'Άραγε ο άνθρωπος είναι ο μόνος που δεν ξέρει να αγαπάει;

Ήταν μια φορά  ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ  τις ελιές του, αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή..
Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέραιο με πέτρες, είχε και μια παλιά πολυθρόνα από κάτω και καθόταν τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις του και τα όνειρα του..
Η ελιά για πρώτη φορά έβγαλε καρπούς...Ομόρφυνε,  λύγισε τα κλαδία της..
Κάποια στιγμη εφτασε ο Νοέμβριος ήρθε ο γεωργός, βάζει από κάτω πανιά, παίρνει μια βέργα,
ανεβαίνει πάνω πάνε οι ελιές..πανε τα φύλλα..παεί η ομορφία..
                      Εκείνη άρχισε να κλαεί...
                      Μα πως εννοει ο ανθρωπος την αγαπη αναρωτήθηκε;
                       Μ'αγαπούσε έλεγε..και με χάλασε;
Τότε ακουει μια μαργαρίτα απο κάτω να της λεει:
Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς...Είναι ο μόνος..ο μόνος που δεν ξέρει να αγαπάει..
Κοίταξε εμένα μια ζωή με μαδαει για να μάθει...