών διακυμάνσεων στον όχι τόσο επίπεδο και κενό χωροχρόνο όσο θα θέλαμε λοιπόν, παράγονται περιοχές με κυρτότητα. Πεδία δηλαδή. Η αρχή της αβεβαιότητας προτείνει ότι κάπως έτσι γεννιούνται και πεθαίνουν πολύ λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια. Διότι είτε πεδία πείτε, είτε υποατομικά σωματίδια είναι το ίδιο.
Υπάρχει όμως και η περίπτωση τα σωματίδια που αναφέρουμε να μην πεθάνουν αλλά χοντρικά μέσω μίας διεργασίας που ονομάζεται inflation κάποια από τα υποθετικά μποζόνια Higgs, μέσα από μια θάλασσα τέτοιων, να οδηγήσουν στην γέννηση της σωματιδιακής μάζας του καθιερωμένου μοντέλου της σωματιδιακής φυσικής. Η ίδια διαδικασία περιγράφει την δημιουργία συμπάντων. Είναι η θεωρία του ρώσου φυσικού Andrei Linde που λέγεταιχαοτική ή αιώνιος πληθωρισμός και δέχεται ότι το σύμπαν αυτο-δημιουργήθηκε με ένα φαινόμενο παρόμοιο με την κβαντική διάνοιξη σήραγγας (κβαντικό άλμα, σκουληκότρυπα ή και … rabbit’s hole…χο,χο).
Το γεγονός της διακύμανσης πύκνωσης της μικροκοσμικής δομής και ενέργειας που οδηγεί τις «φυσαλίδες ψευδοκενού» -σημεία που έχουν εμφανίσει κυρτότητα- να διαστέλλονται και να αυξάνουν την ενέργεια τους έως του να φτιαχτεί ένα σύμπαν ονομάζεται «χωροχρονικός αφρός». Ο απροσδιόριστος αρχέγονος χώρος του χάους στην ηρακλείτια ανάλυση ή ο χώρος του χάους στην ησιόδεια παρομοιάζεται με τον αφρό της μπύρας...
Η παράδοση έχει ήδη κάνει λόγο για τα λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια που μιλήσαμε και ως αιθέρα ή πεμπτουσία. Ο αιθέρας του Πλάτωνα χρησιμοποιείται από τον θεό για να τακτοποιήσει του αστερισμούς στο κόσμο. Μάλιστα για την παράδοση τα ουράνια σώματα δεν είναι παρά αποκρυσταλλώσεις του, τοπικές συσσωρεύσεις του. Σημειώστε πως η σύγχρονη επιστήμη θέλοντας να δώσει ένα όνομα στη σκοτεινή ενέργεια του σύμπαντος μας που αποτελεί και το 73% της μάζας του την είπε πεμπτουσία – quintessence ενώ ο αστροφυσικός Paul La Viollette προσπαθώντας να περιγράψει αραιότερα στοιχειώδη σωματίδια από τα quarks τα είπε αιθερόνια. Ενδιαφέρον, δε βρίσκετε;
Καταλαβαίνει κανείς γιατί το πυρ του Ηράκλειτου ήταν και αείζωον και άναρχον και μεταστοιχειωνόταν «εις τον αυτόν λόγο» πάντα ώστε ακόμη και τα φαινομενικά αντίθετα να είναι συναρμογές αντίρροπων φανερωμάτων του ιδίου πυρός. Αυτή είναι η «παλίντονος» ή παλίντρομος αρμονία».
Για να διευκολύνουμε την κατανόηση θα αποσχετικοποιήσουμε το πυρ αυτό σε μία ταύτιση του με τα λεπτοφυή υποατομικά σωματίδια του ησιόδειου χάους που επειδή δεν υφίστανται στην δική μας χωροχρονοαντίληψη αναφέρονται ως χωρίς αιτία-αρχή. Διότι όπως είπαμε η σύλληψη της αρχής για μας έχει να κάνει κυρίως με τις βαρυτικές υποστάσεις της υλοενέργειας που είναι μηδαμινές για τη κλίμακα μεγέθους στην οποία αναφερόμαστε αλλά και τον 2ο θερμοδυναμικό νόμο-στον οποίο θα αναφερθούμε παρακάτω- που ισχύει εντός του φωτονικού φράγματος και ορίζει το βέλος του χρόνου.
Στα ερμητικά κείμενα γίνεται αναφορά στις ίδιες αόρατες λεπτοφυείς ουσίες ως «Ην γαρ σκότoς άπειρον έν αβύσσω και ύδωρ και πνεύμα λεπτόν νοερόν» για να καταλήξει στην ανάδυση του φωτός και του ουρανού εξ’ υγρών στοιχείων.
Και η Παλαιά Διαθήκη κάνει αναφορές με τις ίδιες συμβολικές έννοιες. «Και σκότoς επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων...Γεννηθήτω φώς... γεννηθήτω στερέωμα ανά μέσον των υδάτων... Εποίησεν ό Θεός τον ουρανόν... Και τους αστέρας εν τω στερεώματι…». Το πνεύμα εν τη αβύσσω που ίπταται είναι η μεταφορική έκφραση της πρωθύλης / πρωταρχική ύλης ή της πνευματικής ύλης της μυστικής δοξασίας. Η μεταστοιχείωση του ηρακλείτιου πυρός βρίσκει αλληγορική εικόνα στις αναφορές περί ανοδικού και καθοδικού πνεύματος / εναρμονισμένου και άκρατου / έλλογου και άλογου και στη γέννηση του σύμπαντος από το χάος. Η αλληγορία φυσικά είναι αμφίδρομη...Τι σας λέω τώρα ε;
Η ανομοιογένεια που εμφανίζεται τοπικά στο χάος λόγω ασυνέχειας της ενεργειακής του πυκνότητας μπορεί να οδηγήσει αν ξεπεραστεί ένα πεπερασμένο ενεργειακό όρος στην κβαντική διάνοιξη σήραγγας και στην πληθωριστική ανάδυση ενός σύμπαντος βρέφους κατά τον Hawking ή σύμπαν φυσαλίδας κατά άλλους.
Ο Alan Guth υπονόησε πως αυτός ο πληθωρισμός μπορεί διογκώνει και κομμάτια του ίδιου του σύμπαντος και να δημιουργούνται έτσι καινούρια σύμπαντα φυσαλίδες μέσα σε ένα υπερσύμπαν τέτοιων. Και η θεωρία των υπερχορδών προβλέπει ακριβώς ένα τέτοιου είδους αιώνιο πληθωρισμό λέει ο Aguirre, που δημιουργεί πολλούς διαφορετικούς κόσμους. Το προαναφερόμενο ενεργειακό όρος είναι το φράγμα μεταξύ δύο τοπικών ελαχίστων ενός πεδίου που στην επιστήμη ονομάζεται ψευδοκενό. Γιατί πραγματικό κενό δεν υφίσταται. Ότι μπορείς να του προσδώσεις μία ιδιότητα δεν είναι κενό.
Ο Linde επεκτείνοντας το πληθωριστικό μοντέλο του Alan Guth εξέφρασε την ιδέα ενός αυτοαναπαραγόμενου και διαστελλόμενου σύμπαντος το οποίο αναπτύσσεται πληθωριστικά ακολουθώντας φρακταλ γεωμετρίες. Η χαρτογράφηση της σκοτεινής ύλης από τον Pietronero του έδωσε την αφορμή να υποθέσει ακριβώς το ίδιο.
Η Richard Massay διαπίστωσε ότι η κατανομή της σκοτεινής ύλης είναι σαν της φωτεινής. Φρακταλοειδής σαν ίνες από φύλλα ή σαν τον ιστό μιας αράχνης. Η ύλη έχει μία φρακταλ κατανομή που επαναλαμβάνεται σε όλο και μεγαλύτερες κλίμακες και για τον Laurent Nottale, που έφερε την θεωρία σε ένα ολοκληρωτικά νέο επίπεδο. Μίλησε για τον ελλοχεύων φρακταλοειδή χωροχρόνο στη θεωρία σχετικότητα κλίμακας.
Η εν δυνάμει φράκταλ-μορφοκλασματική γεωμετρία του χάους όπως ορίστηκε από τον Μπενουά Μαντελμπρό κοντά στην θεωριά των καταστροφών του Rene Thom, που δεν μιλά απλά για καταστροφές αλλά προσπαθεί να περιγράψει τις ηρακλείτιες αλλαγές μορφής ως ασυνεχείς διεργασίες, αλματοειδείς και απότομες -όπως και ο Μαρξ- δίνουν την εικόνα. Τι δηλαδή; Ότι η κβαντική ταλάντωση του τίποτε, καταστεί το τίποτε κάτι, αφού αυτό δημιουργεί και εξαφανίζει ενέργεια από το πουθενά. Και η εμφάνιση αυτής της ενέργειας γίνεται μέσω χαοτικών φρακταλοειδών patterns που με την σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν συσσωρευτικά στο ξεπέρασμα του ενεργειακού φράγματος που οδηγεί στη σκάση big-bang και στην αρχή του φρακταλ-χωροχρόνου μας. Από την αταξία του χάους μεταβαίνουμε σε ένα κόσμο φαινομενικά πιο τακτοποιημένο.
Εκεί είναι που περνάμε από το αιώνιο και άπειρο στο φθαρτό και πεπερασμένο (Για αυτό και στην παράδοση η αιωνιότητα είναι κάθετη του χρόνου). Εκεί βρίσκεται ο τελευταίος αδιαπέραστος δακτύλιος,υπέρτατος δράκος, διάφραγμα αλλά και προστάτης, τελικό τσόφλι του κοσμικού ωού. Διότι από εκείνο το σημείο κι έπειτα η ενέργεια που γεννήθηκε δεν πεθαίνει αμέσως αλλά σχηματίζει βαρύτερες ή πιο στέρεες μορφές υλο-ενέργειας που μας δίνουν την αίσθηση του φθαρτού και πεπερασμένου.
Αυτό περιγράφει ο 2ος θερμοδυναμικός νόμος που ισχύει εντός του γνωστού σύμπαντος. Ο νόμος αυτός επιβάλλει στη φύση μια προτιμητέα κατεύθυνση στο χρόνο. Σύμφωνα με τον νόμο αυτό τα φαινόμενα εξελίσσονται μόνο προς μία κατεύθυνση, εκείνη που συνοδεύεται από αύξηση της εντροπίας – αταξίας. Η ενέργεια με την πάροδο του χρόνου εκφυλίζεται, αλλάζει μορφή, σε ενέργεια με μικρότερη δυνατότητα παραγωγής έργου. Η εντροπία λοιπόν του σύμπαντος, σύμφωνα με τον νόμο που διατύπωσε ο Rudolf Clausius αυξάνεται συνεχώς καθώς το σύμπαν μεγαλώνει και αυτό θα έχει λέει ως αποτέλεσμα κάποια στιγμή να ξοδευτεί όλη η ενέργεια του. Το σύμπαν διαστέλλεται και μάλιστα με ρυθμό. Και θα συνεχίσει να το κάνει καθώς η αρνητική πίεση της σκοτεινής του ενέργειας το σπρώχνει προς τα εκεί. Τελικά θα μεγαλώσει τόσο πολύ που θα καταλυθούν οι βαρυτικές δυνάμεις μεταξύ των γαλαξιών, αστερισμών, πλανητικών συστημάτων και εν συνεχεία οι πυρηνικές που συγκρατούν τα ηλεκτρόνια σε τροχιά γύρω από τους πυρήνες των ατόμων. Το σύμπαν θα είναι παντού χλιαρό, εξισορροπημένο και ακίνητο. Δηλαδή νεκρό.
Για όλα αυτά φυσικά δεν μπορούμε να ομιλούμε με βεβαιότητα όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει περιγράψει ο Χάιζενμπερκ. Θα πει κάποιος πως ο Χάιζενμπερκ μίλησε για το πεδίο του απόλυτου μικρού… και ότι σε αυτό δεν υπάρχουν βεβαιότητες αλλά απλά πιθανότητες.Μήπως το σύμπαν όμως μετά την εικόνα που σας δίνω δεν φαντάζει και τόσο μεγάλο?
Τελικά ξέρετε πως αναφέρετε η πρόβλεψη της εξάντλησης της ενέργειας του κοσμικού μας ωού σε μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια;«O θερμικός θάνατος του σύμπαντος».
Εδώ το δεύτερο μέρος:
Μορφογένεση, μορφικός συντονισμός, συλλογικό υποσυνείδητο - Ο πόλεμος των ψυχών ενάντια στο θερμικό θάνατο του σύμπαντος (Μέρος 2ο)
ΠΗΓΗ:
Κίνηση Ιδεών
ramnousia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου