Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ: ΕΛΕΓΞΤΕ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΣΑΣ (4 ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ) Μέρος 9ο

Φανταστείτε ότι ξυπνάτε νωρίς ένα πρωί, γεμάτοι ενθουσιασμό για την ημέρα που ξημερώνει. Νιώθε­τε καλά. Είστε ευτυχισμένοι και ξεχειλίζετε από ενέργεια.

Έπειτα, ενώ παίρνετε το πρωινό σας, έχε­τε μια έντονη διαφωνία με τον/τη σύντροφο σας κι ένα κύμα οργής σας κατακλύζει. Καθώς βιώνετε αυ­τό τον έντονο θυμό, σπαταλάτε πολλή από την προ­σωπική σας δύναμη. Μετά τον καβγά, αισθάνεστε "αδειασμένοι" και το μόνο που θέλετε είναι να βάλετε τα κλάματα. Στην πραγματικότητα, νιώθετε τόσο εξα­ντλημένοι ώστε κλείνεστε στο δωμάτιο σας και προ­σπαθείτε να συνέλθετε. Περνάτε τη μέρα χαμένοι στις σκέψεις σας. Δεν σας έχει μείνει ίχνος ενέρ­γειας και το μόνο που θέλετε είναι να τα αφήσετε όλα πίσω σας.

Κάθε πρωί ξυπνάμε μ' ένα συγκεκριμένο ποσο­στό πνευματικής, συναισθηματικής και φυσικής ενέργειας, το οποίο ξοδεύουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Αν επιτρέψουμε στα συναισθήματά μας να απορροφήσουν τα ενεργειακά μας αποθέματα, δεν μας μένει ενέργεια για να αλλάξουμε τη ζωή μας ή για να προσφέρουμε βοήθεια στους άλλους.

Ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε τον κόσμο εξαρ­τάται απόλυτα από τα συναισθήματα σας.

Όταν εί­στε θυμωμένοι, έχετε την εντύπωση ότι τίποτε δεν πηγαίνει καλά γύρω σας. Ρίχνετε το φταίξιμο στα πάντα, ακόμα και στον καιρό: δεν είστε ευχαριστη­μένοι είτε βρέχει είτε λάμπει ο ήλιος. Όταν είστε λυ­πημένοι, όλα γύρω σας μοιάζουν μελαγχολικά και σας φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Βλέπετε ένα δέντρο και νιώθετε λύπη, βλέπετε τη βροχή και η θλίψη σας πλημμυρίζει. Ίσως να αισθάνεστε ευάλωτοι και να θέλετε να προστατευτείτε, μην τυχόν κάποιος σας επιτεθεί. Δεν εμπιστεύεστε κανέναν και τίποτα. Αυ­τό συμβαίνει επειδή βλέπετε τον κόσμο με τα μάτια του φόβου!

Φανταστείτε ότι ο ανθρώπινος νους είναι σαν το δέρμα σας. Αγγίζοντας την υγιή σας επιδερμίδα, νιώθετε πολύ όμορφα. Το δέρμα είναι φτιαγμένο για να αντιλαμβάνεται τα εξωτερικά ερεθίσματα και η αίσθηση της αφής είναι υπέροχη.

Τώρα φανταστεί­τε ότι έχετε ένα τραύμα και το δέρμα σας μολύνεται. Αν αγγίξετε το τραυματισμένο δέρμα, θα πονέσει, γι' αυτό και προσπαθείτε να το καλύψετε και να το προστατεύσετε. Δεν θα απολαμβάνατε κανένα άγ­γιγμα, επειδή θα σας προκαλούσε πόνο.

Φανταστείτε τώρα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτό το πληγωμένο δέρμα. Κανείς δεν μπορεί να αγ­γίξει τον άλλον, εξαιτίας του πόνου. Όλοι έχουν πληγές στο δέρμα τους, οπότε η δερματοπάθεια εκλαμβάνεται ως φυσιολογική κατάσταση — το ίδιο και ο πόνος: έχουμε πεισθεί ότι έτσι πρέπει να είμαστε.

Μπορείτε να σκεφτείτε πώς θα συμπεριφερόμα­σταν ο ένας στον άλλον, αν όλοι οι άνθρωποι πάνω στη γη είχαν πράγματι μια δερματική ασθένεια; Σπά­νια θα αγκαλιάζονταν, επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν επώδυνο. Σαν αποτέλεσμα, θα αναγκάζονταν να δη­μιουργήσουν αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ τους.

Ο ανθρώπινος νους είναι ακριβώς όπως ένα τέ­τοιο μολυσμένο δέρμα.

Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα συναισθηματικό σώμα, το οποίο καλύπτεται από ανοιχτές πληγές. Η κάθε πληγή κακοφορμίζει από συναισθηματικό δηλητήριο — το δηλητήριο, δηλα­δή, που παράγουν όλα τα συναισθήματα που μας κά­νουν και υποφέρουμε: το μίσος, η οργή, ο φθόνος και η θλίψη. Μια αδικία ανοίγει μια πληγή στο μυα­λό κι εμείς αντιδράμε με συναισθηματικό δηλητήριο, εξαιτίας των πεποιθήσεων και των αντιλήψεών μας σχετικά με το δίκαιο και το άδικο. Ο νους είναι τόσο πληγωμένος και γεμάτος δηλητήριο από τη διεργα­σία της εξημέρωσης, ώστε όλοι μας θεωρούμε το τραυματισμένο μυαλό φυσιολογικό. Κι όμως, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι.

Το όνειρο του πλανήτη είναι ελαττωματικό κι εμείς οι άνθρωποι πάσχουμε από μια ασθένεια που λέγεται φόβος. Τα συμπτώματά της είναι όλα εκείνα τα συναισθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να υποφέρουν: ο θυμός, το μίσος, η θλίψη, ο φθόνος και η προδοσία. Όταν ο φόβος είναι πολύ μεγάλος, ο λο­γικός νους αρχίζει να δυσλειτουργεί κι αυτό το ονομάζουμε πνευματική διαταραχή. Η ψυχωτική συμπεριφορά κάνει την εμφάνιση της όταν ο νους είναι τόσο τρομαγμένος και οι πληγές του τόσο οδυ­νηρές, ώστε προτιμά να διακόψει την επαφή του με τον έξω κόσμο.

Αν μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατά­σταση του νου μας σαν αρρώστια, τότε ανακαλύ­πτουμε ότι υπάρχει θεραπεία. Δεν υπάρχει λόγος να υποφέρουμε άλλο. Κατ' αρχήν, πρέπει να έχουμε την ειλικρίνεια να ανοίξουμε τα συναισθηματικά τραύματα, να αφαιρέσουμε το δηλητήριο και να επου­λώσουμε εντελώς τις πληγές. Πώς το κάνουμε αυτό; Θα πρέπει να συγχωρήσουμε όλους εκείνους που πι­στεύουμε ότι μας αδίκησαν, όχι επειδή τους αξίζει η συγχώρεση, αλλά γιατί αγαπάμε τον εαυτό μας τόσο, ώστε να μη θέλουμε πια να συνεχίσουμε να πληρώνουμε για την αδικία.

Η συγχώρεση είναι ο μόνος τρόπος επούλωσης των πληγών. Μπορούμε να επιλέξουμε αυτόν το δρόμο, επειδή νιώθουμε συμπόνια για τον εαυτό μας. Αφήνοντας κατά μέρος τα αρνητικά συναισθή­ματα, μπορούμε να δηλώσουμε: "Ως εδώ ήταν! Θα πάψω να είμαι ο άτεγκτος Κριτής που διαρκώς με καταδικάζει. Θα πάψω να βασανίζω και να κακομε­ταχειρίζομαι τον εαυτό μου. Θα πάψω να είμαι το Θύμα".

Πρώτα πρέπει να συγχωρήσουμε τους γονείς μας, τα αδέλφια, τους φίλους μας και τον Θεό.

Από τη στιγμή που θα συγχωρήσετε τον Θεό, μπορείτε πια να συγχωρήσετε και τον εαυτό σας. Από τη στιγμή που θα συγχωρήσετε τον εαυτό σας, τερματίζεται μέσα στο νου η απόρριψη του εαυτού σας, αρχίζει η αποδοχή και η αγάπη γιγαντώνεται, ώσπου τελικά να δεχτείτε τον εαυτό σας όπως ακριβώς είναι. Έτσι γεννιέται ξανά ο ελεύθερος άνθρωπος. Η λέξη-κλειδί είναι η συγχώρεση.

Θα καταλάβετε ότι έχετε συγχωρήσει έναν άν­θρωπο, όταν βλέποντάς τον δεν έχετε πια κάποια συναισθηματική αντίδραση. Στο άκουσμα του ονό­ματος του δεν θα αισθάνεστε κάτι συγκεκριμένο. Όταν κάποιος αγγίζει μια πληγή σας κι εσείς δεν πονάτε πια, τότε να ξέρετε ότι τον έχετε ειλικρινά συγχωρήσει.

Η ειλικρίνεια μοιάζει με νυστέρι. Η ειλικρίνεια πονάει, επειδή ανοίγει όλες τις πληγές που καλύπτο­νται από στρώματα ψεμάτων, με στόχο να μας θερα­πεύσει. Τα ψέματα αυτά είναι ό,τι ονομάζουμε σύστημα άρνησης.Το σύστημα αυτό είναι απαραίτητο, επειδή μας επιτρέπει να καλύπτουμε τις πληγές μας και να συνεχίζουμε να λειτουργούμε. Από τη στιγμή, όμως, που θα εξαλειφθούν οι πληγές και το δηλητήριο τους, δεν υπάρχει λόγος να λέμε ψέματα. Δεν χρεια­ζόμαστε το σύστημα άρνησης, επειδή το υγιές μυα­λό, όπως και η υγιής επιδερμίδα, μπορεί να ανεχθεί κάθε είδους άγγιγμα. Όταν είναι καθαρό, το μυαλό αρέσκεται στο άγγιγμα.

Το πρόβλημα με τους περισσότερους ανθρώπους είναι ότι χάνουν τον έλεγχο των συναισθημάτων τους. Τα συναισθήματα ελέγχουν τη συμπεριφορά του αν­θρώπου κι όχι εκείνος τα συναισθήματα. Όταν χά­νουμε τον έλεγχο, λέμε πράγματα που δεν θέλαμε να πούμε και κάνουμε πράγματα που δεν θέλαμε να κά­νουμε. Γι' αυτό έχει τόσο μεγάλη σημασία να είμα­στε άμεμπτοι στη χρήση του λόγου και να γίνουμε πνευματικοί πολεμιστές. Πρέπει να μάθουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματα, ώστε να διαθέτουμε αρκετή προσωπική δύναμη για να αλλάξουμε τις βα­σισμένες στο φόβο συμφωνίες, να δραπετεύσουμε από την κόλαση και να δημιουργήσουμε τον δικό μας προσωπικό παράδεισο.

Πώς θα γίνουμε πολεμιστές; Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά του πολεμιστή που είναι κοινά σε όλες τις πνευματικές παραδόσεις του κόσμου. Ο πο­λεμιστής έχει αυτογνωσία. Αυτό είναι πολύ σημαντι­κό. Γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο και ο πόλεμος που έχει κηρυχθεί μέσα στο νου μας απαι­τεί πειθαρχία — όχι την πειθαρχία του στρατιώτη, αλλά αυτήν του πολεμιστή. Όχι την πειθαρχία εκ των έξω που μας υπαγορεύει τι πρέπει να κάνουμε και τι όχι, αλλά την πειθαρχία να είμαστε πάντα ο εαυτός μας.

Ο πολεμιστής έχει έλεγχο. Όχι τον έλεγχο ενός άλλου ανθρώπου, αλλά τον έλεγχο των συναισθημά­των του, του εαυτού του. Τα συναισθήματα κατα­πιέζονται όταν έχουμε χάσει τον έλεγχο, όχι όταν βρισκόμαστε σε έλεγχο. Η μεγάλη διαφορά ανάμε­σα στον πολεμιστή και το θύμα είναι ότι το θύμα κα­ταπνίγει, ενώ ο πολεμιστής αποφεύγει. Τα θύματα καταπνίγουν αυτά που σκέφτονται ή αισθάνονται, επειδή φοβούνται να τα εκδηλώσουν. Οι πολεμιστές αποφεύγουν: συγκρατούν, δηλαδή, τα συναισθήματά τους για να τα εκφράσουν στην κατάλληλη στιγμή — ούτε πριν, ούτε μετά. Γι' αυτό οι πολεμι­στές είναι άμεμπτοι στη χρήση του λόγου. Έχουν απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων τους και, συνε­πώς, και της συμπεριφοράς τους.

πηγη