Η ΜΥΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ: ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΟ ΤΟΥ ΑΔΗ (4 ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ) Μέρος 10

Ο τελευταίος τρόπος να κερδίσουμε προσωπική ελευθερία είναι να προετοιμαστούμε για τη μύηση του θανάτου και να κάνουμε το θάνατο δάσκαλο μας. 

Αυτό που έχει να μας διδάξει ο άγγελος του Άδη είναι πώς να είμαστε πέρα για πέρα ζωντανοί. Με τη βοήθειά του συνειδητοποιούμε ότι μπορεί να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή: ο μόνος χρόνος για να ζήσουμε είναι το παρόν. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζουμε αν θα πεθάνουμε αύριο. Ποιος μπορεί να το ξέρει αυτό;

Έχουμε συνήθως την εντύπωση ότι μας μένουν πολλά χρόνια ζωής. Είναι έτσι, όμως;

Αν μετά από κάποιες εξετάσεις ο γιατρός μας αποφανθεί ότι μας απομένει μια βδομάδα ζωής, τι θα κάνουμε; Όπως έχουμε ήδη πει, υπάρχουν δύο επιλογές.

Η μία είναι να υποφέρουμε, επειδή πρό­κειται να πεθάνουμε, να επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά σε όλους, «Κοίτα πόσο άτυχος/η είμαι! Πε­θαίνω» και να δημιουργήσουμε ένα φοβερό δράμα γύρω από τη μοίρα μας.

Η άλλη επιλογή είναι να εκμεταλλευτούμε την κάθε στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι και να κάνουμε ό,τι μας αρέσει αληθι­νά. Αν έχουμε μόνο μια βδομάδα στη διάθεση μας, ας την απολαύσουμε. Ας είμαστε στο έπακρο ζωντα­νοί. Μπορούμε να πούμε: «Θα είμαι ο εαυτός μου. Δεν θα σπαταλήσω άλλο χρόνο στην προσπάθεια να ικανοποιήσω άλλους ανθρώπους. Δεν θα φοβηθώ ξανά στη σκέψη ότι μπορεί να με απορρίψουν. Γιατί να με νοιάζει τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μένα, αφού σε μια βδομάδα θα έχω πεθάνει; Θα είμαι ο εαυτός μου».

Ο άγγελος του Άδη μπορεί να μας διδάξει να ζού­με την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία της ζωής μας, σαν να μην υπάρχει αύριο. Μπορούμε να ξεκι­νάμε την ημέρα μας λέγοντας: «Είμαι ξύπνιος, βλέ­πω τον ήλιο να λάμπει. Θα δείξω την ευγνωμοσύνη μου στον ουρανό, και στους πάντες και τα πάντα, επειδή εξακολουθώ να είμαι ζωντανός. Μου προ­σφέρεται άλλη μια μέρα για να είμαι ο εαυτός μου!».

Έτσι πρέπει να βλέπουμε τη ζωή. Αυτό με δίδαξε εμένα ο άγγελος του Άδη: να είμαι τελείως ανοιχτός, να ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα άξιο να το φοβηθώ. Και φυσικά φέρομαι στους ανθρώπους που αγαπώ με αγάπη, επειδή αυτή μπορεί να είναι η τελευταία μου μέρα που έχω τη δυνατότητα να τους πω πόσο τους αγαπώ. Δεν ξέρω αν θα τους ξαναδώ, γι' αυτό και δεν θα ήθελα να μαλώσω μαζί τους.

Για σκεφτείτε να ερχόμουν σε σύγκρουση μαζί σας, να σας πότιζα με όλο το συναισθηματικό δηλη­τήριο που είχα συγκεντρώσει εναντίον σας κι έπειτα να μάθαινα ότι την άλλη μέρα εσείς πεθάνατε! Θεέ μου! Ο Κριτής μέσα μου θα με τιμωρούσε ανελέητα και θα με γέμιζε τύψεις για τα όσα σας είπα. Θα ένιωθα ενοχές που δεν πρόλαβα να σας πω ότι κατά βάθος σας αγαπούσα. Η αγάπη που με κάνει ευτυχι­σμένο είναι εκείνη που μπορώ να μοιραστώ μαζί σας. Γιατί να αρνούμαι ότι σας αγαπώ; Δεν έχει σημασία αν με αγαπάτε κι εσείς. Ίσως πεθάνω αύ­ριο ή ίσως πεθάνετε εσείς. Εκείνο που με κάνει ευ­τυχισμένο είναι να σας δείξω πόσο σας αγαπώ.

Μπορείτε να ζήσετε τη ζωή σας με αυτό τον τρό­πο και να προετοιμάζεστε, έτσι, για τη μύηση του θα­νάτου. Αυτό που θα συμβεί κατά τη διάρκεια της μύησης είναι ότι το παλιό όνειρο μέσα στο νου σας θα πεθάνει για πάντα. Ναι, θα έχετε κάποιες ανα­μνήσεις του παράσιτου —του Κριτή, του Θύματος και των προηγούμενων πιστεύω σας— αλλά το πα­ράσιτο θα είναι πια νεκρό.

Αυτό θα πεθάνει κατά τη διάρκεια της μύησης του θανάτου: το παράσιτο. Δεν είναι εύκολο να αφε­θεί κανείς στη μύηση του θανάτου, επειδή ο Κριτής και το Θύμα θα παλέψουν με νύχια και με δόντια για να κρατηθούν στη ζωή. Δεν θέλουν να πεθάνουν.

Και μας κάνουν να πιστέψουμε ότι είμαστε εμείς εκείνοι που πρόκειται να πεθάνουν, γεμίζοντάς μας με φόβο γι' αυτό το θάνατο.

Όταν ζούμε μέσα στο όνειρο του πλανήτη, είναι σαν να είμαστε νεκροί.

Όποιος επιζεί της μύησης του θανάτου λαμβάνει το πιο υπέροχο δώρο: την ανάσταση. Η επιστροφή από τον κόσμο των νεκρών σημαίνει ότι είμαστε ξανά ο εαυτός μας. Με την ανάσταση γίνεται κανείς ξανά παιδί — άγριο κι ελεύθερο. Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα η ελευθε­ρία του συνοδεύεται από τη σοφία κι όχι από την αθωότητα. Είμαστε σε θέση να απαλλαγούμε από την εξημέρωση μας, να ξαναγίνουμε ελεύθεροι και να θεραπεύσουμε το νου μας. Παραδινόμαστε στον άγγελο του Άδη, γνωρίζοντας ότι το παράσιτο θα πε­θάνει κι εμείς θα είμαστε ακόμα ζωντανοί, μ' έναν υγιή κι απόλυτα λογικό νου. Τότε μόνο θα είμαστε σε θέση να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας όπως εμείς θέλουμε και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Αυτό έχει να μας διδάξει, σύμφωνα με τους Τολτέκους, ο άγγελος του Άδη. Παρουσιάζεται μπροστά μας και μας λέει: «Ό,τι υπάρχει εδώ είναι δικό μου — δεν σου ανήκει. Το σπίτι σου, ο/η σύντροφος σου, τα παιδιά σου, το αυτοκίνητο σου, η καριέρα σου, τα λεφτά σου — τα πάντα είναι δικά μου και μπορώ να τα αποσύρω όποτε θέλω, για την ώρα, όμως, σου επι­τρέπω να τα χρησιμοποιείς».

Αν παραδοθούμε στον άγγελο του Άδη, θα είμα­στε μια για πάντα ευτυχισμένοι. Γιατί; Επειδή ο άγ­γελος του Άδη μας κλέβει το παρελθόν, ώστε να επιτρέψει να συνεχίσουμε τη ζωή μας. Κάθε λεπτό που περνάει και γίνεται παρελθόν, καταλήγει στα χέρια του αγγέλου του Άδη κι εμείς εξακολουθούμε να ζούμε το παρόν μας.

Το παράσιτο θέλει να κου­βαλάμε μαζί μας το παρελθόν κι έτσι ζούμε με βαρύ φορτίο. Όταν προσπαθούμε να ζήσουμε στο παρελ­θόν, πώς είναι δυνατόν να απολαύσουμε το τώρα; Όταν ονειρευόμαστε το μέλλον, γιατί να βαραίνει τους ώμους μας το φορτίο του παρελθόντος; Πότε, επιτέλους, θα ζήσουμε αυτούσια στο παρόν; Αυτό ακριβώς μας μαθαίνει να κάνουμε ο άγγελος του Άδη. 

πηγη